Als het beestje maar een naam heeft.

Ja joh, ik ben aan een inhaal wedstrijd begonnen.

Na een hele week niet bloggen heb ik heel wat mee te delen. Blijf het raar vinden dat er altijd zoveel te vertellen is, dit voor iemand die eigenlijk niets mee maakt.

Waarschijnlijk is het voor menig geen ook volstrekt niet interessant, maar dat mag mijn pret niet drukken. Ik vind het heerlijk om mijzelf op deze manier uit te drukken.

Afgelopen vrijdag begon onze oudste zoon opeens te zeuren. Voor mij kwam het vanuit het niets.

:"Mam, ik wil een muisje"smeekte hij mij. Nou was ik al meteen achterdochtig, want om een voor mij niet te achterhalen reden, noemt hij mij tegenwoordig "Moeder". Is mij overigens ook best hoor.Als het beestje maar een naam heeft.

Terwijl wij zaten te wachten op een teken van de U.P.C. en nog steeds angstvallig de lichtjes van de modem in de gaten hielden, zeurde hij zo verder. Nou weet het hele gezin al dat er bij ons thuis zo ie zo geen katten en honden meer binnen komen.Alhoewel daar nog regelmatig om gezeurd word. Maar die tijd hebben we al gehad toen de kinderen klein waren. Toch blijf ik vinden dat ieder kind recht heeft op een dier om te verzorgen en te vertroetelen.

Zo gek lang hoefde hij dus ook niet te zeuren. Alleen muisjes hebben wij in wilde vorm al binnen gehad, dus hou ik de tamme ook liever buiten.

Onder het motto "kijken kan geen kwaad" trokken wij samen naar de dierenwinkel. Daar zagen wij gelukkig geen muizen, maar wel ontzettend schattige dwerghamstertjes. Eigenlijk waren wij meteen verkocht. Om zeker van de keuze te zijn ,toch ook nog maar even een andere dierenwinkel bezocht. Daar hadden ze niet veel soeps, de dwerghamsters daar waren reuzen , bovendien kosten zij het dubbele. Dus terug gegaan naar de eerste dierenwinkel,waar echte lieverds zaten. Zoon hoefde niet lang na te denken en maakte zijn keuze, een ontzettend lief klein grijs dwerghamstertje ging mee naar huis.

Was nog wel grappig want de kleine doosjes waren op in de winkel, het kleine beestje ging toen in een grote doos. Het aller aandoenlijkste vind ik het om te zien hoe mijn uit de kluiten gewassen jongen met handen als kolenschoppen het kleine beestje verzorgd en vertroeteld.

Die morgen hebben we lang naar het kleine beestje zitten kijken terwijl ze over de tafel liep. Een heel vermaak om te zien hoe ze zich waste en grappig rond drentelde.Gelukkig las ik in mijn hamsterboek dat ze het liefst solitair leven.Dat vormt dan dus ook geen probleem. Voorlopig zit ze in een grote plastiek stapeldoos en op zolder vond ik nog een voorzet raamhor, die precies op de doos paste. Waarschijnlijk heeft een vriendin van Wy nog een oude hamsterkooi en anders kijken we wel in de kringloop winkel.

What's in a name? that which we call a rose, by any other name,would smell as sweet.

Maar deze kleine heeft trouwens nog steeds geen naam en is hier nu al drie dagen. Komop zoon verzin iets.

Als het beestje maar een naam heeft..........

Afrikaantjes.

Deze volle bak , stond boven op het dak, van ons fietsenschuurtje.

We hebben hem naar beneden gebracht,

nu genieten we hier van deze simpele bloemenpracht.

Het is toch ook echt zonde om ze niet goed te kunnen zien.Ook simpel kan heel mooi zijn.

VERMISSING......???

Zondag ochtend. Gelukkig er gaan geen wekkers af. Toch stap ik ook deze dag alweer rond acht uur uit mijn bed. Wetende dat ik toch niet meer zal kunnen slapen. In alle rust duik ik dan ook weer achter de p.c., kopje koffie er bij. Even het nieuws lezen, weers berichten in zien en een mailtje tikken. Het hele huis is nog in diepe rust. Niemand die mij stoort, heerlijk.

Maar terwijl ik het nieuws nog aan het lezen ben hoor ik buiten een paar meisjes praten. Ze praten op een toon zo als je overdag ook zou doen. Hebben niet in de gaten dat het zondag morgen is en de hele buurt heerlijk aan het uitslapen. "Ach" dacht ik "ze gaan zo wel weg".
Tot mijn ongenoegen gingen ze ook nog mobiel bellen.Goed, dat zou dan wel niet lang gaan duren, hoopte ik nog. Maar na het beëindigen van het gesprek gingen ze op nieuw bellen.
Toen toch maar eens mijn gordijntje opzij geschoven. Recht voor ons huis stonden twee meisjes met hun fietsen op het fietspad, ze waren nog steeds druk in gesprek en hadden niet in de gaten dat ik hen even zat te begluren.

Ben maar weer achter de p.c. gedoken. Tja, wat kon ik doen. Zou het ook een beetje flauw vinden om hen weg te sturen. Mobiel bellen is immers niet verboden. Inmiddels had ik alleen begrepen dat ze op zoek waren naar een vriendin. Voor de rest probeerde ik mij op het nieuws te concentreren. Het duurde en het duurde maar. Was een beetje bang dat het hele gezin binnen afzienbare tijd verontwaardigd achter mij zou staan. Besloot toen maar om mijn raam wijd open te gooien en naar hen te gaan kijken, misschien fietsten ze dan door. Als ze brutaal zouden worden , zou ik hen vragen om stiller te zijn.

Het ene meisje had mij al snel in de gaten en keek verwonderd omhoog, om vervolgens snel haar gezicht weg te draaien. Even later keek het andere meisje (die nog steeds aan het bellen was) op. Ze beëindigde haar gesprek, keek weer omhoog en vroeg met luidde stem: "Mevrouw, mag ik u wat vragen"?
Het eerste wat ik deed was mijn vinger op mijn lippen leggen om hen te gebaren rustiger te praten. Dat werd direct als zeer negatief ervaren, ze wilden onmiddellijk op hun fietsen springen. Dus fluisterde ik snel :"Je mag je vraag wel stellen".
Op een iets rustiger toon vroeg het meisje mij of ik gisteravond een blond meisje langs had zien lopen. ( nou ,ik zie dagelijks niets anders want ik heb twee blonde dochters).
Toen ik ,in gedachten verzonken , nee schudde , maakten ze zich meteen uit de voeten. Sprongen op hun fietsen en weg waren zij. Mij met schuldgevoelens en een op hol geslagen fantasie achter latende.

Als zij zich niet zo snel uit de voeten hadden gemaakt had ik er meer over willen weten, in de hoop dat ik hen eventueel zou kunnen helpen. Dan hadden ze later, als iedereen uitgeslapen was, terug kunnen komen, want misschien heeft iemand anders uit ons gezin iets gezien. We zouden zelfs een buurtonderzoek kunnen starten.
Geschrokken als ik was dat het niet om een afspraak voor die morgen ging.Iets wat ik in eerste instantie vermoede. Tja, weer wat geleerd. Nooit te snel conclusies trekken. Dat moet ik nu ook doen met mijn op hol geslagen fantasie.
Hoop dat ik hiervan nooit meer iets hoor, want dan betekent het niets meer en minder dan dat ze alleen op zoek waren naar hun vriendin.