Smakkerd 3.

Gistermiddag samen met de meisjes boodschappen gedaan.We aten bamie dus had ik voor de heren des huizes kip nodig. Nou koop ik zelden vlees en moest ik lang zoeken (een nare bezigheid om tussen al die dode stukken dier te lopen, dat maakt mij onpasselijk) maar uiteindelijk had ik wat gevonden.
Helaas, toen ik achteraf op het bonnetje keek, die ik altijd na afloop controleer, bleek ik hallal kip te hebben gekocht.
Een fraaie boel weer, een vegetariër die hallal kip koopt.



Dan volgt hier de derde smakkerd.
In mijn ogen de meest vervelende. Het was zo'n beetje tussen vier en vijf uur, de tijd dat ik al vast het eten voorbereid.
Ik liep een beetje heen en weer, in mijn lange bloemetjes jurk, tussen het aanrecht en de koelkast.Opeens voelde ik dat er iemand naar mij keek. Liep er een buitenlandse meneer(?) voor ons huis langs die heel erg naar binnen gluurde. Ach dat gebeurd wel vaker, mensen die van en naar de bus lopen en onderwijl naar binnen kijken. Dat snap ik best, is ook een lievelings bezigheid van mij.
Maar deze meneer(?) bleef wel erg lang kijken. Hij bleef maar voor ons huis langs lopen, ondertussen mobiel bellende en bleef maar naar binnen kijken. Ik hield hem vanuit een ooghoek in de gaten,omdat ik argwaan kreeg en dacht, wat moet die vreemde snoeshaan. Op een gegeven moment bleef hij pal voor ons huis staan en staarde naar binnen. Toen ben ik maar terug gaan kijken in de hoop dat hij zou verdwijnen.
Vervolgens schrok ik me lam, want wat deed de vreemde snoeshaan, hij tuitte zijn lippen naar mij alsof hij mij een pakkerd wilde geven.
Misschien dat een ander als een viswijf tegen hem te keer zou gaan, maar deze oude moeke riep geschrokken haar, bijna twee meter lange negentienjarige, zoon.
Toen die met zijn rijzige gestalte uit het raam keek verdween de snoeshaan richting busbaan. We hebben hem zelfs nog boven vanuit het open raam nagekeken, om te zien of hij daadwerkelijk vertrok.

Misschien dat ik minder geschrokken zou zijn ware het niet dat ik  twee tienermeisjes in huis heb. Bovendien moest ik bijna weer naar het werk.Heb nog een tijdje met de meisjes boven zitten kletsen en hen extra waarschuwingen mee gegeven. We lezen allemaal wel die verhalen van loverboy's en moeders die van niets weten. Eigenlijk was het een herhaling van gesprekken die ik al eerder met ze gevoerd heb.Zoonlief vond het op een gegeven moment wel genoeg.

Heb beneden eerst nog even bewust de gordijnen open gelaten, stel dat meneer snoeshaan terug zou komen, dan zou ik echt de politie bellen. Ik ga geen gesprekken aan met vreemde snoeshanen die oude vrouwen smakkerds geven.

Terwijl ik even later het eten aan het klaar maken was schoot mij opeens iets te binnen.
Snel liep ik naar de onderkant van de trap en riep naar boven tegen de kinderen: "Jongens ik weet waarom die buitenlandse vreemde snoeshaan hier zo naar binnen gluurde..... hij wist natuurlijk dat ik hallal kip had gekocht!"

Smakkerd 2.

Nu ik het toch over smakkerds heb.
Pas geleden lag Wilbur op zijn billen achter het huis. Wij hebben van die houten tegels in de tuin liggen, die met het weer in deze tijd van het jaar, super glad zijn geworden.
Nog geen paar dagen later lag ik zelf op mijn billen in het achtertuintje.
Toen liepen er dus twee ouders met blauwe billen rond.

Smakkerd 1.

Thuis loop ik het liefst in mijn lange bloemetjes jurk en op mijn blote voeten. Maar ja, als je naar je werk gaat moet je je toch een beetje aan passen.Nou hou ik helemaal niet van spijkerbroeken ,niet dat ik er nooit een aan heb hoor, maar die vind ik niet lekker zitten. Al zitten ze nog zo los, voel me daarin altijd een beetje benauwd en opgesloten. Toen ik een tijdje geleden naar een ouderavond ging, kreeg mijn dochter van een aantal kanten te horen dat er een moeder in een jurk aanwezig was geweest. Schijnbaar was dat een uitzondering en werd het ook een beetje vreemd gevonden. Dat terwijl ik me al had aangepast en een jurk met een acceptabele lengte had aangetrokken. Nu ik  dus weer naar het "werk" moet, me maar weer enigzins aangepast. Heb wat leggings gekocht, doe daar dan een paar aardige blouses/truien over heen, zodat ik niet zo uit de toon val.
Afgelopen week had ik een soort van idianen blouse aangetrokken, daarover heen mijn zelfgemaakte houten ketting (gemaakt van een oud kralengordijn). Het leek me leuk om de indianen laarsen van Djin daar bij aan te doen. De meisjes, die mijn kledingkast als de hunne beschouwen, konden mij dan eens wat retour doen.
Lieve Djin vond het oké. Maar god had ik dat maar nooit gedaan......
Dinsdagavond wilde ik koffie gaan halen op het werk.Nou hebben wij maar tien minuten pauze, dus niet echt lang. Ik stiefelde naar de kantiene en wilde snel met mijn kopje koffie er weer uitstiefelen richting het rookhol. Maakte ik me daar toch een smakkerd!
Even bleef ik verdwaasd op de kantienevloer liggen, midden in de koffie en de scherven.
Vervolgens zo snel mogelijk op gestaan, bang dat er weer iets met mijn rechter knie aan de hand zou zijn. Maar gelukkig het was mijn linker maar.Ik kwam er van af met wat zwelling aan mijn rechter arm en een aantal blauwe plekken.
De mensen op het werk waren aardig en ik had het geluk dat ik die dag vroeg met pauze was gegaan, zodat het overgrote deel van de mensen nog niet in de kantiene zaten.
Wat een blamage.
Die gladde laarsen van Djin trek in never nooit meer aan.

Leliehaantjes.

Van mijn zus kreeg ik pas geleden een schitterende lelieplant. In het begin was ik, zeker na de vliegjes ramp, een beetje bang voor leliehaantjes. Leliehaantjes zijn een soort vliegende oranje kleurige torretjes, die zich te goed doen aan alle mogelijke planten, te beginnen bij de lelie. Wij hebben ze al een paar keer in ons kleine tuintje op bezoek gekregen, waarna ik tot mijn spijt de lelies naar de grijze oude vuilnisbak heb moeten brengen.

Maar gelukkig hadden deze lelies nergens last van en stonden ze er schitterend bij.

Censureren.

Nou, veel heb ik niet meer geblogt de laatste tijd. Niet dat er niet van alles gebeurd, maar over heel veel dingen mag/kan ik niet bloggen.Het ene kind wil niet met naam en toenaam in een blog verwerkt worden en bij het andere mag het wel, mits gecensureerd. Toch maken zij  nog steeds het grootste deel van mijn leven uit. Zoals het spreekwoord zegt: " Waar het hart vol van is stroomt de mond van over".  Ook over het werk waar ik momenteel zit kan/mag ik niets bloggen. Dit i.v.m. geheimhoudings plicht (niet dat ik daar zoals bij mijn vorige werkgever een eed hebben moeten afleggen hoor).Jammer want ik zou er bijna een boek over kunnen tikken. Zoveel grappige mensen spreek ik daar iedere avond.
Zal het nu maar zoveel mogelijk over mezelf hebben. Of deed ik dat eigenlijk al........?