Een doodgewone doordeweekse dinsdag.

Voorlopig wil ik niet meer in de auto zitten.

Zondag wilden we even langs Wyatt, nou laat dat "even" maar achter wegen. De wegen stonden vol, file en nog eens file. Nou hadden we geen haast, dat scheelde iets, maar file is nooit leuk.
Gisteren daar in tegen hadden we wel haast. Caroline en Erik gingen trouwen op een onmogelijk tijdstip. (iets wat wij 20 jaar geleden trouwens zelf ook deden). Volgens ons waren we ruim op tijd van huis gegaan, maar ook nu stonden we weer vast in de file. We hadden niet verwacht dat het die richting op ook zo erg zou zijn.
Het kostte letterlijk uren. We kwamen dan ook meer dan een half uur te laat aan bij het stadhuis.Huwelijk was al gesloten en gasten waren allang richting aansluitende brunch. Gelukkig konden we nog een route beschrijving krijgen (nou ja gelukkig?), het was niet echt een goede beschrijving.We deden precies wat er op stond en toch kwamen we steeds verkeert terecht. Stonden midden in het drukke Utrecht voor een groen stoplicht terwijl de auto's niet door reden. We begonnen ons al zorgen te maken of we überhaupt de brunch nog wel zouden halen.
Gelukkig redden we die nog net.
Caroline zag er schitterend uit. Nog even gezellig gekletst met wat familie leden en genoten van een heerlijke brunch (met lekker vers ambachtelijk brood).
De terug weg verliep in beginsel voorspoedig. Geen files deze keer.
Toen we midden op de snelweg zaten verminderde Wilbur opeens vaart met de mededeling dat er iets met de auto aan de hand moest zijn. Hij verminderde nog meer in vaart en de auto begon lichtelijk te schokken. Gelukkig kwam er een afrit in zicht en hij probeerde die te halen.......het lukte. We kwamen midden op de afrit richting Blaricum tot stilstand. Aan de linkerkant raasden de auto's ons voorbij. Na kort overleg besloten dat ik de auto naar de kant zou duwen. Djin wilde ook al spontaan mee helpen, maar ik gebood haar om aan de rechterkant van de auto te gaan zitten. (voor het geval we onverhoopt geraakt zouden worden). Zelf ging ik dan ook aan de rechter achterkant van de auto duwen. Het hart bonsde in mijn keel terwijl ik met al mijn kracht tegen de auto duwde, nooit geweten dat ik zo sterk was. Wonder boven wonder ging de auto vooruit. De auto's raasden ons voorbij en vrachtwagenchauffeurs toeterde hard. Tja, die zagen alleen een rokje met hakjes duwen tegen een auto. Ik moet zeggen dat ik zeer spannende momenten beleefde, vond het dood en dood eng.
Na een metertje of vijftig was er een soort van vluchtstrook langs de uitrit. Daar konden we enigzins weer bij zinnen komen. Uitgeput viel ik al hijgende op de voorbank. Wat bleek nu....iets dood simpels: de benzine was op! In al die jaren dat ik Wilbur ken is dat nog nooit eerder gebeurd, zelf had hij gedacht dat hij nog wel genoeg had om thuis te komen. In andere auto's ging er altijd een lampje branden als de benzine een bepaalt peil had bereikt. In deze auto was dat niet het geval. Gelukkig kwam de wegenwacht snel en kregen we voor een tientje benzine. Hiermee haalden we met gemak het dichtstbijzijnde benzinestation. 
Tja, een mens maakt wat mee op een doodgewone doordeweekse dinsdag.