Zijn hamster was in de tussentijd in zijn broekzak gekropen. Hij gaf hem de naam "B" van beestje. In mijn gedachten noemde ik het beestje "B"van "beetje". Want het is tenslotte maar een beetje beestje. Wel heel grappig dat beestje Beetje zo heel lang rustig op haar geheimen plekje bleef zitten.
Uiteindelijk kon ik Wy toch overhalen, maar die had inmiddels van andere mensen gehoord dat je ook een afspraak kon maken in het ziekenhuis, zodat je de lange wachttijden kon ontduiken.Heb toen voor de zekerheid maar even gebeld. Maar bleek niet te kloppen, dan moet je toch echt eerst langs de huisarts. Dus daar maar een afspraak gemaakt. Werd Wy er aan het einde van de middag ergens tussen gepropt.
In de tussen tijd kwamen de meisjes om de beurt thuis. Zij waren druk en uitgelaten, voor de een was het de laatste schooldag geweest en voor de andere bijna vakantie. De telefoon ging en opa belde met de prettige mededeling dat wij zijn auto konden krijgen, omdat hij een nieuwe had gekocht. Nou, dat is lang niet gek natuurlijk. Maar ik kon nog niet zo enthousiast reageren, omdat ik eerst wilde weten hoe Wilbur dit zou vinden. De meisjes die het gesprek op de achtergrond volgden waren bijna in extase. Misschien misten zij de auto nog wel het meest. Ze werden als maar uitgelatener. Heerlijk weer een auto zo net voor de vakantie. Djin riep uitgelaten dat we dan eindelijk weer eens een keer naar Ikea konden gaan. Jeetje, ik weet wel wat ik liever doe. Maar hier kon ik wel om lachen.
Eerst Wilbur op zijn werk maar even gebeld. Zijn collega nam op. Deze collega heet Appie, maar wordt appeltje genoemd (doet hij zichzelf trouwens ook hoor). Toen hij opnam riep ik vrolijk:"Hoi appeltje, met Marjolein, is Wilbur in de buurt?" De meisjes die op de bank zaten mee te luisteren, kwamen niet meer bij toen ik "appeltje"zei. Al op hangende ( Wilbur had vergadering) hield ik mijn hand voor mijn mond. Door de meisjes was ik even in de war, had hij nou opgenomen met "Appeltje" of met "Appie". Als het dat laatste was, dan zou het misschien een beetje raar zijn als ik "Appeltje"tegen hem zei.
Vervolgens mobiel mijn oude vriend gebeld, om te vragen of hij afgelopen week een pakje bij ons door de deur had gegooid. Hij antwoordde ontkennend, terwijl ik toch bijna had kunnen zweren dat het van hem afkomstig was. Juist omdat we het een paar weken te voren over zo'n cursus gehad hadden.
Boven maar even uit het slaapkamer raam gekeken of de buren misschien in de tuin zaten. De buurvrouw was de heg aan het knippen, dus snel even gevraagd of zij een pakje door onze brievenbus hadden gegooid. Ook zij wist van niets. Terwijl we aan het praten waren, zag ik opeens een grote groep mensen bij ons achter op het veldje staan. Was heel raar want ze leken min of meer naar het speelveldje te kijken en niet zo als je zou verwachten naar de bunker van AlmeerNet. Die ochtend hadden er weer twee agrigators gestaan. Maar gelukkig hadden ze niet lang aangestaan. Een meneer nam zelfs foto's van het veldje.Raar, maar ach daar zullen we dan vast nog wel iets over horen.
Weer even later riep de buurvrouw mij, het pakketje was toch van hen afkomstig. De buurman had opgeruimd en was deze cursus tegen gekomen. Hij dacht dat het wel iets voor onze kids zou zijn. Dat is erg aardig van hem. In deze zou je kunnen zeggen: "Beter een goede buur dan een verre vriend".
Even later snel gaan douchen en met de meisjes de dagelijkse boodschapjes gedaan. In de tussentijd kwam de post met een brief van Djin haar school. Er stond in welke klas zij volgend schooljaar geplaatst zou worden.Helaas niet op welk niveau. Dus heb ik snel even op het internet gekeken. In de klas die dit jaar dezelfde naam heeft werd geen wiskunde gegeven, terwijl Djin dit jaar een 8 heeft voor wiskunde op het hoogste niveau. Djin was van slag en ik eigenlijk niet minder. Moet nu toch nog even haar mentor te pakken zien te krijgen over hoe het nu precies zit. In de tussentijd zit je je toch onbewust weer te verbijten.
Met Wy meegegaan naar de dokter. Op zich vind hij dat wel oké, maar ook een beetje kinderachtig. Meldde hem,dat het niets met kinderachtigheid te maken had, omdat ik ook met Wilbur mee zou gaan als dat zo uitkomt. Eigenlijk vind hij het ook wel gezelliger, samen wachten is net iets prettiger dan alleen. Uiteindelijk belanden we dus op de eerste hulp en grote zoon zit nu van oksel tot pols met zijn rechterarm in het gips.
Lief hè, Wyatt's beetje beestje.
Die avond aten wij later dan laat.
