Jonge merel.
Een grappig eigenwijs mereltje, net uit zijn nest in ons tuintje.
zondag 19 december 2010
zaterdag 27 november 2010
Die U.P.C.......
Eind goed al goed.
Woensdag morgen even bij Wil's mail gekeken om te zien of hij een bevestigingsmailtje had gekregen i.v.m. de afspraak met U.P.C.
Die was er dus niet. Meteen maar weer de hoorn opgepakt, want ik wilde niet weer voor niets zitten wachten. Bleek dat ze een verkeert e-mail adres hadden, ik vroeg of de afspraak voor die dag wel genoteerd stond. Na een ogenblik wachten bleek dat waar. De telefonist vroeg of hij verder nog iets voor mij kon betekenen. Natuurlijk......kunt u nu dan meteen het goede e-mail adres noteren, je weet maar nooit of het nog eens nodig is. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat het deels mijn schuld was, want het was wel gecontroleerd op het moment dat ik de afspraak maakte. Het was het oude e-mail adres van Wilbur. Ik legde de telefonist uit dat ik mijn man nooit een e-mail stuur. Wilbur vond het trouwens zelf ook raar want de facturen van U.P.C. worden wel naar het goede e-mail adres gestuurd, maar dit terzijde.
De monteur kwam in tweevoud.Een klein manneke ging met de techniek aan de gang.Een lange jonge man stond al die tijd in de kamer. Vond ik best wel sneu dus zei op een gegeven moment dat hij wel mocht zitten. Om een lang verhaal kort te maken ( iets waar ik niet zo goed in ben), we kregen een nieuwe media box. Ook de modem werd vervangen, in plaats van twee hebben we er nu één.
Waarom we het eerst met twee moesten doen snappen wij ook niet.
Enfin, terwijl de monteurs hun ding deden, viel opeens internet uit.
Zowel zij als wij vonden dit een raar toeval. Monteur belde met U.P.C.. ditmaal uiteindelijk geen miscommunicatie (een woord wat de telefonisten van van zowel U.P.C. als Gideon te pas en te onpas gebruiken). Bleek dat er hier in de buurt een storing zat. Monteur van Gideon was niet blij, hij kwam voor de mediabox en moest nu ook nog met de computer aan de slag. (volgens mij wilde hij naar moeder de vrouw en de etenspot). Toch deed hij zijn plicht en nam de extra opdracht erbij. Voor mij vervelend want Djin zat op het computerkamertje en er was net een glas fristie omgevallen. Zelf had ik me net om gekleed om naar het werk te gaan, de druppels zoete melkdrank zaten op mijn schone maillot. Heb de hele avond lekker geroken. Snel met handdoeken en natte lappen de troep opgeruimd, zodat de monteurs konden kijken.
Uiteindlijk werden alle problemen verholpen.
Eind goed al goed.
Alhoewel.........gisteren kregen wij een brief met de mededeling dat de t.v. zou kunnen gaan sneeuwen en of blokjes zou kunnen vertonen doordat er een nieuwe zendmast werd geplaatst. Mocht dat het geval zijn, dan kunnen we weer een nieuwe kabel krijgen.
Toch aardig van de U.P.C. Het stond vandaag zelfs in de krant, dus we moeten wel concluderen dat toeval bestaat.
Woensdag morgen even bij Wil's mail gekeken om te zien of hij een bevestigingsmailtje had gekregen i.v.m. de afspraak met U.P.C.
Die was er dus niet. Meteen maar weer de hoorn opgepakt, want ik wilde niet weer voor niets zitten wachten. Bleek dat ze een verkeert e-mail adres hadden, ik vroeg of de afspraak voor die dag wel genoteerd stond. Na een ogenblik wachten bleek dat waar. De telefonist vroeg of hij verder nog iets voor mij kon betekenen. Natuurlijk......kunt u nu dan meteen het goede e-mail adres noteren, je weet maar nooit of het nog eens nodig is. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat het deels mijn schuld was, want het was wel gecontroleerd op het moment dat ik de afspraak maakte. Het was het oude e-mail adres van Wilbur. Ik legde de telefonist uit dat ik mijn man nooit een e-mail stuur. Wilbur vond het trouwens zelf ook raar want de facturen van U.P.C. worden wel naar het goede e-mail adres gestuurd, maar dit terzijde.
De monteur kwam in tweevoud.Een klein manneke ging met de techniek aan de gang.Een lange jonge man stond al die tijd in de kamer. Vond ik best wel sneu dus zei op een gegeven moment dat hij wel mocht zitten. Om een lang verhaal kort te maken ( iets waar ik niet zo goed in ben), we kregen een nieuwe media box. Ook de modem werd vervangen, in plaats van twee hebben we er nu één.
Waarom we het eerst met twee moesten doen snappen wij ook niet.
Enfin, terwijl de monteurs hun ding deden, viel opeens internet uit.
Zowel zij als wij vonden dit een raar toeval. Monteur belde met U.P.C.. ditmaal uiteindelijk geen miscommunicatie (een woord wat de telefonisten van van zowel U.P.C. als Gideon te pas en te onpas gebruiken). Bleek dat er hier in de buurt een storing zat. Monteur van Gideon was niet blij, hij kwam voor de mediabox en moest nu ook nog met de computer aan de slag. (volgens mij wilde hij naar moeder de vrouw en de etenspot). Toch deed hij zijn plicht en nam de extra opdracht erbij. Voor mij vervelend want Djin zat op het computerkamertje en er was net een glas fristie omgevallen. Zelf had ik me net om gekleed om naar het werk te gaan, de druppels zoete melkdrank zaten op mijn schone maillot. Heb de hele avond lekker geroken. Snel met handdoeken en natte lappen de troep opgeruimd, zodat de monteurs konden kijken.
Uiteindlijk werden alle problemen verholpen.
Eind goed al goed.
Alhoewel.........gisteren kregen wij een brief met de mededeling dat de t.v. zou kunnen gaan sneeuwen en of blokjes zou kunnen vertonen doordat er een nieuwe zendmast werd geplaatst. Mocht dat het geval zijn, dan kunnen we weer een nieuwe kabel krijgen.
Toch aardig van de U.P.C. Het stond vandaag zelfs in de krant, dus we moeten wel concluderen dat toeval bestaat.
dinsdag 23 november 2010
Nou ik kon mijn lol weer op gisteren.
Al een tijdje deed onze mediabox van U.P.C. het niet. Kregen steeds het bericht : Geen signaal, controleer kabelaansluiting.
Nou dat had Wilbur al een aantal keren gedaan, maar alles zat zoals het hoorde. Belde met U.P.C. en kreeg weer te horen dat het aan de startkabel zou liggen en indien dat het geval was en er zou een monteur komen, dan moesten wij de voorrijkosten betalen.
Enfin Wilbur een startkabel van iemand anders (één die het bij hen thuis wel deed) uitgeprobeerd, nog steeds signaal verlies. Afspraak met een monteur gemaakt. Die zou dus gisteren komen tussen 11.00 en 13:00 uur. Nou je voelt hem al met je klompen aan, die kwam dus niet. Om kwart over één vond ik dat we moesten bellen, maar Wil wachtte tot half twee. Ze zouden ons terug bellen over de stand van zaken. In de tussentijd gingen Wil en ik (met telefoon) naar zolder omdat de droger rare geluiden maakte. Toen we een kwartiertje later beneden kwamen lag er een briefje van de monteur op de mat. Nou weet ik niet wat de brave man gedaan heeft, maar onze klepper gaat je door merg en been, wist zeker niet waar de klepper hing.
Vervolgens belde Wil met U.P.C. die zeiden dat we contact op moesten nemen met Guidion, het bedrijf dat de monteurs leverde.
Nou vond ik Wilbur veel te lief door de telefoon en ik begon er weer schoon genoeg van te krijgen. Dat is best wel weer grappig want op het werk kreeg ik eens te horen van de super vieze (visie), dat ik veel te lief deed. Nou laat ik één ding vertellen, kom me niet te na, dan blijft er van dat "lieve" niet veel meer over.
Eerst beleeft het verhaal aan (meneer) Gideon vertelt. Die verwees mij naar U.P.C., die maar weer teruggebeld. Nou je kent dat wel, eerst moet je van alles intikken en naar temerige muziek luisteren voor je iemand aan de lijn krijgt. Al met al kwam het er op neer dat voor een nieuwe afspraak U.P.C. mij verwees naar Gideon en die weer andersom. Kortom "spekkie voor het bekkie voor Joepie van het Hekkie" zullen we maar zeggen.
Toen mijn geduld echt ten einde was, besloot U.P.C. om mij tegemoet te komen (lachen whà). Ze zouden mij binnen vierentwintig uur terug bellen voor een nieuwe afspraak. Na dat van het kastje naar de muur gestuur was ik het meer dan zat.
: "Meneer ik heb u nu toch aan de lijn laten we nu meteen een afspraak maken"zei ik hoogst geïrriteerd. O wonder dat lukte.
De afspraak staat voor komende woensdag. Maar of ze komen en hoe, wat, wanneer??
We zien het wel weer.
Word vervolgt........
Al een tijdje deed onze mediabox van U.P.C. het niet. Kregen steeds het bericht : Geen signaal, controleer kabelaansluiting.
Nou dat had Wilbur al een aantal keren gedaan, maar alles zat zoals het hoorde. Belde met U.P.C. en kreeg weer te horen dat het aan de startkabel zou liggen en indien dat het geval was en er zou een monteur komen, dan moesten wij de voorrijkosten betalen.
Enfin Wilbur een startkabel van iemand anders (één die het bij hen thuis wel deed) uitgeprobeerd, nog steeds signaal verlies. Afspraak met een monteur gemaakt. Die zou dus gisteren komen tussen 11.00 en 13:00 uur. Nou je voelt hem al met je klompen aan, die kwam dus niet. Om kwart over één vond ik dat we moesten bellen, maar Wil wachtte tot half twee. Ze zouden ons terug bellen over de stand van zaken. In de tussentijd gingen Wil en ik (met telefoon) naar zolder omdat de droger rare geluiden maakte. Toen we een kwartiertje later beneden kwamen lag er een briefje van de monteur op de mat. Nou weet ik niet wat de brave man gedaan heeft, maar onze klepper gaat je door merg en been, wist zeker niet waar de klepper hing.
Vervolgens belde Wil met U.P.C. die zeiden dat we contact op moesten nemen met Guidion, het bedrijf dat de monteurs leverde.
Nou vond ik Wilbur veel te lief door de telefoon en ik begon er weer schoon genoeg van te krijgen. Dat is best wel weer grappig want op het werk kreeg ik eens te horen van de super vieze (visie), dat ik veel te lief deed. Nou laat ik één ding vertellen, kom me niet te na, dan blijft er van dat "lieve" niet veel meer over.
Eerst beleeft het verhaal aan (meneer) Gideon vertelt. Die verwees mij naar U.P.C., die maar weer teruggebeld. Nou je kent dat wel, eerst moet je van alles intikken en naar temerige muziek luisteren voor je iemand aan de lijn krijgt. Al met al kwam het er op neer dat voor een nieuwe afspraak U.P.C. mij verwees naar Gideon en die weer andersom. Kortom "spekkie voor het bekkie voor Joepie van het Hekkie" zullen we maar zeggen.
Toen mijn geduld echt ten einde was, besloot U.P.C. om mij tegemoet te komen (lachen whà). Ze zouden mij binnen vierentwintig uur terug bellen voor een nieuwe afspraak. Na dat van het kastje naar de muur gestuur was ik het meer dan zat.
: "Meneer ik heb u nu toch aan de lijn laten we nu meteen een afspraak maken"zei ik hoogst geïrriteerd. O wonder dat lukte.
De afspraak staat voor komende woensdag. Maar of ze komen en hoe, wat, wanneer??
We zien het wel weer.
Word vervolgt........
Saartje.
Afgelopen zondag vierde mijn schoonzus het feit dat zij "Saartje" had gezien. Nou houden wij in de familie niet zo van het idee om dat met een rare pop aan de buitenwereld te tonen. Maar wat er bij haar voor het huis stond was toch wel erg groots en grappig.
Heb zelden zo'n grote Saar gezien.Kindjes uit de buurt vonden haar ook geweldig en ik was lang niet de enige die haar fotograveerde.
Als eerste kregen we een heerlijk glas champagne. Wat een luxe.Vervolgens konden wij ons te goed doen aan allerlei heerlijke hapjes.
In de aanbouw stond allerlei heerlijks uitgestald. Er stond ook netjes bij wat "wat" was, zodat we ons niet af vroegen of het al dan niet vegetarisch was.
Al met al werd dus niet alleen de jarige verwend.
Saartje haar zelf.
Zonder speldje zou je toch echt niet zeggen dat dit Sara is.
Toen het donker werd gingen wij, met een verzadigd gevoel, weer richting huis, maar eerste kiekte ik "Saar"nogmaals.
Ditmaal gelukkig geen file, maar de dijk Enkhuizen/ Lelystad is echt ook niet alles. Ben altijd weer blij goed thuis te komen.
Het was stikke donker, maar volle maan.
Op de enge dijk, omgeven door water, scheen de maan door de vieze voorruit.
Ook toen Djin het raam opende om de maan te fotograveren, lukte dat niet echt. In het echt zijn dingen soms toch mooier.Begrafenis.
Afgelopen vrijdag naar de begrafenis van mijn oom gegaan.
Natuurlijk kwamen we weer te laat. Maar hoe vroeg moet je van huis gaan tegenwoordig? Wilbur had avonddienst gehad, dus wilde ik hem ook niet te vroeg laten rijden (bovendien moest hij na de begrafenis meteen door naar zijn werk). In elk geval stonden we (ook) richting Amersfoort in de file. 's Morgens nog bij a.n.w.b. on line gekeken, stonden er geen files en zouden we het in een half uur moeten halen. We gingen een uur tevoren weg en deden er nog langer over. Nou hoefde ik zelf niet zo nodig bij de opbaring te zijn, maar de dienst wilde ik toch niet missen. Djin bleek die morgen zwak ziek en misselijk te zijn, dat zat me ook niet lekker en Shèr moest naar haar werk. Samen met Shèr het huis verlaten.
Eenmaal op de snelweg gebeurde er iets moois. Terwijl wij rustig over de snelweg snorden richting begrafenisdienst, reed op een viaduct, boven ons hoofd, een ruiter te paard. Buiten dat het een mooi gezicht was, vond ik dat weer een wonderlijk gegeven. Aangezien mijn oom gek op paarden was.
Mooi zulke momenten.
We kwamen dus net te laat aan. Het eerste gezang was achter de rug, daaraan hadden we niets gemist. Wel gênant om dan binnen te lopen en de verstoorde blikken te moeten ondergaan.
De voorganger kwam goed over. Hij had in zijn preek de "aangenomen" kleinkinderen verwerkt. Met de woorden :"Zou jij mijn opa willen zijn.......". Voor de rest veel gezang van grijze duiven, op een gegeven moment dacht ik even :" Wat doe ik hier, ik hoor hier niet" Vreselijk dat klagende gezang wat hoopgevend is bedoelt. Gelukkig had ik Wilbur bij me, anders had ik me wel heel verlaten gevoelt. Mijn nicht hield een mooie toespraak, heel dichterlijk met mooie woorden vertelde zij zijn levensverhaal.
Hierin zat een gedeelte over paarden (een verhaal wat haar nog maar een paar dagen tevoren ter oren was gekomen, maar te......om hier neer te tikken). Dat maakte het paard op het viaduct nog meer bijzonder.
Het meest indrukwekkende van deze ceremonie was wel toen het kleine schattige blonde meisje van een jaar of vijf, de kist mocht meedragen. Zij liep voorop, haar moeder liep achter te snikken.
Dan krijg je of je het wil of niet een brok in je keel.
Wij zijn met ontstoken lichten achter de stoet aangereden, richting de Dodenweg (zo heet het daar echt, dat verzin je toch niet!).
Het was een lange weg over de begraafplaats richting laatste rustplaats. Ik liep hem al voor de derde keer, eerst mijn nichtje, toen mijn tante en nu mijn oom. Toch vind ik een begrafenis indrukwekkender dan een crematie, die zwarte kraaien met hun hoge hoed op die de kist dan dragen. Wilbur had ook zijn zwarte hoed op. Bij de laatste rustplaats zetten de kraaien uit respect hun hoed af, Wilbur ook. Ik kon een glimlach niet onderdrukken.
Bij het graf werden nog wat woorden gesproken en aansluitend werd het Friesevolkslied gespeelt.
In de aula nog met wat familie gesproken, koffie en een broodje genuttigd en mijn nichten goed vastgehouden.
Een indrukmakende dag.
Natuurlijk kwamen we weer te laat. Maar hoe vroeg moet je van huis gaan tegenwoordig? Wilbur had avonddienst gehad, dus wilde ik hem ook niet te vroeg laten rijden (bovendien moest hij na de begrafenis meteen door naar zijn werk). In elk geval stonden we (ook) richting Amersfoort in de file. 's Morgens nog bij a.n.w.b. on line gekeken, stonden er geen files en zouden we het in een half uur moeten halen. We gingen een uur tevoren weg en deden er nog langer over. Nou hoefde ik zelf niet zo nodig bij de opbaring te zijn, maar de dienst wilde ik toch niet missen. Djin bleek die morgen zwak ziek en misselijk te zijn, dat zat me ook niet lekker en Shèr moest naar haar werk. Samen met Shèr het huis verlaten.
Eenmaal op de snelweg gebeurde er iets moois. Terwijl wij rustig over de snelweg snorden richting begrafenisdienst, reed op een viaduct, boven ons hoofd, een ruiter te paard. Buiten dat het een mooi gezicht was, vond ik dat weer een wonderlijk gegeven. Aangezien mijn oom gek op paarden was.
Mooi zulke momenten.
We kwamen dus net te laat aan. Het eerste gezang was achter de rug, daaraan hadden we niets gemist. Wel gênant om dan binnen te lopen en de verstoorde blikken te moeten ondergaan.
De voorganger kwam goed over. Hij had in zijn preek de "aangenomen" kleinkinderen verwerkt. Met de woorden :"Zou jij mijn opa willen zijn.......". Voor de rest veel gezang van grijze duiven, op een gegeven moment dacht ik even :" Wat doe ik hier, ik hoor hier niet" Vreselijk dat klagende gezang wat hoopgevend is bedoelt. Gelukkig had ik Wilbur bij me, anders had ik me wel heel verlaten gevoelt. Mijn nicht hield een mooie toespraak, heel dichterlijk met mooie woorden vertelde zij zijn levensverhaal.
Hierin zat een gedeelte over paarden (een verhaal wat haar nog maar een paar dagen tevoren ter oren was gekomen, maar te......om hier neer te tikken). Dat maakte het paard op het viaduct nog meer bijzonder.
Het meest indrukwekkende van deze ceremonie was wel toen het kleine schattige blonde meisje van een jaar of vijf, de kist mocht meedragen. Zij liep voorop, haar moeder liep achter te snikken.
Dan krijg je of je het wil of niet een brok in je keel.
Wij zijn met ontstoken lichten achter de stoet aangereden, richting de Dodenweg (zo heet het daar echt, dat verzin je toch niet!).
Het was een lange weg over de begraafplaats richting laatste rustplaats. Ik liep hem al voor de derde keer, eerst mijn nichtje, toen mijn tante en nu mijn oom. Toch vind ik een begrafenis indrukwekkender dan een crematie, die zwarte kraaien met hun hoge hoed op die de kist dan dragen. Wilbur had ook zijn zwarte hoed op. Bij de laatste rustplaats zetten de kraaien uit respect hun hoed af, Wilbur ook. Ik kon een glimlach niet onderdrukken.
Bij het graf werden nog wat woorden gesproken en aansluitend werd het Friesevolkslied gespeelt.
In de aula nog met wat familie gesproken, koffie en een broodje genuttigd en mijn nichten goed vastgehouden.
Een indrukmakende dag.
maandag 15 november 2010
Sint Maarten.
Afgelopen woensdag belde mijn nicht, net voor ik naar mijn werk ging, met de mededeling dat haar vader op sterven lag. Toen ik 's avonds uit mijn werk kwam lag er een briefje op tafel dat (o)pa op de hartbewaking lag.
Wilbur had al donderdag en vrijdag vrij gehouden omdat hij met pa naar het ziekenhuis zou gaan i.v.m. chemo.
Donderdag's wilden we hem natuurlijk meteen bezoeken.Eerst moest Wil slapen omdat hij uit de nachtdienst kwam, maar hij was al vroeg wakker. Toen Djin uit school kwam gingen we direct op pad. Nou je wil niet weten hoe verschrikkelijk het weer was op de weg. File file en nog eens file, maar als dat het nu alleen was.....
Het weer was werkelijk angstaanjagend. Het stormde en de regen kletterde onophoudelijk neer. Af en toe zag je geen hand voor ogen, dus laat staan de auto die voor je reed. Maar goed we zijn ongeschonden uit de strijd gekomen. Pa was alweer van de hartbewaking af en toen we binnen kwamen lag hij nog maar net op de andere afdeling. Er kwam een dokter langs die van alles uitlegde.
In het kort komt het er op neer dat het allemaal afwachten is. In elk geval is de chemo stop gezet en het is de vraag of er nog mee verder gegaan word. Pa had alweer praatjes voor tien en vroeg aan de zuster wodka bij zijn jus. Djin mocht van hem op de computer, handig dat die tegenwoordig boven je hoofd hangt in het ziekenhuis. Op de terugweg eerst Wil een broodje laten eten.Het weer was nog steeds onstuimig en de file's waren er niet minder om, toch hadden we iets meer zicht dan op de heen weg.
Vroeg of Wil mij eerst thuis af kon zetten omdat het Sint Maarten was. Hij en Djin gingen nog een boodschap doen, vroeg of ze nog twee extra zakken reepjes mee wilden nemen. Onder het motto beter mee dan om verlegen. Thuis gekomen meteen het buitenlicht aangedaan en de straat ingekeken. Er was geen (kip) kind te bekennen. Net toen ik begonnen was om alle kaarsjes aan te steken ging de klopper en stond kleine Anna (ons buurmeisje)voor de deur uit volle borst te zingen. Zo schattig. De buren waren nog maar net hun huis binnen of er kwam weer een stortbui.....
Djin kwam drijf nat binnen met twee zakken (mee verlegen) reepjes. Tussen de storbuien door kwamen er nog een paar groepjes kindjes, heb hen maar extra gegeven.
Wilbur had al donderdag en vrijdag vrij gehouden omdat hij met pa naar het ziekenhuis zou gaan i.v.m. chemo.
Donderdag's wilden we hem natuurlijk meteen bezoeken.Eerst moest Wil slapen omdat hij uit de nachtdienst kwam, maar hij was al vroeg wakker. Toen Djin uit school kwam gingen we direct op pad. Nou je wil niet weten hoe verschrikkelijk het weer was op de weg. File file en nog eens file, maar als dat het nu alleen was.....
Het weer was werkelijk angstaanjagend. Het stormde en de regen kletterde onophoudelijk neer. Af en toe zag je geen hand voor ogen, dus laat staan de auto die voor je reed. Maar goed we zijn ongeschonden uit de strijd gekomen. Pa was alweer van de hartbewaking af en toen we binnen kwamen lag hij nog maar net op de andere afdeling. Er kwam een dokter langs die van alles uitlegde.
In het kort komt het er op neer dat het allemaal afwachten is. In elk geval is de chemo stop gezet en het is de vraag of er nog mee verder gegaan word. Pa had alweer praatjes voor tien en vroeg aan de zuster wodka bij zijn jus. Djin mocht van hem op de computer, handig dat die tegenwoordig boven je hoofd hangt in het ziekenhuis. Op de terugweg eerst Wil een broodje laten eten.Het weer was nog steeds onstuimig en de file's waren er niet minder om, toch hadden we iets meer zicht dan op de heen weg.
Vroeg of Wil mij eerst thuis af kon zetten omdat het Sint Maarten was. Hij en Djin gingen nog een boodschap doen, vroeg of ze nog twee extra zakken reepjes mee wilden nemen. Onder het motto beter mee dan om verlegen. Thuis gekomen meteen het buitenlicht aangedaan en de straat ingekeken. Er was geen (kip) kind te bekennen. Net toen ik begonnen was om alle kaarsjes aan te steken ging de klopper en stond kleine Anna (ons buurmeisje)voor de deur uit volle borst te zingen. Zo schattig. De buren waren nog maar net hun huis binnen of er kwam weer een stortbui.....
Djin kwam drijf nat binnen met twee zakken (mee verlegen) reepjes. Tussen de storbuien door kwamen er nog een paar groepjes kindjes, heb hen maar extra gegeven.
donderdag 28 oktober 2010
Herfstvakantie.
Al lang geleden aan Djin belooft om in de herfstvakantie met haar een bioscoopje te pikken. Vandaag was het zo ver, met de beide meisjes naar de film "Live as we kwnow it" gegaan. (de laatste film in de bios die ik zelf gezien heb dateerde van zo'n vijf jaar terug, traktatie van zus).
De drukte viel mee en we hadden een aardige plaats bemachtigd.
Er zat niemand voor ons, vrij uitzicht zullen we maar zeggen.
Maar het geluid stond, zoals altijd naar mijn mening, vrij hard.
Het was een aardige film. Djin vroeg na afloop wat ik er van vond.
Mijn antwoord was "zoet".
Terwijl we later die avond een aantal bord spelletjes aan tafel deden, zong ik het liedje "Hey that's no way to say goodbey".
Gek hè, maar dat liedje roerde mij tijdens de film.
Een beetje jeugdsentiment, ik kende het liedje van Leonard Cohen, in de film werd het volgens mij gezongen door Roberta Flack.
De meisjes herkenden niet dat het in de film was gezongen, maar zieden dat het aan mijn manier van zingen lag.
Ik denk het ook.
Maar mijn slotsom is dat ik niet zo virtueel ben ingesteld.
De drukte viel mee en we hadden een aardige plaats bemachtigd.
Er zat niemand voor ons, vrij uitzicht zullen we maar zeggen.
Maar het geluid stond, zoals altijd naar mijn mening, vrij hard.
Het was een aardige film. Djin vroeg na afloop wat ik er van vond.
Mijn antwoord was "zoet".
Terwijl we later die avond een aantal bord spelletjes aan tafel deden, zong ik het liedje "Hey that's no way to say goodbey".
Gek hè, maar dat liedje roerde mij tijdens de film.
Een beetje jeugdsentiment, ik kende het liedje van Leonard Cohen, in de film werd het volgens mij gezongen door Roberta Flack.
De meisjes herkenden niet dat het in de film was gezongen, maar zieden dat het aan mijn manier van zingen lag.
Ik denk het ook.
Maar mijn slotsom is dat ik niet zo virtueel ben ingesteld.
maandag 25 oktober 2010
Monday, monday.......
Het liedje van de mama's and papa's zit in mijn hoofd op deze maandagmorgen. Het enige lichtpuntje is dat het eindelijk droog is.
Gisteren naar opa geweest samen met Djin. Op de terugweg kreeg de auto steeds meer bijgeluiden. Eng idee als je niet weet wat het is.
Vandaag is Wilbur met het o.v. naar zijn werk gegaan. Heeft eerst met veel pijn en moeite de auto bij de garage gekregen. Toch maar besloten om hem te repareren. Tja dat kost weer honderden extra euro's. Denk dat ik maar een bank ga beroven.
Gisteren naar opa geweest samen met Djin. Op de terugweg kreeg de auto steeds meer bijgeluiden. Eng idee als je niet weet wat het is.
Vandaag is Wilbur met het o.v. naar zijn werk gegaan. Heeft eerst met veel pijn en moeite de auto bij de garage gekregen. Toch maar besloten om hem te repareren. Tja dat kost weer honderden extra euro's. Denk dat ik maar een bank ga beroven.
Nog meer dagen in oktober.
Het was vreselijk weer, maar aangezien we de kaartjes van te voren hadden besteld hadden we geen keuze. Mijn laarsen waren lek en ik heb de hele avond met twee natte sokken gelopen. Iedereen was klets. We moesten wel lachen want men dacht dat Wilbur ook bij de engerds hoorde. In zijn houthakkersshirt, met zwarte hoed op en achter zich aan een karretje. Er waren zelfs mensen die een foto van hem maakten.
Verregende Djindjee.Thuisgekomen gingen alle natte sokken op de verwarming.
Zondagmiddag in oktober.
Op zondagmiddag eerst langs een marktje gegaan en daar hele vieze vette friet gegeten. Vervolgens een bezoek gebracht aan de stichting aap.
Statieportret.
Thuisgekomen overheerlijke zelfgemaakte pizza gegeten.Het was weer een gezond dagje zullen we maar zeggen.
We noemen dit een taartpizza, hoe meer lagen groenten erop hoe beter.
Djin maakte een hartjes pizza.
woensdag 13 oktober 2010
Een doodgewone doordeweekse dinsdag.
Voorlopig wil ik niet meer in de auto zitten.
Zondag wilden we even langs Wyatt, nou laat dat "even" maar achter wegen. De wegen stonden vol, file en nog eens file. Nou hadden we geen haast, dat scheelde iets, maar file is nooit leuk.
Gisteren daar in tegen hadden we wel haast. Caroline en Erik gingen trouwen op een onmogelijk tijdstip. (iets wat wij 20 jaar geleden trouwens zelf ook deden). Volgens ons waren we ruim op tijd van huis gegaan, maar ook nu stonden we weer vast in de file. We hadden niet verwacht dat het die richting op ook zo erg zou zijn.
Het kostte letterlijk uren. We kwamen dan ook meer dan een half uur te laat aan bij het stadhuis.Huwelijk was al gesloten en gasten waren allang richting aansluitende brunch. Gelukkig konden we nog een route beschrijving krijgen (nou ja gelukkig?), het was niet echt een goede beschrijving.We deden precies wat er op stond en toch kwamen we steeds verkeert terecht. Stonden midden in het drukke Utrecht voor een groen stoplicht terwijl de auto's niet door reden. We begonnen ons al zorgen te maken of we überhaupt de brunch nog wel zouden halen.
Gelukkig redden we die nog net.
Caroline zag er schitterend uit. Nog even gezellig gekletst met wat familie leden en genoten van een heerlijke brunch (met lekker vers ambachtelijk brood).
De terug weg verliep in beginsel voorspoedig. Geen files deze keer.
Toen we midden op de snelweg zaten verminderde Wilbur opeens vaart met de mededeling dat er iets met de auto aan de hand moest zijn. Hij verminderde nog meer in vaart en de auto begon lichtelijk te schokken. Gelukkig kwam er een afrit in zicht en hij probeerde die te halen.......het lukte. We kwamen midden op de afrit richting Blaricum tot stilstand. Aan de linkerkant raasden de auto's ons voorbij. Na kort overleg besloten dat ik de auto naar de kant zou duwen. Djin wilde ook al spontaan mee helpen, maar ik gebood haar om aan de rechterkant van de auto te gaan zitten. (voor het geval we onverhoopt geraakt zouden worden). Zelf ging ik dan ook aan de rechter achterkant van de auto duwen. Het hart bonsde in mijn keel terwijl ik met al mijn kracht tegen de auto duwde, nooit geweten dat ik zo sterk was. Wonder boven wonder ging de auto vooruit. De auto's raasden ons voorbij en vrachtwagenchauffeurs toeterde hard. Tja, die zagen alleen een rokje met hakjes duwen tegen een auto. Ik moet zeggen dat ik zeer spannende momenten beleefde, vond het dood en dood eng.
Na een metertje of vijftig was er een soort van vluchtstrook langs de uitrit. Daar konden we enigzins weer bij zinnen komen. Uitgeput viel ik al hijgende op de voorbank. Wat bleek nu....iets dood simpels: de benzine was op! In al die jaren dat ik Wilbur ken is dat nog nooit eerder gebeurd, zelf had hij gedacht dat hij nog wel genoeg had om thuis te komen. In andere auto's ging er altijd een lampje branden als de benzine een bepaalt peil had bereikt. In deze auto was dat niet het geval. Gelukkig kwam de wegenwacht snel en kregen we voor een tientje benzine. Hiermee haalden we met gemak het dichtstbijzijnde benzinestation.
Tja, een mens maakt wat mee op een doodgewone doordeweekse dinsdag.
Zondag wilden we even langs Wyatt, nou laat dat "even" maar achter wegen. De wegen stonden vol, file en nog eens file. Nou hadden we geen haast, dat scheelde iets, maar file is nooit leuk.
Gisteren daar in tegen hadden we wel haast. Caroline en Erik gingen trouwen op een onmogelijk tijdstip. (iets wat wij 20 jaar geleden trouwens zelf ook deden). Volgens ons waren we ruim op tijd van huis gegaan, maar ook nu stonden we weer vast in de file. We hadden niet verwacht dat het die richting op ook zo erg zou zijn.
Het kostte letterlijk uren. We kwamen dan ook meer dan een half uur te laat aan bij het stadhuis.Huwelijk was al gesloten en gasten waren allang richting aansluitende brunch. Gelukkig konden we nog een route beschrijving krijgen (nou ja gelukkig?), het was niet echt een goede beschrijving.We deden precies wat er op stond en toch kwamen we steeds verkeert terecht. Stonden midden in het drukke Utrecht voor een groen stoplicht terwijl de auto's niet door reden. We begonnen ons al zorgen te maken of we überhaupt de brunch nog wel zouden halen.
Gelukkig redden we die nog net.
Caroline zag er schitterend uit. Nog even gezellig gekletst met wat familie leden en genoten van een heerlijke brunch (met lekker vers ambachtelijk brood).
De terug weg verliep in beginsel voorspoedig. Geen files deze keer.
Toen we midden op de snelweg zaten verminderde Wilbur opeens vaart met de mededeling dat er iets met de auto aan de hand moest zijn. Hij verminderde nog meer in vaart en de auto begon lichtelijk te schokken. Gelukkig kwam er een afrit in zicht en hij probeerde die te halen.......het lukte. We kwamen midden op de afrit richting Blaricum tot stilstand. Aan de linkerkant raasden de auto's ons voorbij. Na kort overleg besloten dat ik de auto naar de kant zou duwen. Djin wilde ook al spontaan mee helpen, maar ik gebood haar om aan de rechterkant van de auto te gaan zitten. (voor het geval we onverhoopt geraakt zouden worden). Zelf ging ik dan ook aan de rechter achterkant van de auto duwen. Het hart bonsde in mijn keel terwijl ik met al mijn kracht tegen de auto duwde, nooit geweten dat ik zo sterk was. Wonder boven wonder ging de auto vooruit. De auto's raasden ons voorbij en vrachtwagenchauffeurs toeterde hard. Tja, die zagen alleen een rokje met hakjes duwen tegen een auto. Ik moet zeggen dat ik zeer spannende momenten beleefde, vond het dood en dood eng.
Na een metertje of vijftig was er een soort van vluchtstrook langs de uitrit. Daar konden we enigzins weer bij zinnen komen. Uitgeput viel ik al hijgende op de voorbank. Wat bleek nu....iets dood simpels: de benzine was op! In al die jaren dat ik Wilbur ken is dat nog nooit eerder gebeurd, zelf had hij gedacht dat hij nog wel genoeg had om thuis te komen. In andere auto's ging er altijd een lampje branden als de benzine een bepaalt peil had bereikt. In deze auto was dat niet het geval. Gelukkig kwam de wegenwacht snel en kregen we voor een tientje benzine. Hiermee haalden we met gemak het dichtstbijzijnde benzinestation.
Tja, een mens maakt wat mee op een doodgewone doordeweekse dinsdag.
maandag 20 september 2010
Herfst in en om huis.
(cadeautje)Verleden week ben ik 2 jaar en een halve eeuw geworden. Een halve eeuw .....dat klinkt zo lekker veel. We zijn gezellig met de hele familie uit eten geweest, ik dacht laat ik eens burgerlijk doen. Doe het altijd anders dan anders. Verleden jaar was ik op mijn verjaardag bij mijn nicht en bracht een bezoek aan mijn oude oom. Het jaar daar voor ging mijn verjaardag eigenlijk ongemerkt voorbij, vandaar dit jaar maar eens zo.
Heb nog een aantal foto's gemaakt, maar hou het maar bij deze. Aangezien ik zonder toestemming niet allerlei foto's wil plaatsen. Al met was het grappig. Wy nam op mijn advies een raar drankje. Op de kaart stond dat het aan tafel zou worden bereid. Vroeg aan Wilbur of hij er een foto van wilde maken. Dat ging dus niet door. Er kwam een dienster met een steelpannetje en een garde, ze sloeg een tijdje woest heen en weer in het pannetje om het vervolgens in een glas om te keren.Tja, we konden niet ontkennen dat het aan tafel was bereid. Wel komisch.
Alles wat in ons tuintje staat maar weer onder het afdakje geplaatst. Deze fuchsia kan dan nog weleen tijdje blijven staan.
De paprika's zullen binnenkort wel naar binnen moeten, willen ze nog overleven.
Hoop dat ze het nog even vol houden.Al met al een leuk weekend gehad. Zaterdag gekeken bij de flash mob(?) van het koor van Julia. "Binnenste buiten" heet het koor. Ja daar moet ik even reclame voor maken. Was grappig om te zien. Wilbur stond er bij met zijn grote zwarte hoed op, kwam er een vrouw op hem af om te vragen of hij straks ook mee ging zingen ( ze dacht dat hij er ook bij hoorde).
Aan het einde van de middag zouden mijn zus en zwager langs komen. Alleen kwamen ze eerder dan verwacht en stond ik met een dweil in mijn hand verbaasd te kijken toen zij opeens midden in de huiskamer stonden. Zus moest erg lachen.
Kreeg nog meer bloemen en een onverwacht cadeautje van Shèr en Lourenzo. Mijn dag kon niet meer stuk.
Gisteren met de auto naar Soest gegaan. Daar stalden allerlei kunstenaars hun werk uit. Het houtsnijwerk sprak mij het meeste aan. Alleen vond Djin het totaal niet boeiend. We zijn dan ook niet lang gebleven. Vervolgens gingen we op zoek naar paddenstoelen. Die vonden we in allerlei soorten en maten (zie hier onder).
De zonnebloem groeide gestaag. Maar helaas na zoveel storm en regen moest hij het loodje leggen.
Hier één van de gesneuvelden. Heb de kop eraf gehaald en laten drogen in het schaarse zonnetje. Nu genieten Kajoe en beetje beestje Meisje van de zaadjes.
Zondagmiddag in het bos.
Deze kwamen we als eerste tegen.
Alleen rood met witte stippen ontbrak. Maar deze waren zeker zo mooi.
Abonneren op:
Posts (Atom)
