Boeie.

Afgelopen week weer heel wat kleine kindjes gezien.Mijn zus was jarig en vroeg of ik 's morgens even langs kwam als haar kleinkinderen er ook waren. Leuk, want die had ik al een tijd niet gezien en het gaat toch al zo snel als ze zo klein zijn.Terwijl ik daar was kreeg ik appeltaart met slagroom en mijn achternichtje een spuitluier. Het arme kind werd geheel ontbloot in de huiskamer en daarna  direct in bad gestopt.Mijn achterneefje en nichtje waren beiden al erg moe van een enerverende ochtend (misschien zelfs ook nacht).Tot dat ik kwam waren ze juist ontzettend lief geweest.Moest verscheidene verontschuldigingen aanhoren.Ach ik begrijp het zo goed, het blijven dotjes maar soms dodelijk vermoeiend.

Pas geleden vroeg Djin naar haar babyverhaaltjesboek. Van ieder kind heb ik ,buiten een babyboek ook schriften met verhaaltjes en gebeurtenissen uit die tijd. Kwam toen een stukje tegen,waarin mijn oudste nichtje op visite was. We hadden toen een kleuter, een peuter en een baby. Terwijl ik bij de voordeur afscheid nam van mijn nichtje met de jongste op mijn arm, die nog borstvoeding moest krijgen, speelden de oudste twee tikkertje in de huiskamer. Vervolgens hoorden we hen roepen :"Mamma kom snel, Blossom heeft overgegeven". (Blossom was ons kleine hondje die epileptie had en daarbij vaak moest overgeven).  Mijn nichtje nam lachend afscheid en zei:"Volgens mij kun je nog beter gewoon gaan werken".
Herrinner mij ook nog dat ik een keer beneden borstvoeding zat te geven en dat er zowel boven als beneden een kind op het toilet zat.Beiden riepen om het hardst mijn hulp in. Daar werd ik wel een beetje nerveus  van. Uiteindlijk moest ik er ook weer om lachen, kon mezelf tenslotte niet in drieën delen.

Van de week was er weer zo'n tut hola op t.v., een één of andere carière vrouw.O, en die had het zo moeilijk gehad, want ze was vaak aangevallen dat ze te weinig deed op school en/of er niet was voor haar kinderen. Nou dan weet ik niet wie wie  aanvalt.Ik denk dat ze zelf niet helemaal achter haar keuze stond.  Zoals ik al eerder heb geschreven voor mij moet ieder doen wat hij goed acht. Zelf heb ik vaak genoeg te horen gekregen dat je mee moet doen in deze maatschapij, dus naast de kinderen toch minstens een part time baan. Ben nog steeds blij dat ik dat niet gedaan heb. Dan was ik echt overspannen geworden, of zoals ik bij veel andere moeders gezien heb, zit er niets anders op dan je ziek te melden.
Buiten dat, toen ons tweede kindje kwam kon ik voor drie dagen per week  900 hollandse guldens aan de creche overdragen.
Kreeg je weer te horen dat je dan in elk geval als het kind naar school zou gaan nog een baan had.
O, en wie vangt mijn kinderen dan op op de dagen dat ik er niet ben? Alles was toen nog niet zo goed geregeld als heden ten dage.
Vreselijk om steeds afhankelijk te zijn van anderen. Die ook nog eens je kindje op een andere manier behandelen/opvoeden, dan je zelf zou doen.(tja, daar komt het ego weer om de hoek kijken).
Voor de rest zag ik veel mensen uit werken gaan voor de luxe en niet omdat het nou zo nodig was. Dat moeten zij zelf weten, ik zal daar nooit iets over zeggen, maar mijn keuze zou het niet zijn.Ook zag ik vrouwen die op een gegeven moment thuis tegen de muur op vlogen, omdat ze zich bekneld voelden en niet meer nodig b.v. als de kinderen naar school gingen. Vind het prima als zij dan voor een baan kiezen.
Zelf heb ik dat gevoel nooit gekend en eerlijk gezegd ken ik dat nu nog steeds niet.
Het is nu maandag ochtend. De middelste heb ik wakker moeten maken, moest als eerste op, heb fiets uit de schuur gehaalt en uitgezwaaid. Weet het, dat hoef ik niet te doen maar doe dat met alle liefde, als ik er niet meer ben, doen ze het heus zelf wel. Maar eerlijk gezegd zou ik het soms ook wel eens fijn vinden als iemand dat voor mij zou doen,probeer hen een goed gevoel voor die dag mee te geven. Niet dat dat altijd lukt overigens, soms zeuren ze nog heel wat af en niks is goed op zo'n maandagmorgen.
Vervolgens, moest de jongst naar school, heb haar uitgezwaaid bij de deur. Als ik de wekker van de oudste hoor, maak ik hem alsnog wakker (vind ie heel vervelend, maar ik doe het toch). Denk dat ik nu maar even broodjes voor hem ga bakken en als hij geluk heeft doe ik er het juiste beleg op.
Daarna zal ik bergen was moeten draaien, de caafjes schoonmaken en de kooi van Kajoe verschonen. Dan wachten er nog duizend en één huishoudelijke taken op mij, mede omdat ik verleden week aan weinig dingen ben toegekomen aangezien ik ontzettende pijn in mijn arm had (ergonomisch probleempje, wist niet dat dat zo erg kon zijn).
Kwam uitgerekend afgelopen woensdag de buurman vragen of ik even op zijn dochtertje wilde passen.Het huis was een grote bende. Maar goed heeft hij dat ook gezien. Buurmeisje was een dropje als altijd.Echt zo'n knuffelkindje. Het is beslist geen straf om even op haar te passen.De grotere moeten ook om haar lachen, zelfs bij de oudste zie ik een vertederende blik.
Nu ik het over de oudste heb, die is zijn bed weer eens niet uit te trimmen. Ach wie ben ik, had ik zelf vroeger ook last van, maar nu erger ik me er dood aan.Je krijgt het allemaal weer op je boterham zullen we maar zeggen.
Zo, heb ik lekker even tegen mezelf zitten zeuren op deze maandagmorgen.Wie het lezen wil, die mag het, maar een web log kun je net zo bekijken als een t.v. boeit het niet, dan ga je naar een volgende. Boeie.