Ik begin weer bij het begin.
Na eerst met de bus , toen met de trein, vervolgens met het vliegtuig naar Parijs te zijn geweest, nu met man en beide dochters weer met de bus naar Parijs gegaan.
Daar zit inmiddels wel bijna zo'n 25 jaar tussen hoor. Laten we hopen dat ik die andere twee ook nog mee mag maken. Want Parijs is en blijft een stad met sfeer.
We reisden met van Nood busreizen, net als mijn eerste keer.
Gelukkig konden we op Almere Centraal opstappen. Dat liep oké. Vervolgens stopten we in twee andere plaatsen om passagiers op te pikken, ook dat verliep vlot. Bij de grens Nederland/België, moesten wij van bus wisselen. Helaas verliep dat minder goed.
Ten eerste omdat we veel te lang moesten wachten eer we konden wisselen van bus. Een hele groep mensen stond te wachten in de wind. Ten tweede kreeg een van onze dochters buikpijn en moest naar het toilet. Maar bij de toiletten aangekomen, bleek daar een rij van hier tot ginder en wij moesten toen bijna instappen. Dus besloot dochter dat het toch wel ging . Bij de bus aangekomen konden we alsnog niet instappen.
Uiteindelijk zat ik met de meisjes in de bus, terwijl Wilbur nog met de bagage buiten stond te wachten. Kreeg dochter weer een aanval van buikpijn en vroeg of ik met haar mee wilde lopen naar het toilet.
Nou dat werd dus rennen naar de eerste de beste. Na eerst bij de Mac Donalds te zijn geweest, maar een poging gewaagd bij het benzine station. Maar ook daar stond een rij van hier tot ginder. Als je daar in zou gaan staan, zou de bus vast al vertrekken. Dus heb ik de stoute schoenen aangetrokken ( is niets voor mij want heb een hekel aan brutaliteit, maar stond met mijn rug tegen de muur). Heb gevraagd of mijn dochter a.u.b. voor zou mogen gaan, omdat onze bus bijna zou vertrekken. Gelukkig had niemand bezwaar, al keken ze wel een beetje gek.
Ik kan je wel vertellen dat het lange minuten waren, toen ik op haar stond te wachten. Werd er echt een beetje zenuwachtig van. Straks zou de hele bus op ons moeten wachten........
Hard rennende gingen we terug de bus in. Bleek hij nog steeds niet te vertrekken. Er kwamen plaatsen te kort werd er mede gedeeld. Al snel hadden wij in de gaten hoe dat kwam. Een meneer liep van boven naar beneden en hield op die manier twee plaatsen bezet. Nou is het niet mijn manier om mensen te verraden, bovendien vind ik dat de gids zoiets beter moet begeleiden.
Na veel gedoe, konden we uiteindelijk vertrekken ( een paar passagiers werden in een andere bus geplaats).
In de bus zat een gemelangeerd publiek. Echt alle nationaliteiten en leeftijden. Op zich dus best grappig. Tegen over ons zaten een paar jonge meisjes, die de hele weg kletsten en giegelden. Er was een baby die af en toe huilde. Maar het vervelende was, dat er voor Shèr een dame zat die haar stoel, zonder het te vragen, helemaal naar achteren deed, zodat Shèr met haar knieën vast kwam te zitten.
Dat is natuurlijk niet netjes. Heel raar maar als ik dat zie maak ik me een beetje boos, al zijn het niet mijn knieën.Dus vroeg ik haar op de pauze plaats of ik er wat van moest zeggen. Eigenlijk hoopte ik dat ze dat zelf zou doen.
Toen we weer de bus in gingen en die mevrouw voor mij liep, vroeg ik met mijn allerliefste stemmetje, of zij haar stoel iets naar voren zou kunnen doen. Bleek ze geen Nederlands te praten, maar haar man, antwoordde poeslief dat hij het wel zou vertalen.
Vervolgens deed ze haar leuning weer recht en hadden de meisjes verder geen last meer van haar. Deze mensen waren met zijn vijfjes, 2 mannen met hun vrouwen en een klein meisje. Alleen een van hen sprak Nederlands. De hele reis deden zij waar ze zin in hadden. Dus kon het ook niet uitblijven dat een van hen ruzie kreeg met een mede passagier.
De gids wist het te sussen.
Na een vermoeiende reis kwamen we uiteindelijk aan bij ons hotel aan de rand van de stad.
De kamerkaartjes werden uitgedeeld en we stonden met ongeveer 50 mensen te wachten op de lift. Er waren twee liften, waar 4 mensen met hun bagage in konden. Dan kun je wel nagaan hoe lang dat zou duren. Bovendien stroomde de hal nog steeds vol met nieuwe gasten. Ik ging op zoek naar een trap. Maar kon die aan de rechter kant niet vinden, in het midden voor de lift stond een grote groep met gasten. Meerdere mensen zochten naar een trap, maar niemand kon hem vinden. Was wel grappig want ik was nog maar net in Parijs en kon mijn eerste Franse zinnetje roepen. Heb aan een man die achter de balie stond gevraagd of er ook ergens een trap was. In rap Frans antwoordde hij dat de trap aan de linkerkant van de liften was. Terwijl ik luidkeels "merci" riep, wrong ik mij door de mensen massa , gevolgd door de dochters en een hele hoop andere mensen. Mijn motto is altijd, als je iets niet weet, moet je het vragen.
Gelukkig zaten wij niet hoog, op de vierde etage en hadden kamers naast elkaar. De meisjes waren tevreden over hun kamer. Klein maar schoon en met douche en bad.
Eerst gingen we uitrusten van de vermoeiende reis om vervolgens per metro de stad in te trekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten