Deze mooie kip staat al heel lang in mijn tuintje. Heb hem jaren geleden gekocht,eigenlijk ging ie iets boven mijn budget, maar ik kon hem niet in het plantencentrum laten staan. Het is dat er een kuikentje en eieren onder liggen, anders had ik gezworen dat het een haan was.Afgelopen dinsdag was het weer eens tijd voor ons halfjaarlijkse controle bij de tandarts.
Dat is een van de weinige dingen, buiten eten, die we altijd met het hele gezin doen. Soms is het wel lastig om een afspraak te maken, i.v.m. Wilbur zijn wisseldiensten en rekening houdende met de schooltijden van de kids. Maar toch lukt het altijd. Moest dinsdag wel weer lachen toen we achter elkaar op de fiets naar de tandarts gingen. Het leek wel een schoolreisje.Volgens mij moet onze tandarts er ook om lachen als ze ons zo met z'n vijfjes braafjes in haar wachtkamer ziet zitten.
Was weer zo raar, zelf had ik het gevoel dat ik een reuze gat in een kies had. Gaf mezelf al op mijn donder dat ik eerder naar de tandarts had moeten gaan. Want at al een paar weken niet meer op die kant van mijn gebit. Bovendien deed het pijn bij warm en koud.Toch was er niets te ontdekken volgens de tandarts. Zelfs op de foto's was niets te zien. Je zou denken dat je gek bent. Gelukkig had ik een dergelijk verhaal ook al eens van een vriendin gehoord. Daar hadden ze zelfs de vulling vernieuwd, maar bleef ze pijn houden. Zal haar binnen kort maar eens bellen om te vragen hoe dat toen afgelopen is.In elk geval bleek het om een he
le oude vulling te gaan, als ik last blijf houden word hij vervangen.We hadden voor de rest allemaal een gezond gebit. Alleen Djin had een gaatje die ze een paar dagen later liet vullen. Zonder verdoving, de heldin. Zelf zou ik dat niet snel laten doen. Prik mij maar lek, ik wil niets voelen. Liever een paar injecties.
Toen ik afgelopen week boodschappen deed kwamen we onze stadszwerver tegen. Terwijl ik de boodschappen in mijn fiets tas deed zei hij tegen ons:" Two lovely daughters and a beautiful mother".
Maar ik trapte niet in zijn geslijm, had hem namelijk al aan andere mensen horen vragen of ze een biertje voor hem wilden halen. Zelf mag hij de winkel niet meer in. Eigenlijk had ik hem met liefde een biertje gegeven, ware het niet dat hij me dan misschien steeds lastig gaat vallen, denkende dat ik altijd zo vrijgevig zou zijn.
Verder op in de week kwamen we onze andere stadsgek tegen. Waarschijnlijk heeft deze meneer de ziekte van Giles de la Touret, of een andere aandoening.
Dit maal schreeuwde hij dat we uit moesten kijken want anders zouden onze benen in het gips terecht komen.
Vaak komen wij hem tegen in de stad en moeten wij ondanks alles lachen als hij heel hard de raarste dingen roept.
Eerdere uitspraken van deze meneer zijn : "Het vliegtuig is al vertrokken".
Dat roept hij dan midden in een overvolle winkelstraat.
Een andere keer riep hij heel hard: "Houthakker". Dat was wel enigzins angstaanjagend moet ik zeggen.
Van Wy hoorde ik net over nog een andere meneer die ook vaak rare dingen zegt. Maar ergere uitspraken doet dan de andere beide heren. Zolang het maar bij uitspraken blijft kan ik er nog wel om lachen. Bovendien vind ik dat je toch steeds de mens achter dat rare gedrag moet blijven zien.
Wy vertelde me net dat hij die ene stadszwerver een paar lege flesjes gegeven had, zodat hij daar weer wat van kan kopen. Dat vind ik erg lief van hem. Deze zwerver noemt Wy : "Jackson", het is onduidelijk of hij Wy of zichzelf bedoelt. Voortaan noem ik hem in mijn hoofd dus ook maar
"Jackson" (grappig). Onze beide meisjes vinden hem soms een beetje eng omdat hij ook wel eens hele vieze dingen zegt. Dat zou hij niet moeten doen.
Zo heb nu wel weer genoeg verhaalt op deze druilerige zondag.
Er breekt nu een druilerig zonnetje door. Dus "hup", we gaan fietsen.
