Voor een minimum prijs naar Parijs.3

De terugreis verliep iets voorspoediger dan de heenreis, Maar misschien kwam dat wel doordat we ons nu ingesteld hadden op allerlei vertragingen en ongemakken.
De laatste ochtend waren wij met de groep mee gegaan, dit alleen omdat de bus in het begin van de middag zou vertrekken van een andere plaats. We wilden niet het risico lopen dat we hem mis zouden lopen.
Op de afgesproken plaats moesten we weer langer wachten. Het is erg jammer als je zelf je best doet om er te zijn en de bus (organisatie) laat het keer op keer afweten.
Uiteindelijk zaten alle mensen in de bus, toen bleek er een jong stelletje nog niet te zijn. Iedere passagier had gelukkig het nummer van de gids gekregen. Ze hadden hem gebeld, ze waren verdwaald in de grote stad Parijs. De gids legde hen uit hoe ze bij een metro station konden komen , waar de bus toch langs zou rijden.
Daar zouden wij hen oppikken. We hoefden gelukkig niet lang op hen te wachten. Ik moet zeggen dat ik dat ook minder erg vond. Zoiets kan iedereen overkomen, bovendien waren zij het jongste stelletje in de bus. Het was echt zo sneu toen ze van de metro aan kwamen rennen. De jongen zag er echt helemaal ontdaan uit. Natuurlijk kon ik mij ook extra goed inleven, omdat ik op de heenreis dat gevoel al had ervaren (snel met dochter naar toilet gerend).

Alle mensen waren moe, dus werd er weinig gesproken. Helaas stond de radio de hele weg aan. Dat vind ik ook niet zoals het hoord. Maar goed je hebt geen keus en lijden zal je (knipoog).
Onderweg moesten we weer lang wachten ( na een stop) voordat de bus vertrok.
Dit was mede te danken aan een paar mede passagiers. Iedereen keek uit het raam om te kijken wie de laatkomers waren. Nou het zal je niet verbazen, het waren weer diezelfde mannetje die op de heenreis zoveel heisa hadden gemaakt. Bovendien, dat was nog wel lachen, ze kwamen om beurten aangerend met een pizza doos achter hun rug. De hele bus sprak zijn afkeuring uit. Ik kon er niets aan doen , moest er ongewild om lachen. Iedere gek weet dat je zulke dingen niet kan en mag eten in de bus.Maar het was zo'n komisch gezicht, die pizzadoos achter hun broek terwijl iedereen kon zien wat ze achter hun rug hadden.

Bij de grens Nederland/ België moesten wij weer van bus wisselen. Dat ging weer heel rommelig.
Gelukkig hadden de meisjes een goed plekje in de bus weten te bemachtigen. Helemaal bovenin en helemaal voorin. De bus was dit laatste ritje nog niet eens voor de helft gevuld dus hadden we alle ruimte. Als we zo de hele reis vervoerd waren.....was het luxe geweest. De meisjes hadden een prima uitzicht, wij zaten achter hen. De bus had allemaal volle zakken met vuilnis. Ik maakte een aantal zakjes dicht en legde hen op de stoelen, zodat het niet door de bus zou rollen en de chauffeur niet zoveel werk zou hebben. Natuurlijk deed ik dat alleen in mijn buurt, ik ben tenslotte geen busschoonmaakster.
In Breda en Utrecht stopten wij om passagiers uit te laten. Wilbur en ik keken naar de mensen die uitstapten. Wilbur keek wel heel erg achterom. Dus vroeg ik waarom hij dat deed. Gekscherend antwoordde hij , dat hij keek of niemand onze tassen mee nam. Daar moesten wij om lachen. Toen we er bijna waren vroeg ik of de meisjes, die uitgebreid achterover lagen, weer even hun stoelen recht wilden zetten. Onder het motto, dan hoeft de chauffeur dat straks niet allemaal te doen.
De chauffeur die nog nooit in Almere was geweest vroeg of iemand hem de stopplaats kon vertellen.Voor de rest zei hij nog even extra, zoals hij ook bij de andere uitlaat plaatsen had gezegt, dat iedereen goed moest kijken of hij al zijn spullen bij zich had. Want anders zou het leuke vakantie tripje nog in een fiasco kunnen eindigen.

Enfin, we waren er,dodelijk vermoeit stapten wij als laatsten uit. In Almere staptten zo ie zo maar een handje vol mensen uit. De bus was leeg.
Nou nog even snel onze tassen halen.De meisjes hadden grote tassen, want ja als je naar Parijs gaat moet je flaneren, dus ook zeker drie paar schoenen mee.
Als eerste kwam onze tas er uit, Wil en ik hadden één tasje voor ons beiden ( onze schoenen hadden wij aan). Vervolgens kwam de grote roze opvallende tas van Djindjee uit de kofferruimte en tenslotte........ nog een klein blauw rugzakje. Nee, die was zeker niet van ons. Shèr had een grote donker blauwe nette weekend tas mee ( was nog van haar oma geweest). De chauffeur dook nogmaals de laadruimte in, schudde met zijn hoofd en deelde ons mee dat er niets meer in de ruimte zat.Waarop Shèr een kreet gaf. Ze raakte danig van slag. De chauffeur dook nogmaals de kofferruimte in, maar bleef herhalen dat hij verder leeg was.
Nou daar waren wij mooi klaar mee. De chauffeur was aardig genoeg, hij gaf uit zich zelf zijn naam aan ons door, maar ook het adres en telefoonnr. die op het label van het rugzakje stond.Bovendien gaf hij ons het nummer van de BOVO, maatschappij waar hij voor reed.
Wij vroegen ons af hoe iemand zich dan zo zou kunnen vergissen. Zou iemand dan onze weekend tas hebben meegenomen, in de gedachte dat het hun rugzakje was?
Daar konden wij ons niets bij voorstellen. Allerlei scenario's speelden door ons hoofd. We raakten er bijna paranoia van.
Terwijl wij op de Almeerse stads bus stonden te wachten, vertelde Shièra wat er allemaal in haar tas zat. Dit ging van mooie schoenen, naar mooie kleding, naar make up, tot stijltang. Tja, lieve schat ik heb echt geen geld om dat allemaal op nieuw voor je te kopen. Maar ik stelde haar gerust, want we hadden nog steeds de hoop dat het allemaal op een misverstand zou berusten.
Misschien was het wel een vader geweest die voor zijn kinderen de bagage had meegenomen en in de veronderstelling was dat hij de juiste tas mee nam.

Onze thuiskomst was niet fijn, kan ik je wel vertellen. Zelfs voor Wy, die het weekend feestende in ons had doorgebracht, kon ik weinig aandacht op brengen. Ben meteen begonnen met de mensen van het rugzakje te bellen. Zij woonden helemaal in Amersfoort. In gedachten zagen wij ons de volgende dag al daarheen rijden. Heb de hele avond zitten bellen, maar ze namen niet op. Toen ik op een gegeven moment heel even naar buiten liep om te kijken hoe ons tuintje zich in die tussentijd had gehouden. Kwam Wilbur opeens achter mij aan en zei ,op een in mijn oren denigrerende toon: "Ik heb één vraagje.......welk nummer bel jij eigenlijk??".
Nou had ik al heel lang zitten bellen en bovendien, als hij zo wantrouwig doet, bel zelf dan. Ik was dood moe en dan ook dit nog. Eerst gaf ik hem een danige sneer terug, maar ging toch maar even kijken, want als iemand dat zo zegt ga ik meteen aan mezelf twijfelen. Een twijfel waar ik op dat moment echt geen behoefte aan had. Maar gelukkig, ik had al die tijd het goede nummer gebeld. Direct maar weer geprobeert, maar ze namen nog steeds niet op.

Pas om twintig voor twaalf werd er opgenomen :"Met Henriët", hoorde ik een vriendelijk stem.
Ik legde deze mevrouw het hele verhaal uit. Ja zij mistte inderdaad een rugzakje. Zij en haar man waren met hun kleinkinderen een weekend naar Londen geweest. Ze vertelde over haar kleinzoon van twaalf jaar, die Mats heette (net als ons neefje). Maar goed dat ter zijde.
Toen ik voor de tweede keer vroeg of zij misschien per ongeluk onze weekend tas mee had genomen, zei zij: Nee mevrouw, ik heb hem echt niet, maar u mag wel een keer koffie bij ons komen drinken". Ach, de lieverd. Heb haar toen maar snel verteld dat haar rugzakje, waarvan zij zelf had gedacht dat ze hem bij een andere bushalte had laten staan, nog in de bus stond.
Vervolgens gaf ik haar het nummer van de BOVO, zodat zij daar contact mee op zou kunnen nemen. We wensten elkaar succes en hingen op.

Onze hoop om de tas terug te krijgen werd met de minuut kleiner. Shèr ging verslagen naar bed, toch probeerde ik haar wat hoop te geven. Moest immers nog contact met de BOVO opnemen.
Zoals "as ever" kwam Wilbur achteraf n.a.v mijn telefoontje met Henriët, met nog meer vragen.
Misschien was haar wat anders opgevallen of had ze een tas zien staan in Utrecht (de plaats waar zij was uitgestapt). Ik trok maar weer eens de stoute schoenen (ze was tenslotte vriendelijk genoeg geweest) en belde haar nogmaals. Beginnende met de woorden :'Sorry mevrouw, dat ik u nogmaals stoor....."
Maar helaas ze had niets gezien en er was haar niets opgevallen.
Hierna besloot ik de BOVO te bellen, eigenlijk met het vermoede dat er op dat tijdstip toch niemand aanwezig zou zijn. Hoe verbazend, alweer een vriendelijk iemand nam op. Weer legde ik de hele situatie uit. Deze meneer noteerde alles en zei dat ik de volgende morgen zo vroeg mogelijk terug gebeld zou worden.
Verslagen en danig aangedaan door deze situatie gingen we doodmoe naar bed.

De volgende morgen moest ik zo ie zo vroeg opstaan, want Wyatt zou die dag op vakantie gaan. Heb nog even broodjes voor hem gebakken, die hij vervolgens op het aanrecht liet liggen. Gelukkig, voor mij, had hij er al wel een paar opgegeten. Nog even met hem gepraat, maar hij was niet in een goede "mood". Hij had steeds het idee dat hij iets vergeten was, ik legde nog wat tissues en twee regen capes en een vuilniszak voor hem neer. Een wonder dat hij ze meenam.Uiteindelijk werd hij rond tienen door zijn vrienden opgehaald.

Al die tijd was ik nog niet terug gebelt door BOVO tours.Direkt toen Wy weg was de telefoon maar weer terhand genomen. De rest van het gezin lag heerlijk uit te slapen.
Er volgde weer een idioot telefoon gesprek.
Ik kreeg een meneer van BOVO tours aan de lijn en vertelde hem dat ik de vorige avond een collega van hem had gesproken. Deze collega had mij bezworen dat ik 's morgens vroeg terug gebelt zou worden.Maar het was inmiddels al tien uur. De goede man vroeg mij toen om hoe laat ik de vorige avond had gebelt. Nou dat zou rond twaalf uur zijn geweest. Waarop hij tot mijn verbazing zei:"Nou, dan zult u wel een bandje aan de lijn hebben gekregen".
Als het niet zo treurig was, zou het komisch zijn.
Maar goede man, ik vertel u net dat ik een collega van u aan de lijn had. Nadat hij even later op zijn computertje keek, kwam hij met de blijde boodschap dat onze tas was gevonden.Hij vroeg of ik een ogenblikje had. Nou ik kan je wel vertellen dat er in dat ogenblikje van alles door mij heen ging. Misschien was het onze tas wel helemaal niet en doelde hij op het rugzakje van Henriët.
Toen hij weer aan de lijn kwam en monter mededeelde dat onze tas boven water was, vroeg ik :"Even voor de goede orde, hoe ziet die tas eruit". Tot mijn verrassing noemde hij het juiste merk. Zielsblij was ik. Maar tegelijk vroeg ik hem hoe hij terrecht was gekomen. Volgens hem had hij al die tijd in de laadruimte van de bus gestaan.
Nou als nu je klomp niet breekt!
We konden nu twee dingen doen. Of de tas op komen halen of hem via T.N.T op laten sturen.
Durfde te zweren dat Shèr om haar tas zou staan te springen. Maar wat een ellende, BOVO tours zit in Roelofarendsveen.

Diezelfde middag op naar Roelofarendsveen.
Achter de balie bij BOVO tours stond een meneer. Vertelde hem waar we voor kwamen. Och nu was de goede man opeens pienter en bij de tijd. :"Oja, ik heb u vanmorgen gesproken en u was zelfs een beetje boos dat we niet terug gebeld hadden". : "Tja" ,antwoordde ik, :"belofte maakt schuld".
Hierna legde ik hem maar weer eens de situatie uit en vroeg of hij ook een klachten formulier had. Weet je de chauffeur van de touringcar, was een aardige. Hij moet ook doodmoe zijn geweest, ik weet niet waar hij vandaan kwam en ook niet hoe lang hij al had gereden. Wat ik alleen weet, is dat hij niet goed in de laadruimte gekeken heeft. Het had ons een hoop ellende en gedoe bespaart en als de chauffeur een zaklamp had gepakt.
Ik weet de naam van de chauffeur, maar aangezien hij op zich een aardige kerel was, wil ik hem niet aan de schandpaal nagelen. Als het nou Alex was geweest ( de chauffeur die ons naar Parijs reed) had ik er misschien anders over gedacht. Die was namelijk onbeleeft en nors.
Maar deze chauffeur had echt wel zijn best gedaan, misschien was hij alleen een beetje dom.
Het enige wat ik nu wil is dat er een aantekening van gemaakt word, dat alle chauffeurs voortaan met een zaklamp die ruimte binnengaan. Zodat ze niets over het hoofd kunnen zien.
Het was namelijk een groot zwart gat, met daar achterin een donkerblauwe weekend tas.

Ach ik weet het niet hoor. De man achter de balie tekende alles op. Maar of tie er wat mee doet.Heb wat dat betreft al zo vaak mijn hoofd gestoten. In deze moet ik denken aan het wanbeleid van wethoudster Visser van Almere, die ook elke keer van alles belooft, maar het mensen knap moeilijk weet te maken.Het enige wat ik wil is dat andere mensen deze nonsens bespaart blijft. Mocht je dit bij toeval lezen en mocht je bij toeval dit zelfde mee maken.......dan heb ik maar één goede raad. DUIK ZELF IN DIE KOFFERRUIMTE!


Ik heb van een kort verhaal weer een lang gemaakt. Maar in een korte tijd gebeurd ook zoveel.Een dezer dagen zal ik dan de leuke dingen van en in Parijs optikken. Daar word het wel tijd voor toch?

Dan eindig ik nu met de woorden: Voor een minimum prijs naar Parijs....?
Dan moet je alleen niet de volgende dag naar Roelofarendsveen moeten.