Begrafenis.

Afgelopen vrijdag naar de begrafenis van mijn oom gegaan.
Natuurlijk kwamen we weer te laat. Maar hoe vroeg moet je van huis gaan tegenwoordig? Wilbur had avonddienst gehad, dus wilde ik hem ook niet te vroeg laten rijden (bovendien moest hij na de begrafenis meteen door naar zijn werk). In elk geval stonden we (ook) richting Amersfoort in de file. 's Morgens nog bij a.n.w.b. on line gekeken, stonden er geen files en zouden we het in een half uur moeten halen. We gingen een uur tevoren weg en deden er nog langer over.  Nou hoefde ik zelf niet zo nodig bij de opbaring te zijn, maar de dienst wilde ik toch niet missen.  Djin bleek die morgen zwak ziek en misselijk te zijn, dat zat me ook niet lekker en Shèr moest naar haar werk. Samen met Shèr het huis verlaten.

Eenmaal op de snelweg  gebeurde er iets moois. Terwijl wij rustig over de snelweg snorden richting begrafenisdienst, reed op een viaduct, boven ons hoofd, een ruiter te paard. Buiten dat het een mooi gezicht was, vond ik dat weer een wonderlijk gegeven. Aangezien mijn oom gek op paarden was.
Mooi zulke momenten.
We kwamen dus net te laat aan. Het eerste gezang was  achter de rug, daaraan hadden we niets gemist. Wel gênant om dan binnen te lopen en de verstoorde blikken te moeten ondergaan.
De voorganger kwam goed over. Hij had in zijn preek de "aangenomen" kleinkinderen verwerkt. Met de woorden :"Zou jij mijn opa willen zijn.......".   Voor de rest veel gezang van grijze duiven, op een gegeven moment dacht ik even :" Wat doe ik hier, ik hoor hier niet"  Vreselijk dat klagende gezang wat hoopgevend is bedoelt. Gelukkig had ik Wilbur bij me, anders had ik me wel heel verlaten gevoelt.    Mijn nicht hield een mooie toespraak, heel dichterlijk met mooie woorden vertelde zij zijn levensverhaal.
Hierin zat een gedeelte over paarden (een verhaal wat haar nog maar een paar dagen tevoren ter oren  was gekomen, maar te......om hier neer te tikken). Dat maakte het paard op het viaduct nog meer bijzonder.
Het meest indrukwekkende van deze ceremonie was wel toen het kleine schattige blonde meisje van een jaar of vijf, de kist mocht meedragen. Zij liep voorop, haar moeder liep achter te snikken.
Dan krijg je of je het wil of niet een brok in je keel.

Wij zijn met ontstoken lichten achter de stoet aangereden, richting de Dodenweg (zo heet het daar echt, dat verzin je toch niet!).
Het was een lange weg over de begraafplaats richting laatste rustplaats. Ik liep hem al voor de derde keer, eerst mijn nichtje, toen mijn tante en nu mijn oom. Toch vind ik een begrafenis indrukwekkender dan een crematie, die zwarte kraaien met hun hoge hoed op die de kist dan dragen. Wilbur had ook zijn zwarte hoed op. Bij de laatste rustplaats zetten de kraaien uit respect hun hoed af, Wilbur ook. Ik kon een glimlach niet onderdrukken.
Bij het graf werden nog wat woorden gesproken en aansluitend werd het Friesevolkslied gespeelt.
In de aula nog met wat familie gesproken, koffie en een broodje genuttigd en mijn nichten goed vastgehouden.
Een indrukmakende dag.