Over namen en kleppers.

Morgen is de grote dag. Dan word "ma Sherrie" achtien lentes jong.

Op de basisschool noemde  haar vriendinnen haar "Sherrie kip kerrie", nou eet dat lieve kind praktich niets, dus ook geen kip en zeker geen kerrie. Maar ja, het rijmde zo lekker. Haar vriendin Monique werd "Monie de pony" genoemd een ander klasgenootje rijmde lekker op "pepperoni" ,zelf vond ik de leukste benaming  voor een van hen met de oorspronkelijke naam Sherida, "Sharie koekelarie".
Het grappige is ook dat geen van hen meer weet wie nu eigenlijk begonnen is met die bijnamen.

Mijn moeder groeide op met drie zussen. Zij noemden elkaar respectievelijk : Jor, Flor, Mier en Flier. Het waarom heb ik nooit begrepen. Als ik het geheim probeer te ontwarren, kom ik niet verder dan dat Jor voor mijn tante Jo staat en van Mier kan het niet anders dan dat het mijn tante Wilhelmiena geweest moet zijn, aangezien zij letterlijk dagelijks als een mier in de weer was.

Terwijl ik hier zit te tikken, klepte beneden de deur klepper.Bleek de postbode te zijn met (alweer) een nieuwe modum. Mijn god, wat moeten we toch met al die dingen. Nou Wilbur zoekt het maar uit, als hij wakker wordt.
Gisteren werd ik gestoord door de scharensliep. Jawel, die komt hier nog aan huis.Hij komt al jaren langs. Heb nog nooit iets bij hem laten slijpen, maar mocht het nodig zijn...... Wel heeft hij de euvele moed om het briefje, wat hij een paar dagen te voren bij ons in de bus deponeerde, terug te vragen. Dit om de "druk" kosten te drukken.
Vroeger gooide ik het altijd onmiddelijk weg, want wat moet ik met rondslingerende briefjes. Maar ja, heden ten dage, (economische je weet wel etc.)
bijna vrolijk, als of ik een goede daad heb gedaan, retourneer ik hem het briefje.
Omdat Wilbur vaak nachtdiensten draait hebben wij de bel praktisch altijd uit staan.Maar gelukkig hebben wij de klepper nog. Daar word vaak driftig van gebruik gemaakt, zodat je denkt : hadden we maar gewoon de bel aan staan.
Ook zijn er mensen die de klep niet gebruiken , zij weten vast ook niet waar de klepel hangt. Die kloppen dan op mijn keukenraampje met de mededeling dat onze bel het niet doet. Nou, meneer/mevrouw, dat klopt, maar als u goed kijkt, wij hebben een klepper om te kloppen.
Soms heb ik wel eens spijt van de aanschaf van de klopper. Bijvoorbeeld op tijden dat de kinderen er als een wildeman gebruik van maken en als ik dan niet snel genoeg open doe, volgt er weer een luid geroffel. Het rare is dat ook volwassenen en niet bewoners van dit huis er soms heel wild mee om gaan. Dan hoor je mij, in de verwachting dat een van de kinderen weer eens iets vergeten is, roepen: "Ja, ja, ik kom al, je hoeft niet zo hard........." en als ik dan open doe blijkt er een vreemde voor mijn neus te staan, waarna wij elkaar meestal onthutst aankijken.
Als huismus ben ik ook meestal bereikbaar, wat tot gevolg heeft dat mijn gang regelmatig vol staat met on/afleverbare pakjes. Bedoeld voor buren die altijd de hort op zijn.
Nou vind ik dat op zich niet zo erg, want ik doe graag wat voor een ander. Maar het komt wel eens voor, dat ik een week met een pak in mijn gang zit, omdat het pak nog steeds niet af te leveren is. Zodat ik struikelend door mijn gang de trap op moet. Dan word het me wel eens te gortig en denk ik zullen we die klepper er maar af schroeven?