Nadat de meisjes een uurtje hadden geslapen en wij enigzins waren uitgerust, gingen we op stap.
De gids had min of meer verteld, waar we het dichtst bijzijnde metro station konden vinden.
Eerlijk gezegt, viel dat nog niet mee. Was best een behoorlijke tippel.
Wij wilden een carnet kopen, aangezien wij zoveel mogelijk met de metro door Parijs zouden trekken. Schijnbaar waren we nog steeds een beetje moe. Want de automaten pakten geen papier geld en we liepen straal het loket voorbij, waar we kaartjes konden kopen. Terwijl de anderen bleven staan, ging ik vast op onderzoek uit aan de andere kant van het metrostation. Onderwijl liep er een enge man achter mij die iets onverstaanbaars brulde. Ik deed maar net of hij er niet was. Djindjee, had hem wel gezien en vond hem eng. Uiteindelijk maar een restaurant ingestapt om daar te vragen of ze konden wisselen. De ober daar bezwoer ons dat er beneden in het metrostation gewoon een loket was. Wij weer terug, bleken we er gewoon finaal langs te zijn gelopen. Het meisje achter het loket tekende voor mij aan, waar we over moesten stappen.Achteraf kwamen wij er achter dat dit helemaal niet nodig was geweest en we gewoon in één keer naar de Notre Dame hadden kunnen gaan. Maar goed al doende leert men.
