Oliebollen.

Vandaag is de grote dag.Ga gezellig met mijn nichtje embryootjes bakken onder het afdakje.

Bindingsangst.

Help, ik heb last van bindingsangst.
Na jaren huismus geweest te zijn toch maar een tijdelijk baantje genomen. Al verdient het niet veel alle kleine beetjes helpen, zeker met drie opgroeiende kinderen.
Begon vijf avonden in de week vier uur per avond te werken. Nou dat viel nog niet mee moet ik zeggen. De eerste week was ik eigenlijk ziek, maar ja niet aanstellen, anders hoef je nergens aan te beginnen. Vervolgens was ik alleen nog maar moe. Dit omdat mijn dag ook al vroeg begint.Daarna werden de meisjes ziek en ik dus ook weer.Hup saridon erin en gaan. Speelde met de gedachte om te solliciteren. Achteraf vond ik vijf avonden eigenlijk toch wel veel. Gelukkig hebben de kids nu vakantie en kom ik eindelijk een beetje bij. Lekker uitslapen. Alhoewel..... ze drentelen 's nachts door het huis en hebben af en toe mensen te logeren. Maar ach, dat hoort erbij in de vakantie.  Verleden week kreeg ik een jaarcontract aangeboden. Toen begon mijn bindingsangst, want op welke dagen zou ik dan willen/kunnen werken? Is vijf avonden voor mij wel vol te houden? Of komt mijn vermoeidheid voort uit het niet meer gewend zijn? Heb het weekend lopen dubben en me maar voor drie avonden vast gelegd. Ben eventueel wel bereid om meer shifts te draaien, maar wil eerst even kijken hoe alles gaat lopen.
Natuurlijk was de december maand ook wel weer een drukke maand, voor iedereen natuurlijk, maar wij hebben ook nog een jarige Shèr.  Ergens in maart wil ik  kijken of ik eventueel nog wat in de verzorging kan gaan doen. Eerst wil ik dat die stomme pandemie totaal verdwenen is. Dit omdat ik niemand wil aansteken, maar ook (zo zonder vaccinatie), niet aangestoken wil worden.Het is natuurlijk ook prettiger om verschillende dingen te doen, anders wordt het zo saai. Maar goed dat zien we dan wel weer.
Vond het vroeger ook prettiger om voor een uitzendbureau te werken dan toen ik een vast contract bij de bank kreeg.
Voorlopig heb ik dus last van bindingsangst.........

(O ja, voor ik het vergeet, met de vriendelijke groetjes aan Emil!)

Sneeuw.

Sleetje rijden

Papa kon de slee weer trekken.Zelf was ik wijzer, jaren geleden heb ik drie weken met rugpijn gelopen omdat ik zo nodig de jonge moeder wilde uithangen. Had toen Djin en Melis (ons buurmeisje) allebei achter op de slee en ik trok hen als een razende roeltje een helling af, nou dat heb ik geweten.Zo stoer wil ik niet meer zijn.

Daar zitten ze dan,  de gezusters, ach leeftijd maakt niet uit, zolang je maar iemand kunt vinden die de slee wil trekken.

  Op weg naar een helling om vanaf te roetsen.

Het was behoorlijk druk in het park er werd driftig gebruik gemaakt van de helling.

 Een heel mooi gezicht . 

Wonderland.We kwamen  veel honden tegen, zo grappig om ze vrolijk door de sneeuw te zien dartelen. Daar word je zelf ook vrolijk van. 

Onderweg kwamen we midden op een brug  een paar kerstvrouwtjes tegen.

Wilbur en ik zijn het hele park rondgelopen. Onderweg kwamen we Shèr en Djin weer tegen, ze riepen ons al uit de verte.

 

That's me, al zie ik eruit als een zwerver, koud had ik het niet.Had gewoon een regencape over mijn winterjas getrokken,dat helpt tegen de wind. Sinds verleden week donderdag loop ik op oude schoenen van Wilbur.Ze zijn wel een x paar maten te groot, maar hebben een goed profiel, ik sta bekend om mijn grote aantal smakkerds, maar op deze schoenen sta ik als een huis.Ben trouwens verleden week nog met mijn fiets gevallen.Was weer eens zo eigenwijs om mij niet door sneeuwval tegen te laten houden.Zo lief er stonden meteen een surinaamse meneer en een moslima voor mij klaar om te kijken of alles wel goed met mij ging. Het gebeurde namelijk voor de basisschool waar het kerstdiner net begon.Verscheidene ouders stonden helaas her en der midden op de weg geparkeerd.

 Op weg naar huis kwamen wij een witte kat tegen. Had hem graag van de voorkant gefotografeerd , want hij zag er schattig uit in de sneeuw.

Helaas hij was me te snel af, keerde zijn rug naar me toe en verdween in de sneeuw.

December 2009.

Een mooie sneeuwpop, met alles erop en eraan in de tuin van de buren.

Dit is nog eens een dikke laag sneeuw.Wat is er heerlijker om in vers gevallen sneeuw te lopen, daar waar nog niemand heeft gestaan.Buiten is het stil en vredig, dat zorgt voor een warm gevoel van binnen. Straks gaan we een lange winterwandeling maken op deze heerlijke winterzondagmiddag.

Oja, buurvrouw Jaq, als ik je tegen kom dan bekogel ik je met een sneeuwbal. Is in het echie toch leuker dan virtueel, alleen winnen we dan geen vespa.Maar dankzij jouw heb ik wel  een aantal kennissen (uit verweggiestan) kunnen bekogelen.

.

De oude kerstman staat weer in de gang.

Onze beerkerstmatten was ik kwijt gelukkig heb ik ze weer gevonden (ze lagen ergens achteraf in een linnenkast).

Grappig dat Kajoe er ook op staat, had haar niet eens gezien.Dit is toch echt wel een kerstplaatje,binnen de boom en buiten een sneeuwstorm.

De meisjes hebben de boom weer lekker vol gehangen.

Over namen en kleppers.

Morgen is de grote dag. Dan word "ma Sherrie" achtien lentes jong.

Op de basisschool noemde  haar vriendinnen haar "Sherrie kip kerrie", nou eet dat lieve kind praktich niets, dus ook geen kip en zeker geen kerrie. Maar ja, het rijmde zo lekker. Haar vriendin Monique werd "Monie de pony" genoemd een ander klasgenootje rijmde lekker op "pepperoni" ,zelf vond ik de leukste benaming  voor een van hen met de oorspronkelijke naam Sherida, "Sharie koekelarie".
Het grappige is ook dat geen van hen meer weet wie nu eigenlijk begonnen is met die bijnamen.

Mijn moeder groeide op met drie zussen. Zij noemden elkaar respectievelijk : Jor, Flor, Mier en Flier. Het waarom heb ik nooit begrepen. Als ik het geheim probeer te ontwarren, kom ik niet verder dan dat Jor voor mijn tante Jo staat en van Mier kan het niet anders dan dat het mijn tante Wilhelmiena geweest moet zijn, aangezien zij letterlijk dagelijks als een mier in de weer was.

Terwijl ik hier zit te tikken, klepte beneden de deur klepper.Bleek de postbode te zijn met (alweer) een nieuwe modum. Mijn god, wat moeten we toch met al die dingen. Nou Wilbur zoekt het maar uit, als hij wakker wordt.
Gisteren werd ik gestoord door de scharensliep. Jawel, die komt hier nog aan huis.Hij komt al jaren langs. Heb nog nooit iets bij hem laten slijpen, maar mocht het nodig zijn...... Wel heeft hij de euvele moed om het briefje, wat hij een paar dagen te voren bij ons in de bus deponeerde, terug te vragen. Dit om de "druk" kosten te drukken.
Vroeger gooide ik het altijd onmiddelijk weg, want wat moet ik met rondslingerende briefjes. Maar ja, heden ten dage, (economische je weet wel etc.)
bijna vrolijk, als of ik een goede daad heb gedaan, retourneer ik hem het briefje.
Omdat Wilbur vaak nachtdiensten draait hebben wij de bel praktisch altijd uit staan.Maar gelukkig hebben wij de klepper nog. Daar word vaak driftig van gebruik gemaakt, zodat je denkt : hadden we maar gewoon de bel aan staan.
Ook zijn er mensen die de klep niet gebruiken , zij weten vast ook niet waar de klepel hangt. Die kloppen dan op mijn keukenraampje met de mededeling dat onze bel het niet doet. Nou, meneer/mevrouw, dat klopt, maar als u goed kijkt, wij hebben een klepper om te kloppen.
Soms heb ik wel eens spijt van de aanschaf van de klopper. Bijvoorbeeld op tijden dat de kinderen er als een wildeman gebruik van maken en als ik dan niet snel genoeg open doe, volgt er weer een luid geroffel. Het rare is dat ook volwassenen en niet bewoners van dit huis er soms heel wild mee om gaan. Dan hoor je mij, in de verwachting dat een van de kinderen weer eens iets vergeten is, roepen: "Ja, ja, ik kom al, je hoeft niet zo hard........." en als ik dan open doe blijkt er een vreemde voor mijn neus te staan, waarna wij elkaar meestal onthutst aankijken.
Als huismus ben ik ook meestal bereikbaar, wat tot gevolg heeft dat mijn gang regelmatig vol staat met on/afleverbare pakjes. Bedoeld voor buren die altijd de hort op zijn.
Nou vind ik dat op zich niet zo erg, want ik doe graag wat voor een ander. Maar het komt wel eens voor, dat ik een week met een pak in mijn gang zit, omdat het pak nog steeds niet af te leveren is. Zodat ik struikelend door mijn gang de trap op moet. Dan word het me wel eens te gortig en denk ik zullen we die klepper er maar af schroeven?

Winkelen.

Soms heb ik het gevoel dat ik in de Hennes woon. Afgelopen zaterdag  met Djin een nieuwe broek gekocht en voor Shèr alvast een verrassing voor haar verjaardag. Weet niet of het echt een verrassing voor haar zal zijn, want Shèr en Djin zijn twee handen op één buik, dus of Djin het voor zich kan houden.....

Shèr moest zaterdag voor hostess spelen op de naturisten beurs in Utrecht. Daar hebben we haar natuurlijk wel een beetje mee geplaagd, maar gelukkig kon ze er zelf ook om lachen.

Zondag dus maar weer richting Zara en Hennes, dit keer met Shèr. We namen Wilbur mee als pakezel. Hij beklaagde zich over het feit dat ze nergens stoelen hadden staan, voor de arme vaders. Gelijk heeft ie, ik krijg ook altijd een zeurderige pijn in mijn onderrug tijdens dit soort uitjes. Het wil helpen om, al is het maar een paar minuten, heel even te zitten, zodat je de zeurpijn langzaam weg voelt trekken. Soms laat ik me dan ook stiekum zakken op een puntje van een tafel, die eigenlijk voor kleding is bedoeld, ondertussen angstvallig om me heen kijkende of niemand het ziet.
Mocht u dus in de H&M een vrouw tegen komen die schichtig om zich heen zit te kijken.Dan ben ik het maar, bezig om mijn rugpijn te verzachten.

Kom nergens meer aan toe.

Heb een ziek weekje achter de rug.Zowel letterlijk als figuurlijk. Internet lag er weer een paar dagen uit, deed het even en dan weer niet. Van bloggen is dus al met al niets gekomen.Verleden week maandag zoveel mogelijk kerst spulletjes opgehangen, zodat de dozen weer naar boven konden. De meisjes hebben pas afgelopen zaterdag de boom versierd. Alles loopt dit jaar een beetje anders dan voorgaande jaren. Verleden jaar had ik zelfs alle stoelen versierd, laat dit jaar het een en ander maar zitten. De eerste kerstkaartjes zijn alweer binnen, wat mij er aan doet denken dat ik ze zelf ook nog moet versturen. Had ze vol goede moed al begin november gekocht, in de hoop dat ik ze voor december al geschreven zou hebben.Maar niets ervan. Zelf probeer ik altijd een beetje persoonlijke kaartjes te sturen met teksten die voor de geadresseerde van toepassing zijn. Vind het anders zo saai, alleen die beste wensen, heb dan ook niet zoveel met dat soort kaartjes. Toch denk ik dat ik me dit jaar maar aanpas, ben al blij als ze in de brievenbus terecht komen. Heb steeds het gevoel dat ik nergens meer aan toe kom........waar haal ik de energie vandaan? De buitenverlichting hangt ook nog steeds niet zoals het moet en voor het huis heb ik de lichtjes alleen nog maar in de plantenbak gelegd.
Het is de hoogste tijd voor actie.

Troep.

Wat een troep.

Kerstboom

Op zondag middag alsog met zijn tweetjes de kerstboom gehaalt.Bij het plantencentrum waar wij normaliter de boom kopen,waren de prijzen duurder dan anders.Een beetje boom, niet eens zo'n grote, maar wel enigzins volle, kostte er al 50 euro. Dus trokken wij maar gewoon naar de Gamma, waar ze ook de Nordmannen verkochten. Een andere boom moet ik niet, anders kom ik onder de bulten te zitten. Gelukkig waren Wilbur en ik het volkomen eens bij de keuze van de boom.Er lag een prijs verschil van 5 euro, tussen een mooie boom en een lelijke, dus de keuze was snel gemaakt. We kregen 20% korting op de kerstartikkelen aldaar. Eigenlijk hebben we al meer dan genoeg troep, maar onze verlichte kerstslang in de tuin had zijn beste tijd gehad. Wij gebruiken die als normale buiten verlichting rondom het tuinhuisje. Dit keer kochten wij een iets langere, eigenlijk twijfelde ik over de afmeting.

Thuis gekomen ging ik in de weer met de verlichte kerstslang en Wilbur maakte soep voor Djin en begon aan de kerstboom te zagen.
Ben zelf een uur in de regen in de weer geweest om de slang enigzins gezellig op te hangen in de tuin. Het resultaat mocht er helaas niet wezen. De slang gaf veel te veel licht. Had hem onder ons afdakje door geleid, moet hem vandaag dan maar weer anders hangen. Tenminste, als het er van komt. We hebben samen alle kerstspullen naar beneden gehaalt, had ze afgelopen week al met Shèr van achter de schuifdeuren gehaalt. Ze stonden dus al op de eerste etage, dat scheelde. En toen......stond de hele huiskamer vol.

Zo ziet het er nu nog steeds uit. Ben gisteravond ruim een uur bezig geweest om de vier strengen met kerstverlichting in de boom te krijgen. Vannacht dus heel vroeg opgestaan, ik kon toch niet meer slapen, en verder gegaan met verwerken van de troep.(enne vraag me niet waarom het hier opeens een andere achtergrond kleur staat, want ik weer het echt niet)

De kerstklokjes hangen alweer onder de boekenplanken. Wat een gedoe om alles te ontrafelen. Nu moet ik nog aan de slag met de boog en de trap. Eigenlijk weet ik niet waar ik eerst of laatst aan moet beginnen.  In de keuken staat een enorme berg afwas die toch echt ook gedaan moet worden. Ondertussen maak ik washandjes nat en loop met de thermometer tussen de beide zieken.
De meisjes moeten echt snel beter worden, want zij mogen altijd de boom versieren.

Nou ja, in elk geval, de boom staat alvast, dat is al heel wat.

Vliegende virussen.

De Mexicaanse vliegt hier door het huis. Nou weet ik niet zeker of het de Mexicaanse zijn, het kunnen net zo goed de gewone Hollandse griep virussen zijn die hier rond vliegen.
Djin had verleden week al erge last van hoofdpijn en heeft twee dagen in bed gelegen.Misschien is ze toch niet goed uitgeziekt, want op Sinterklaasdag voelde ze zich weer niet lekker.Toch wilde ze persee een kerstboom halen. Helaas voor haar waren de kerstbomen te duur en hadden we zaterdag nog meer te doen.Ze heeft zich toen maar met een dekentje op de bank geinstalleerd.

Traditie getrouw gingen we ook dit jaar weer sjoelen, maar na twee rondes hield Djin het jammer genoeg voor gezien. Ook dit jaar was the big winner "me myself and I". Nou moet je weten dat ik nergens goed in ben, ik verdenk Wilbur er dan ook altijd van dat hij expres minder speelt dan hij kan.  Vervolgens cadeautjes uitgepakt. Het meeste was al bekend, toch zaten er nog een paar verrassingen tussen. Was allang blij dat ik dit jaar een cadeautje voor Wilbur had kunnen vinden. Is altijd zo moeilijk, mannen staan gelijk aan onbekenden, je weet nooit wat je voor ze moet kopen.

's Avonds bleek Djin 39,6 te hebben, dat was even schrikken.Bij kleintjes ben je wel gewend dat de koorts hoog op kan lopen, maar Djin is echt geen kleintje meer. Ze wilde liever beneden op de bank blijven slapen, omdat ik toch wel wat ongerust was, ben ik maar voor de bank gaan liggen. Toen het allang weer licht was, toch nog maar even boven in bed gaan liggen.Gistermiddag kwam Shèr, vanaf een vriendin, ziek naar huis.  Ze ging douchen om vervolgens meteen haar bed in te duiken.Laat op de avond nog maar even bij haar gekeken. Haar voeten voelden als klompen ijs en ze klaagde over extreme kou, haar hoofd gloeide van de hitte. Heb haar sokken aangetrokken en een extra dekbed gegeven.Vannacht heeft Wilbur in Djin haar bed geslapen en Djin kwam in zijn plaats in ons grote bed liggen. Wy kwam laat thuis en ik hoorde hem stommelen.Eigenlijk heb ik van af toen  niet echt meer geslapen en nog voor vijf uur was ik wakker en uit bed. Sliep zo onrustig vanwege twee redenen, ten eerste denk ik dat ik onbewust me druk maakte om Shèr, was bang dat haar koorts zou stijgen. Maar misschien ook wel vanwege de enorme puinhoop die beneden om mij wachtte.

Smakkerd 3.

Gistermiddag samen met de meisjes boodschappen gedaan.We aten bamie dus had ik voor de heren des huizes kip nodig. Nou koop ik zelden vlees en moest ik lang zoeken (een nare bezigheid om tussen al die dode stukken dier te lopen, dat maakt mij onpasselijk) maar uiteindelijk had ik wat gevonden.
Helaas, toen ik achteraf op het bonnetje keek, die ik altijd na afloop controleer, bleek ik hallal kip te hebben gekocht.
Een fraaie boel weer, een vegetariër die hallal kip koopt.



Dan volgt hier de derde smakkerd.
In mijn ogen de meest vervelende. Het was zo'n beetje tussen vier en vijf uur, de tijd dat ik al vast het eten voorbereid.
Ik liep een beetje heen en weer, in mijn lange bloemetjes jurk, tussen het aanrecht en de koelkast.Opeens voelde ik dat er iemand naar mij keek. Liep er een buitenlandse meneer(?) voor ons huis langs die heel erg naar binnen gluurde. Ach dat gebeurd wel vaker, mensen die van en naar de bus lopen en onderwijl naar binnen kijken. Dat snap ik best, is ook een lievelings bezigheid van mij.
Maar deze meneer(?) bleef wel erg lang kijken. Hij bleef maar voor ons huis langs lopen, ondertussen mobiel bellende en bleef maar naar binnen kijken. Ik hield hem vanuit een ooghoek in de gaten,omdat ik argwaan kreeg en dacht, wat moet die vreemde snoeshaan. Op een gegeven moment bleef hij pal voor ons huis staan en staarde naar binnen. Toen ben ik maar terug gaan kijken in de hoop dat hij zou verdwijnen.
Vervolgens schrok ik me lam, want wat deed de vreemde snoeshaan, hij tuitte zijn lippen naar mij alsof hij mij een pakkerd wilde geven.
Misschien dat een ander als een viswijf tegen hem te keer zou gaan, maar deze oude moeke riep geschrokken haar, bijna twee meter lange negentienjarige, zoon.
Toen die met zijn rijzige gestalte uit het raam keek verdween de snoeshaan richting busbaan. We hebben hem zelfs nog boven vanuit het open raam nagekeken, om te zien of hij daadwerkelijk vertrok.

Misschien dat ik minder geschrokken zou zijn ware het niet dat ik  twee tienermeisjes in huis heb. Bovendien moest ik bijna weer naar het werk.Heb nog een tijdje met de meisjes boven zitten kletsen en hen extra waarschuwingen mee gegeven. We lezen allemaal wel die verhalen van loverboy's en moeders die van niets weten. Eigenlijk was het een herhaling van gesprekken die ik al eerder met ze gevoerd heb.Zoonlief vond het op een gegeven moment wel genoeg.

Heb beneden eerst nog even bewust de gordijnen open gelaten, stel dat meneer snoeshaan terug zou komen, dan zou ik echt de politie bellen. Ik ga geen gesprekken aan met vreemde snoeshanen die oude vrouwen smakkerds geven.

Terwijl ik even later het eten aan het klaar maken was schoot mij opeens iets te binnen.
Snel liep ik naar de onderkant van de trap en riep naar boven tegen de kinderen: "Jongens ik weet waarom die buitenlandse vreemde snoeshaan hier zo naar binnen gluurde..... hij wist natuurlijk dat ik hallal kip had gekocht!"

Smakkerd 2.

Nu ik het toch over smakkerds heb.
Pas geleden lag Wilbur op zijn billen achter het huis. Wij hebben van die houten tegels in de tuin liggen, die met het weer in deze tijd van het jaar, super glad zijn geworden.
Nog geen paar dagen later lag ik zelf op mijn billen in het achtertuintje.
Toen liepen er dus twee ouders met blauwe billen rond.

Smakkerd 1.

Thuis loop ik het liefst in mijn lange bloemetjes jurk en op mijn blote voeten. Maar ja, als je naar je werk gaat moet je je toch een beetje aan passen.Nou hou ik helemaal niet van spijkerbroeken ,niet dat ik er nooit een aan heb hoor, maar die vind ik niet lekker zitten. Al zitten ze nog zo los, voel me daarin altijd een beetje benauwd en opgesloten. Toen ik een tijdje geleden naar een ouderavond ging, kreeg mijn dochter van een aantal kanten te horen dat er een moeder in een jurk aanwezig was geweest. Schijnbaar was dat een uitzondering en werd het ook een beetje vreemd gevonden. Dat terwijl ik me al had aangepast en een jurk met een acceptabele lengte had aangetrokken. Nu ik  dus weer naar het "werk" moet, me maar weer enigzins aangepast. Heb wat leggings gekocht, doe daar dan een paar aardige blouses/truien over heen, zodat ik niet zo uit de toon val.
Afgelopen week had ik een soort van idianen blouse aangetrokken, daarover heen mijn zelfgemaakte houten ketting (gemaakt van een oud kralengordijn). Het leek me leuk om de indianen laarsen van Djin daar bij aan te doen. De meisjes, die mijn kledingkast als de hunne beschouwen, konden mij dan eens wat retour doen.
Lieve Djin vond het oké. Maar god had ik dat maar nooit gedaan......
Dinsdagavond wilde ik koffie gaan halen op het werk.Nou hebben wij maar tien minuten pauze, dus niet echt lang. Ik stiefelde naar de kantiene en wilde snel met mijn kopje koffie er weer uitstiefelen richting het rookhol. Maakte ik me daar toch een smakkerd!
Even bleef ik verdwaasd op de kantienevloer liggen, midden in de koffie en de scherven.
Vervolgens zo snel mogelijk op gestaan, bang dat er weer iets met mijn rechter knie aan de hand zou zijn. Maar gelukkig het was mijn linker maar.Ik kwam er van af met wat zwelling aan mijn rechter arm en een aantal blauwe plekken.
De mensen op het werk waren aardig en ik had het geluk dat ik die dag vroeg met pauze was gegaan, zodat het overgrote deel van de mensen nog niet in de kantiene zaten.
Wat een blamage.
Die gladde laarsen van Djin trek in never nooit meer aan.

Leliehaantjes.

Van mijn zus kreeg ik pas geleden een schitterende lelieplant. In het begin was ik, zeker na de vliegjes ramp, een beetje bang voor leliehaantjes. Leliehaantjes zijn een soort vliegende oranje kleurige torretjes, die zich te goed doen aan alle mogelijke planten, te beginnen bij de lelie. Wij hebben ze al een paar keer in ons kleine tuintje op bezoek gekregen, waarna ik tot mijn spijt de lelies naar de grijze oude vuilnisbak heb moeten brengen.

Maar gelukkig hadden deze lelies nergens last van en stonden ze er schitterend bij.

Censureren.

Nou, veel heb ik niet meer geblogt de laatste tijd. Niet dat er niet van alles gebeurd, maar over heel veel dingen mag/kan ik niet bloggen.Het ene kind wil niet met naam en toenaam in een blog verwerkt worden en bij het andere mag het wel, mits gecensureerd. Toch maken zij  nog steeds het grootste deel van mijn leven uit. Zoals het spreekwoord zegt: " Waar het hart vol van is stroomt de mond van over".  Ook over het werk waar ik momenteel zit kan/mag ik niets bloggen. Dit i.v.m. geheimhoudings plicht (niet dat ik daar zoals bij mijn vorige werkgever een eed hebben moeten afleggen hoor).Jammer want ik zou er bijna een boek over kunnen tikken. Zoveel grappige mensen spreek ik daar iedere avond.
Zal het nu maar zoveel mogelijk over mezelf hebben. Of deed ik dat eigenlijk al........?

Schoentje zetten...?

Toen ik gisteravond na het werk thuis kwam, lagen de meisjes al in bed.Snel mijn jas uitgetrokken en in de kamer wat opgeruimd,maar wat zag ik daar nou...? Twee schoenen voor het kacheltje, één met een wortel er in. Dat zonder dat Sinterklaas ook maar van iets wist.

De meisjes nog even een nachtkus gebracht met de mededeling dat de schoenen nog maar een nachtje extra zouden moeten blijven staan. Sint kan tenslotte niet toveren.

Er liggen gelukkig wel al letters klaar en ook chocolade Sint met zijn twee Pieten ontbreekt niet.

Al zijn de kinderen groot, het blijft een gezellig tijd.

Moet dit weekend maar weer eens achter de schuifdeuren op zolder kijken voor de rest van de Sint attributen.

Left overs.

Ik ben misselijk.

Heb te veel reepjes gegeten, left overs van St.maarten.

Weet niet waar het aan ligt maar er schijnen ieder jaar minder kinderen langs te komen.Heb gisteren alle Sint Maarten attributen van zolder gehaalt. Overal lampionnen opgehangen en het ganglicht verduisterd. Voor het raam wat pompoenen gezet en kaarsjes aan gestoken.

Vroeger kwamen er wel eens meer dan 150 kindjes langs. Toen maakte ik allemaal gezellige zakjes voor ze, maar dat was voor de economische crisis.

Meestal zet ik ook nog een oude lantaarn voor de deur, maar omdat ik er zelf niet was heb ik dat dit jaar maar niet gedaan.Ben altijd bang dat er iets in de fik vliegt.Voor de kleine kindjes had ik zakjes met zachte snoepjes en voor de grotere kinderen reepjes in huis gehaalt.

Dit is wat er nog over is.

Lieve kindjes, wij hebben zoveel over, kunnen jullie van het weekend nog een keer St.Maarten komen vieren, als ik ook thuis ben?

Niet alleen omdat het zo gezellig is.......maar anders word ik veel te dik.

Sint Maarten.

Morgen is het weer 11 november, dus....Sint Maarten.

Blijf het een leuke traditie vinden. Mede omdat ik er als kind zelf zo van genoot.Kan er altijd zo van genieten als ik die hummeltjes zie zingen. Heb heel veel grappige herinneringen aan dat festijn.

Mijn moeder spaarde vroeger centen en stuivertjes, toen het snoep een keer op was, maar de kinderstroom nog in volle gang, gaf ze die maar mee. Nou je had die kinderen moeten horen :"Hier geven ze geld"riepen ze tegen elkaar.

Wy en zijn vriend Tris hebben een keer met heksenmaskers op bij de deur gestaan. Ook Wilbur deed dat een keer, een ukkie wist niet hoe hard ie weg moest rennen.Zielig, ach mannen zijn net kleine kinderen, alleen dan iets groter.

Een van de laatste keren dat ik met Djin mee liep, kwamen we zoiets verrassends tegen. Bij een grieselig eng versierd huis, was de vrouw als heks verkleed.Haar man/zoon als de een of andere engerd. Ze hadden een vuurkorf aan en schonken warme chocolade melk voor de verkleumde moeders en boden speculaasjes aan.
Dat vond ik  geweldig, ach vrouwen zijn net kleine kinderen, alleen dan iets groter.

Jammer dat ik er dit jaar niet bij kan zijn. Spring nu maar even snel op de fiets om snoepgoed te halen.

Die hard.

Afgelopen weekend midden in de nacht met de beide dochters naar oude stukjes van "kinderen voor kinderen" gekeken.
We vonden het nog steeds leuk. Grappig, zelf wist ik niet eens dat een aflevering uit 1984 kwam, dacht dat die uitzending van veel later was. Maar dat komt omdat we, toen de kids klein waren, ook vele herhalingen op video bandjes hebben vast gelegd.

Toen ik gisteravond thuis kwam nog even Djin een nachtkus gebracht. Had ze weer met Shèr naar K.v.K gekeken. Vroeg welke liedjes ze gehoord en gezien had. Zo kwamen we weer op andere liedjes. Djin vroeg steeds weer hoe bepaalde liedjes ook alweer gingen, waarop ik vervolgens weer een stukje daaruit zong. Niet dat ik alles uit mijn hoofd ken, maar wel van elk liedje een gedeelte.
Zegt ze op een gegeven moment:"Jij bent een kinderen voor kinderen die hard fan".
Ach, ik moet toch iets wezen.

Boeie.

Afgelopen week weer heel wat kleine kindjes gezien.Mijn zus was jarig en vroeg of ik 's morgens even langs kwam als haar kleinkinderen er ook waren. Leuk, want die had ik al een tijd niet gezien en het gaat toch al zo snel als ze zo klein zijn.Terwijl ik daar was kreeg ik appeltaart met slagroom en mijn achternichtje een spuitluier. Het arme kind werd geheel ontbloot in de huiskamer en daarna  direct in bad gestopt.Mijn achterneefje en nichtje waren beiden al erg moe van een enerverende ochtend (misschien zelfs ook nacht).Tot dat ik kwam waren ze juist ontzettend lief geweest.Moest verscheidene verontschuldigingen aanhoren.Ach ik begrijp het zo goed, het blijven dotjes maar soms dodelijk vermoeiend.

Pas geleden vroeg Djin naar haar babyverhaaltjesboek. Van ieder kind heb ik ,buiten een babyboek ook schriften met verhaaltjes en gebeurtenissen uit die tijd. Kwam toen een stukje tegen,waarin mijn oudste nichtje op visite was. We hadden toen een kleuter, een peuter en een baby. Terwijl ik bij de voordeur afscheid nam van mijn nichtje met de jongste op mijn arm, die nog borstvoeding moest krijgen, speelden de oudste twee tikkertje in de huiskamer. Vervolgens hoorden we hen roepen :"Mamma kom snel, Blossom heeft overgegeven". (Blossom was ons kleine hondje die epileptie had en daarbij vaak moest overgeven).  Mijn nichtje nam lachend afscheid en zei:"Volgens mij kun je nog beter gewoon gaan werken".
Herrinner mij ook nog dat ik een keer beneden borstvoeding zat te geven en dat er zowel boven als beneden een kind op het toilet zat.Beiden riepen om het hardst mijn hulp in. Daar werd ik wel een beetje nerveus  van. Uiteindlijk moest ik er ook weer om lachen, kon mezelf tenslotte niet in drieën delen.

Van de week was er weer zo'n tut hola op t.v., een één of andere carière vrouw.O, en die had het zo moeilijk gehad, want ze was vaak aangevallen dat ze te weinig deed op school en/of er niet was voor haar kinderen. Nou dan weet ik niet wie wie  aanvalt.Ik denk dat ze zelf niet helemaal achter haar keuze stond.  Zoals ik al eerder heb geschreven voor mij moet ieder doen wat hij goed acht. Zelf heb ik vaak genoeg te horen gekregen dat je mee moet doen in deze maatschapij, dus naast de kinderen toch minstens een part time baan. Ben nog steeds blij dat ik dat niet gedaan heb. Dan was ik echt overspannen geworden, of zoals ik bij veel andere moeders gezien heb, zit er niets anders op dan je ziek te melden.
Buiten dat, toen ons tweede kindje kwam kon ik voor drie dagen per week  900 hollandse guldens aan de creche overdragen.
Kreeg je weer te horen dat je dan in elk geval als het kind naar school zou gaan nog een baan had.
O, en wie vangt mijn kinderen dan op op de dagen dat ik er niet ben? Alles was toen nog niet zo goed geregeld als heden ten dage.
Vreselijk om steeds afhankelijk te zijn van anderen. Die ook nog eens je kindje op een andere manier behandelen/opvoeden, dan je zelf zou doen.(tja, daar komt het ego weer om de hoek kijken).
Voor de rest zag ik veel mensen uit werken gaan voor de luxe en niet omdat het nou zo nodig was. Dat moeten zij zelf weten, ik zal daar nooit iets over zeggen, maar mijn keuze zou het niet zijn.Ook zag ik vrouwen die op een gegeven moment thuis tegen de muur op vlogen, omdat ze zich bekneld voelden en niet meer nodig b.v. als de kinderen naar school gingen. Vind het prima als zij dan voor een baan kiezen.
Zelf heb ik dat gevoel nooit gekend en eerlijk gezegd ken ik dat nu nog steeds niet.
Het is nu maandag ochtend. De middelste heb ik wakker moeten maken, moest als eerste op, heb fiets uit de schuur gehaalt en uitgezwaaid. Weet het, dat hoef ik niet te doen maar doe dat met alle liefde, als ik er niet meer ben, doen ze het heus zelf wel. Maar eerlijk gezegd zou ik het soms ook wel eens fijn vinden als iemand dat voor mij zou doen,probeer hen een goed gevoel voor die dag mee te geven. Niet dat dat altijd lukt overigens, soms zeuren ze nog heel wat af en niks is goed op zo'n maandagmorgen.
Vervolgens, moest de jongst naar school, heb haar uitgezwaaid bij de deur. Als ik de wekker van de oudste hoor, maak ik hem alsnog wakker (vind ie heel vervelend, maar ik doe het toch). Denk dat ik nu maar even broodjes voor hem ga bakken en als hij geluk heeft doe ik er het juiste beleg op.
Daarna zal ik bergen was moeten draaien, de caafjes schoonmaken en de kooi van Kajoe verschonen. Dan wachten er nog duizend en één huishoudelijke taken op mij, mede omdat ik verleden week aan weinig dingen ben toegekomen aangezien ik ontzettende pijn in mijn arm had (ergonomisch probleempje, wist niet dat dat zo erg kon zijn).
Kwam uitgerekend afgelopen woensdag de buurman vragen of ik even op zijn dochtertje wilde passen.Het huis was een grote bende. Maar goed heeft hij dat ook gezien. Buurmeisje was een dropje als altijd.Echt zo'n knuffelkindje. Het is beslist geen straf om even op haar te passen.De grotere moeten ook om haar lachen, zelfs bij de oudste zie ik een vertederende blik.
Nu ik het over de oudste heb, die is zijn bed weer eens niet uit te trimmen. Ach wie ben ik, had ik zelf vroeger ook last van, maar nu erger ik me er dood aan.Je krijgt het allemaal weer op je boterham zullen we maar zeggen.
Zo, heb ik lekker even tegen mezelf zitten zeuren op deze maandagmorgen.Wie het lezen wil, die mag het, maar een web log kun je net zo bekijken als een t.v. boeit het niet, dan ga je naar een volgende. Boeie.

Rampspoed.

Rampspoed lijkt ons nog steeds te achtervolgen.
Mijn broer en schoonzus kwamen gezellig op visite. Aangezien zij laat in de ochtend aankwamen, had ik gedacht om een bladerdeeghapje voor hen te maken. Met groenten, kruiden en kaas, dat vinden wij zelf ook altijd lekker. Toen Wilbur naar zijn werk was vertrokken dus maar snel daar aan begonnen. Het eten snel in de magnetron/bakoven gezet. Terwijl wij gezellig zaten te kletsen ging op eens het alarm weer af. Dat was een week geleden ook al gebeurd.Snel in de stoppen kast gekeken,  de aardlekstop was er uit en de bakoven (die al tien minuten aanstond) was nog steeds niet warm. Mijn conclusie was dan ook dat het daar aan gelegen moest hebben. Heb de oven uitgezet en de stop snel om gedraaid.
Maar hier liet ik het natuurlijk niet bij zitten. Wij hebben gelukkig nog een grote oven (gekregen van mijn nichtje). Normaliter gebruik ik die als kast voor broodjes en chips, toen wij hem pas hadden gekregen had ik hem goed schoon gemaakt en uitgeprobeerd, hij moest het dus doen. Snel de grote oven uitgeruimd en een doekje erdoor gehaalt. Ondertussen gingen wij weer gezellig kletsen.
Maar niet voor lang, het alarm ging weer af en dus ook alle electriciteit uit. Riep oudste dochter van boven of ik haar wilde helpen.Bleek zij persee een broek aan te willen die, al gewassen maar nog nat was. Zij had hem in de droger gestopt, zonder dat ik dat wist. Conclusie, het had helemaal niet aan de oven gelegen, maar het was de droger die de boel in de war schopte. Hebben het eerst nog even snel uitgeprobeerd. Zij droger aan en ik naast de aardlekknop om hem meteen weer aan/om te zetten.
Nou daar waren we dus uit, vervelend maar niets aan te doen, moest Wilbur in het weekend de droger maar na kijken. Shit happens zullen we maar zeggen. Als het daar nou bij gebleven was.
Eenmaal beneden ging ik even kijken hoe het met de bladerdeeghapjes stond, ik deed de deur van de grote oven open en................mens je wil het niet weten. Een rook, niet alleen de keuken stond blauw maar binnen een mum van tijd ook de huiskamer. Wist niet hoe snel ik de klep van de oven weer dicht moest doen. Mijn  visite vertrok naar buiten om naar lucht te happen. Heb meteen de oven uitgezet, de afzuigkap op hoogte stand, het keukenraam en de achterdeur wijd open gezet. Mijn schoonzus moest lachen en verwachte de brandweer (ha, gezellig misschien kwam haar zus dan langs die bij de vrijwillige brandweer werkt alhier). Ook dat liep met een sisser af. Heb de oven de oven maar gelaten. Zijn als nog weer in de huiskamer gaan zitten en heb de gasten maar van bolletjes met kaas voorzien er zat niets anders op. Ondertussen riep Shèr of ik haar wilde helpen met de centrifuge omdat zij nog steeds persee die ene broek aan wilde.
Even later vertrok mijn visite. Maar dat was ook wel goed want ik moest alweer bijna aan het avondeten beginnen om op tijd naar mijn werk te gaan.
Toen de rust was weder gekeerd toch maar weer even op onderzoek uit gegaan. Voorzichtig de grote oven open gedaan en hem van onder tot boven nagekeken. Bleek dat er iets tussen de bovenste verwarmingselementen zat gekronkelt. Gelukkig kon ik het er zonder veel moeite uit halen. Het was een grote ronde rode onderzetter van silicone matriaal, iets dat niet echt vlam vat,maar wel voor de enorme rook ontwikkeling had gezorgd.
Ook bleek onze oude grill/bakoven het nog te doen, die was alleen van slag door de stroomstoring.

Eigenlijk had ik het wel gehad voor die dag, ben snel boodschappen gaan halen en heb voor de makkelijke weg gekozen. Voor oudste bolletjes en knakworsten gehaalt, eieren voor de middelste en falafel ( of hoe je dat mag schrijven ) voor de jongste.

Daar moesten ze het maar mee doen. Voor ik naar mijn werk ging weer even snel een stoel gepakt om de verwarming uit te zetten. De klep van het verwarmingstoestel is namelijk stuk. Dus als we de verwarming aan of uit moeten zetten kan dat niet meer op de normale manier, maar moet je de kast in duiken.

Toen ik 's avonds thuis kwam bleek dat de kids heerlijk gebakken hadden, te zien aan de vette kookplaat, de vieze bordjes en de vele glazen. Al had ik hen gevraagd om alles om te spoelen en in de vaatwasser te zetten. Waren ze het zeker vergeten. Gelukkig hadden ze wel het tafelkleed omgeslagen en de eettafel uitgetrokken, want die stond nog precies zo. Afgelopen week zat er een vetvlek in mijn pas gewassen tafelkleed, heb er toen maar een bloemenvaasje opgezet.

Gelukkig het is weekend!

Mijn droomkeuken.

Vraag mij niet waarom, maar om de een of andere gekke reden wil Djindjee steeds naar Ikea.  Op deze druilerige zondagmiddag dus maar weer om haar te plezieren, richting die winkelketen vertrokken. Het leek wel of heel Nederland richting Ikea was gegaan. Schijnbaar hebben de mensen ook nog steeds geld te veel.Hele ladingen vertrokken uit de winkel in de achterbakken van auto's. Ach, achteraf vond ik het eigenlijk best gezellig. Leuk om te kijken hoe sommige huiskamertjes sfeervol zijn in gericht (mede door de verlichting) en andere naar mijn gevoel koud en kil aan doen. Ook heb ik op deze zondagmiddag mijn lievelings keuken ondekt. Ik weet het, al zou ik mezelf driekwart in de ronte werken, denk niet dat het er ooit van zal komen. Er is maar één oplossing: de loterij winnen.

Mijn keuken valt bijna van ellende uitelkaar. Is ook soms wel lachen, als ik een kastje dicht wil doen, moet ik soms een laatje open maken, anders lukt het niet. Her en der ontbreken stukjes van de kasten en ook het aanrechtblad vertoont mankementen.

Maar zoals ik wel vaker zeg, we hebben armpjes en beentjes. Al is het allemaal een beetje armoedig, als ik alles schoon heb gemaakt en alles weer een beetje leuk heb neergezet, valt het allemaal wel mee.

Hier de mooie Ikea keuken, een schitterend aanrecht blad, kost dan ook wel een paar centjes.Alleen het rolgordijntje zou ik meteen weghalen, is te stijf naar mijn smaak.

Het keukenvloertje is ook best apart,schijnt natuursteen uit Portugal te zijn.(moet wel even gereinigd worden).

Dromen mag toch.......?

Moest ook nog erg om Shèr lachen, zij en Djin gingen alle bedden uitproberen. Op een gegeven moment komt ze naar me toe, met de mededeling dat het toch wel erg vermoeiend was om al die bedden te testen.

Wij kwamen thuis met een steelpannetje, een kaars en een heel klein handschoen poesje.Die laatste vond ik zo schattig, moest aan mijn kleine buurmeisje denken.

Vervolgens zeurden de meisjes om een ijsje van de Mac. In het begin wilde ik er niet aan, we waren tenslotte voor hen al naar Ikea gegaan. Nou, dat vond Djin niet eerlijk, ik kocht wel een kleinigheidje voor het buurmeisje, maar zij kreeg niet eens een ijsje.

Ach, een ijsje......dat moest er toch eigenlijk wel af kunnen.

Dat was dan onze zondag.

Vaccineren.

Wat is wijsheid?
Heb weer heel wat info. ingewonnen via het net. Schrik wel van wat er allemaal in die vaccinatie tegen Mexicaanse griep zit.Veel dingen verontrusten mij in deze.
Nou moet ik zeggen dat ik zo ie zo er al iets  tegen heb om je in te laten spuiten met lichaamsvreemde stoffen.Desalniettemin heb ik mij verleden jaar wel laten vaccineren tegen de normale griep. Al jaren kreeg ik een oproep voor de jaarlijkse griep injectie, maar omdat ik mij redelijk gezond voelde heb ik daar geen gehoor aan gegeven.Verleden jaar kreeg ik op eens weer last van mijn longetjes. Volgens mij kwam dat mede door dat ik mij te druk had gemaakt over een bepaalde kwestie. Ik geloof (bijna) heilig in de wisselwerking tussen lichaam en geest. Heb dat namelijk meerdere keren ervaren in mijn eigen leven. Maar om dat ik verleden herfst last had van mijn longen en ik een maal in mijn leven met loeiende sirene's naar het ziekenhuis ben gebracht daar door (dit wil ik namelijk nooit meer mee maken). Besloot ik om  het zekere voor het onzekere te nemen en toch maar zo'n prik te halen.
Momenteel word een beslissing mij uit handen genomen, aangezien ik mij nog steeds grieperig voel en je dan  afgeraden wordt om een injectie te nemen. Morgen zou ik er anders een kunnen halen en dan over twee weken die tegen de H1N1 (of te wel de Mexicaanse). 
Je kunt in eerste instantie dan ook niet veel meer doen dan alle info. tot je  nemen. Van daar dat ik de verscheidene site's die daarover gaan op dit weblog heb gezet ( zie zijkant). Ieder voor zich moet maar bepalen wat hij of zij er mee doet. ( zie eventueel ook blogje over vaccinatie baarmoederhalskanker:
http://zondergeld.blogspot.com/2009/03/vaccinatie-tegen-baarmoederhalskanker-4.html

Armpjes en beentjes.

De vaatwasser vertoont al een tijdje kuren en ook de klep van het verwarmings apparaat schijnt ermee op te willen houden.

Het lijkt wel of het noodlot ons achtervolgt.

Ach, we hebben nog steeds armpjes en beentjes zullen we maar zeggen.           Gisterenmiddag maar weer een eindje gaan fietsen door het sfeervolle herfst landschap.

Zo mooi om de zon door de takken op de pegels te zien schijnen.

Oude foto's.

Gisteren kreeg ik een brief met een onbekend handschrift. Nieuwsgierig snel deze post open gemaakt, bleek het een briefje van een van mijn nichten te zijn. Niet zoals ik eerst dacht van de nicht met wie ik het meeste contact heb, maar van haar zuster.Zij stuurde mij een paar foto's van vroeger op, genomen tijdens een logeerpartij'tje bij haar zusje.Heel grappig om mezelf terug te zien als meisje van een jaar of acht.

Ik herinner mij nog veel van deze logeerpartij. Alleen weet ik bij God niet wat ze met mijn haar gedaan hebben. Zo te zien zit mijn haar in een staart/knot, maar die ponny is nogal pluizig, het lijkt wel een pruik. In elk geval vond ik deze post een hele leuke verassing.Gelukkig hebben wij een scanner, zodat ik mijn nicht de foto's weer terug kan sturen. Wetende dat bijna niemand het leuk vind als er foto's in je album ontbreken.

Lieve Koeien.

zie  http://veganisme.eu/dan-piraro.htm

http://veganisme.eu/dan-piraro.htm   Een schitterend veelzeggend plaatje.

Leuk bordje.

Gistermiddag de stofzuiger weer geen rust gegunt, in elk geval merken we al dat het minder wordt. De meisjes wilden er nog graag even uit op deze saaie zondagmiddag. Eigenlijk voelde en voel ik mij nog steeds grieperig. Toen ons maar dik aangekleed en een stukje wezen rijden. We belanden in het oude Naarden vesting. We zijn de vesting rond gelopen en kwamen heel wat wandelaars tegen. Vervolgens nog een stukje door het oude stadje gewandeld.
Tussen de kleine huisjes kwam ik dit bordje tegen.Leuk, want het maakte mij aan het glimlachen, kon het niet laten om er een foto van te maken.

Het bovenste is vooral leuk als je helemaal geen hond hebt.
Ook in het onderste kan ik mij wel vinden. Hoor vaak mensen zeggen dat je "familie krijgt" en "vrienden kiest". Dat klopt natuurlijk en voor de rest is het maar hoe je er zelf mee om gaat.
Momenteel ben ik super blij met onze familie. Niet in de laatste plaats omdat  we van alles hebben gekregen. Zo lief, als er wat stuk gaat, staan ze voor ons klaar om het te vervangen. Ben ontzettend blij met onze, nog zo goed als nieuwe, magnetron.
Een paar weken geleden kregen we zelfs nog een andere t.v. van een familielid. Zit alleen nog te wachten op het beloofde koffiezetapparaat. Maar eigenlijk wacht ik daar niet echt op hoor. Vind het eigenlijk wel sfeervol om het gewoon met de hand te zetten.
Gisteren heeft Wilbur zo'n oude scheerkwast gekocht, met scheerzeep van "de vergulde hand". Back to the good old times.
Dit gewoon omdat hij dat prettig vindt. Zelf vind ik het grappig.

Popie, Jopie.

Goh, wat ben ik ineens popie, jopie. Ja niet echt hoor, het lijkt alleen maar zo.Was naarstig op zoek naar een baantje. Eerst niets te vinden en waar ik me aangemeld had lieten ze niets meer van zich horen. Nou heb ik eindelijk een baantje en nu bellen ze op eens van alle kanten. Net nu ik ook nog eens een griep te pakken heb.
Afgelopen week had ik een training voor een baantje. Moest ik woordjes in tikken op een keyboard (p.c). Nou dat moest mij weer overkomen (vind ik trouwens een rare uitdrukking, maar is gekscherend bedoelt). Tikte ik een woordje in, kwamen er allemaal vreemde woorden te staan. Dus ik opnieuw tikken. Kreeg ik weer een heel raar woord. Dacht dat ze daar een ander keyboard gebruikten, dat maak je ook wel mee in het buitenland. Zitten de letters ook op andere plaatsen. Toen ik de trainings leider er naar vroeg, bleek dus de een of andere grappenmaker de toetsen op het keyboard te hebben verwisselt. O hoe simpel.

Vrijdagmiddag werd ik door een zorginstelling gebelt, waar ik me al weken geleden had ingeschreven. Net nu ik ziekjes in mijn pignoir zit, belden ze mij. Als ik weer beter ben moet ik maar even kijken of ik de twee baantjes kan combineren.
Voorlopig ga ik morgen beginnen aan een nieuw baantje.
Voel me nog steeds niet lekker, dan maar een saridon erin, zit niets anders op. Ha, nou lijkt het net of ik alsmaar saridons slik, maar dat is echt niet waar, alleen als het echt, echt nodig is. Heb ze voor gister, al minstens een half jaar niet geslikt.

Nou, de vliegjes zijn er nog steeds. We hebben gistermiddag dus alles van de kant gehad. Van vaatwasser tot koelkast etc. Tuurlijk kwamen we heel wat stof en viezigheid tegen, maar geen eventuele haard voor de vliegjes. Ach, een grote schoonmaak kan nooit kwaad. Opeens kwam onze zoon, die mij betichte van aanstelleritis, met een lumineus idee. Hij vroeg zich af waarom we geen vliegen vangers neer hingen. Kijk daar heb je nog eens wat aan,een meedenker. 's Middags dus meteen een aantal van die vliegenvangers gekocht. Je weet wel, van die vieze ouderwetse plak dingen. Toen ik zag hoe een zo'n vliegje er op vast zat en toch nog bleef leven, vond ik dat wel heel zielig. Shèr vond dat ik gek was als ik daar naar keek. Gelijk heeft ze, het kan nu eenmaal niet anders.

We hadden een keer muizen, dit omdat de gemeente weer zo nodig het hele veldje achter ons huis moest snoeien. Wat er voor zorgde dat we meer last hadden van de bus baan ( de struiken zorgden voor enige geluidsissolatie), maar ook de muisjes zochten een goed heen komen. Daar hadden ze dus ons huis voor uit gekozen.
Wij van alles geprobeerd om ze weg te krijgen. Als eerste een diervriendelijke muizenval, zodat je ze vervolgens weer ergens ver van huis zou kunnen los laten. Maar helaas, daar trapten zij niet in.
Nou zijn wij niet van de gif, dus werden het muizenvallen, in de hoop dat ze dan niet zo erg hoeven te lijden en in één keer "pang" dood zouden zijn. Vreselijk blijft het.

Dit doet mij weer denken aan de basisschool tijd  van de kinderen. Kwam een van de meesters op mij af met de vraag :" Jij houdt toch van beestjes?" Gelukkig had ik direct in de gate waar hij op doelde, er heerste weer eens een luizen plaag op die school.
Sorry, daar leen ik mij niet voor. Ieder mag daar anders over denken, heel goed ook dat ze er zijn, maar ik weiger voor luizenmoeder te spelen.
Ben gek op velerlei beestjes, zelfs insecten kan ik interessant vinden. Maar liever niet in huis of op huid. Daar wil ik liever verre van blijven.
Toen ik inverwachting was van Djin, hadden de twee oudsten ook last van hoofdluis. Zelf kon ik de producten die zij gebruikten niet op mijn hoofd smeren. Ben info. in gaan winnen bij de locale apotheek, de apotheker himself moest nog in zijn grote boek gaan zoeken naar een alternatief. Bleek uiteindelijk iets homopatisch te zijn, wat ze zelf niet in de apotheek verkochten. Hoe raar.
Heb bij de drogist dus maar zo'n middeltje gekocht.
Het stonk verschrikkelijk, mijn hele hoofd rook naar benzine, maar het hielp, na één keer was ik ervan af.


Wij hebben binnen ons gezin drie maal last van hoofdluis gehad. De eerste keer waren we er na één behandeling vanaf, zo ook de tweede keer. De derde keer dat wij deze ellende moesten ondergaan, was de ergste. We kwamen er niet van af. Heb werkelijk alles gedaan wat ik er maar tegen doen kon. Maar niets hielp. Ze bleven terug komen. Waarschijnlijk doordat de kids steeds weer een besmettings bron tegen kwamen.Iemand die er niet genoeg aan deed om dit in de kiem te smoren. Vraag me niet hoeveel geld het wel niet gekost heeft om hier van af te komen. Om het nog maar niet te hebben over de energie die het mij kostte. Op het laatst was ik bijna in staat om de mooie lange blonde haren van de meisjes te kortwieken.  Met afschuw kijk ik terug naar deze nare periode.

De vliegjes zitten dus ook hier in de tuin, ach das niet erg. Wel begin ik me nu af te vragen of andere buren er misschien ook last van hebben. Weet wel dat de hele buurt last van zilvervisjes heeft. Dat dat in heel Almere veel voorkomt, waarschijnlijk van wege de vochtigheid.Hoop dat we binnen kort van deze narigheid verlost zijn.

Vliegjes.

Weet je wat ik zie als ik niets gedronken heb?
:"Nou,nou?"
Allemaal vliegjes, zoveel vliegjes, om me heheheen.

Een ramp in ons huis. We hebben last van vliegjes, hele kleine weleens waar,maar wel een hele boel. Gister middag heb ik officieel de jacht geopend.Was al een paar dagen bezig met de electrice vliegenmepper, maar daar trapten zij niet in (zijn te klein).
Ze zitten werkelijk overal, op de kooi van Kajoe, op de kooi van Georgie en Mila, maar het allerergste vind ik wel, dat ze ook in de keuken zitten. Het is zo ,zo, smerig.
Zoon moet er om lachen en zegt dat ik mij niet zo aan moet stellen.
Nou, het zullen er niet minder worden als ik er niets aan doe. Ben dus de hele middag met de stofzuiger in de weer geweest en heb er aardig wat opgezogen. Vervolgens een plastick zakje met een elastiekje ( kids noemde dat vroeger een "H" elastiekje)
om de stofzuiger mond gebonden, zodat ze gevangen zaten.

Vandaag gaan we alle meubilair van de kant halen om te kijken waar de haard is. Ik had een tijdje geleden een schitterende bos bloemen van mijn nichtje gekregen, toen ik die verleden week op tilde , om het water te verversen, kwamen er allerlei vliegjes om hoog. Heb snel de hele bos buiten gezet. De bos zag er nog schitterend uit, heb hem zo neer gezet zodat we er vanuit de huiskamer naar konden kijken.Weet niet of de epidemie daar mee begonnen is. Maar in elk geval hebben we sinds dien last van vliegjes en het lijkt wel of het er als maar meer worden.
Voorlopig hoef ik geen visite.
Afgelopen week kreeg ik een griep te pakken, mijn hoofd voelt als een pak met watten. Toch zal ik vandaag aan de slag moeten. Neem dan maar een saridon en dan gaan we sjouwen en schoonmaken.
Wens me maar sterkte. Mochten we "de haard" tegen komen dan zal ik dat jullie zeker vertellen.

Djin's verjaardag.

Hier cadeautjes voor onze jongste deerne.

Djin's verjaardag.

Hier ons jarig jobje, in haar nieuwe super zachte pignoir.

Hier het feestvarken met een rare muts op. Eignlijk is het een reuzenslof met een varkentjessnoet. Dat moest ik zelf dan ook maar even uitproberen, het zit aardig zacht moet ik zeggen.

Djin's verjaardag.

Djin en Shèr zijn gek op ijs. Vooral die van Ben en Jerry. Daarom voor hen dit toepasselijke cadeautje.