Jonge merel.
Een grappig eigenwijs mereltje, net uit zijn nest in ons tuintje.
woensdag 15 juni 2011
Het tweede nestje mereltjes van 2011.
woensdag 27 april 2011
Mereltje.
dinsdag 26 april 2011
De merels met pasen.
Wat een schitterende paasdagen waren dit.
Allereerst het heerlijke weer.Djindjee maakte eerste paasdag de paasbrunch.Er werden weer eieren verstopt( voor het eerste had ik er niets mee te maken, want ze deden het voor elkaar). Djin maakte 's avonds ook nog het eten. We hebben heerlijk een eindje gefietst en genoten van het zonnetje.Tweede paasdag kwam het nestje met mereltjes uit.
Het was weer een heel vermaak, om de kleine hippers te volgen.
Het was weer een heel vermaak, om de kleine hippers te volgen.
Het watervalletje.
De zaadjes komen op.
Hier heeft het beestje lang (in een kuiltje) gezeten.
Papa merel voert zijn jonkie.
Aan het eind van deze week wil ik de tuin nog met de hoge drukspuit reinigen (tenminste als alle mereltjes dan zijn uitgevlogen).
woensdag 12 januari 2011
Vanmiddag gingen Djin en ik dan eindelijk naar de zwanen.
Het was ons van het weekend al opgevallen dat ze met z'n allen het land hadden verkozen boven het water.
Misschien doen ze dat wel vaker, maar zeker na alle berichten van dode vogels her en der in de wereld, bevreemde het ons onwetende toch. Telkens als we er langs liepen, hadden we net geen brood bij ons, dat bleef steeds achter in de keuken.Maar vandaag gingen we er voor.
Zelf vond ik het best eng de manier waarop ze aan kwamen stormen, maar Djin liep er onverstoorbaar op af.
Het was ons van het weekend al opgevallen dat ze met z'n allen het land hadden verkozen boven het water.
Misschien doen ze dat wel vaker, maar zeker na alle berichten van dode vogels her en der in de wereld, bevreemde het ons onwetende toch. Telkens als we er langs liepen, hadden we net geen brood bij ons, dat bleef steeds achter in de keuken.Maar vandaag gingen we er voor.
Op de heen weg kwamen we zelfs een dode spreeuw tegen. Gelukkig bleef het daar bij.
De eerste zwaan die we tegen kwamen zat helemaal in haar/zijn eentje.
Maar zodra Djin wat brood gaf, kwam de groep er aangerend.
Het was een feestje voor hen en voor ons.
We gaan vast snel weer.
maandag 10 januari 2011
woensdag 5 januari 2011
Tijd te kort.
Hoef niet meer te zingen :" Ik wil een lap top" want ik heb er eindelijk een. Ben nu van alles aan het uitzoeken. Op zich heel leuk, maar neemt erg veel tijd in beslag.
Rare filmpje hieronder is daar het resultaat van, maar ga het heus nog wel verbeteren (als ik er de tijd er voor vind).
We hebben een droevige december maand achter de rug, vanwege het overlijden van Wilbur zijn vader.
Tuurlijk hebben we er wel het beste van gemaakt.
Op naar een goed 2011.
Rare filmpje hieronder is daar het resultaat van, maar ga het heus nog wel verbeteren (als ik er de tijd er voor vind).
We hebben een droevige december maand achter de rug, vanwege het overlijden van Wilbur zijn vader.
Tuurlijk hebben we er wel het beste van gemaakt.
Op naar een goed 2011.
maandag 3 januari 2011
zondag 2 januari 2011
zondag 19 december 2010
zaterdag 27 november 2010
Die U.P.C.......
Eind goed al goed.
Woensdag morgen even bij Wil's mail gekeken om te zien of hij een bevestigingsmailtje had gekregen i.v.m. de afspraak met U.P.C.
Die was er dus niet. Meteen maar weer de hoorn opgepakt, want ik wilde niet weer voor niets zitten wachten. Bleek dat ze een verkeert e-mail adres hadden, ik vroeg of de afspraak voor die dag wel genoteerd stond. Na een ogenblik wachten bleek dat waar. De telefonist vroeg of hij verder nog iets voor mij kon betekenen. Natuurlijk......kunt u nu dan meteen het goede e-mail adres noteren, je weet maar nooit of het nog eens nodig is. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat het deels mijn schuld was, want het was wel gecontroleerd op het moment dat ik de afspraak maakte. Het was het oude e-mail adres van Wilbur. Ik legde de telefonist uit dat ik mijn man nooit een e-mail stuur. Wilbur vond het trouwens zelf ook raar want de facturen van U.P.C. worden wel naar het goede e-mail adres gestuurd, maar dit terzijde.
De monteur kwam in tweevoud.Een klein manneke ging met de techniek aan de gang.Een lange jonge man stond al die tijd in de kamer. Vond ik best wel sneu dus zei op een gegeven moment dat hij wel mocht zitten. Om een lang verhaal kort te maken ( iets waar ik niet zo goed in ben), we kregen een nieuwe media box. Ook de modem werd vervangen, in plaats van twee hebben we er nu één.
Waarom we het eerst met twee moesten doen snappen wij ook niet.
Enfin, terwijl de monteurs hun ding deden, viel opeens internet uit.
Zowel zij als wij vonden dit een raar toeval. Monteur belde met U.P.C.. ditmaal uiteindelijk geen miscommunicatie (een woord wat de telefonisten van van zowel U.P.C. als Gideon te pas en te onpas gebruiken). Bleek dat er hier in de buurt een storing zat. Monteur van Gideon was niet blij, hij kwam voor de mediabox en moest nu ook nog met de computer aan de slag. (volgens mij wilde hij naar moeder de vrouw en de etenspot). Toch deed hij zijn plicht en nam de extra opdracht erbij. Voor mij vervelend want Djin zat op het computerkamertje en er was net een glas fristie omgevallen. Zelf had ik me net om gekleed om naar het werk te gaan, de druppels zoete melkdrank zaten op mijn schone maillot. Heb de hele avond lekker geroken. Snel met handdoeken en natte lappen de troep opgeruimd, zodat de monteurs konden kijken.
Uiteindlijk werden alle problemen verholpen.
Eind goed al goed.
Alhoewel.........gisteren kregen wij een brief met de mededeling dat de t.v. zou kunnen gaan sneeuwen en of blokjes zou kunnen vertonen doordat er een nieuwe zendmast werd geplaatst. Mocht dat het geval zijn, dan kunnen we weer een nieuwe kabel krijgen.
Toch aardig van de U.P.C. Het stond vandaag zelfs in de krant, dus we moeten wel concluderen dat toeval bestaat.
Woensdag morgen even bij Wil's mail gekeken om te zien of hij een bevestigingsmailtje had gekregen i.v.m. de afspraak met U.P.C.
Die was er dus niet. Meteen maar weer de hoorn opgepakt, want ik wilde niet weer voor niets zitten wachten. Bleek dat ze een verkeert e-mail adres hadden, ik vroeg of de afspraak voor die dag wel genoteerd stond. Na een ogenblik wachten bleek dat waar. De telefonist vroeg of hij verder nog iets voor mij kon betekenen. Natuurlijk......kunt u nu dan meteen het goede e-mail adres noteren, je weet maar nooit of het nog eens nodig is. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat het deels mijn schuld was, want het was wel gecontroleerd op het moment dat ik de afspraak maakte. Het was het oude e-mail adres van Wilbur. Ik legde de telefonist uit dat ik mijn man nooit een e-mail stuur. Wilbur vond het trouwens zelf ook raar want de facturen van U.P.C. worden wel naar het goede e-mail adres gestuurd, maar dit terzijde.
De monteur kwam in tweevoud.Een klein manneke ging met de techniek aan de gang.Een lange jonge man stond al die tijd in de kamer. Vond ik best wel sneu dus zei op een gegeven moment dat hij wel mocht zitten. Om een lang verhaal kort te maken ( iets waar ik niet zo goed in ben), we kregen een nieuwe media box. Ook de modem werd vervangen, in plaats van twee hebben we er nu één.
Waarom we het eerst met twee moesten doen snappen wij ook niet.
Enfin, terwijl de monteurs hun ding deden, viel opeens internet uit.
Zowel zij als wij vonden dit een raar toeval. Monteur belde met U.P.C.. ditmaal uiteindelijk geen miscommunicatie (een woord wat de telefonisten van van zowel U.P.C. als Gideon te pas en te onpas gebruiken). Bleek dat er hier in de buurt een storing zat. Monteur van Gideon was niet blij, hij kwam voor de mediabox en moest nu ook nog met de computer aan de slag. (volgens mij wilde hij naar moeder de vrouw en de etenspot). Toch deed hij zijn plicht en nam de extra opdracht erbij. Voor mij vervelend want Djin zat op het computerkamertje en er was net een glas fristie omgevallen. Zelf had ik me net om gekleed om naar het werk te gaan, de druppels zoete melkdrank zaten op mijn schone maillot. Heb de hele avond lekker geroken. Snel met handdoeken en natte lappen de troep opgeruimd, zodat de monteurs konden kijken.
Uiteindlijk werden alle problemen verholpen.
Eind goed al goed.
Alhoewel.........gisteren kregen wij een brief met de mededeling dat de t.v. zou kunnen gaan sneeuwen en of blokjes zou kunnen vertonen doordat er een nieuwe zendmast werd geplaatst. Mocht dat het geval zijn, dan kunnen we weer een nieuwe kabel krijgen.
Toch aardig van de U.P.C. Het stond vandaag zelfs in de krant, dus we moeten wel concluderen dat toeval bestaat.
dinsdag 23 november 2010
Nou ik kon mijn lol weer op gisteren.
Al een tijdje deed onze mediabox van U.P.C. het niet. Kregen steeds het bericht : Geen signaal, controleer kabelaansluiting.
Nou dat had Wilbur al een aantal keren gedaan, maar alles zat zoals het hoorde. Belde met U.P.C. en kreeg weer te horen dat het aan de startkabel zou liggen en indien dat het geval was en er zou een monteur komen, dan moesten wij de voorrijkosten betalen.
Enfin Wilbur een startkabel van iemand anders (één die het bij hen thuis wel deed) uitgeprobeerd, nog steeds signaal verlies. Afspraak met een monteur gemaakt. Die zou dus gisteren komen tussen 11.00 en 13:00 uur. Nou je voelt hem al met je klompen aan, die kwam dus niet. Om kwart over één vond ik dat we moesten bellen, maar Wil wachtte tot half twee. Ze zouden ons terug bellen over de stand van zaken. In de tussentijd gingen Wil en ik (met telefoon) naar zolder omdat de droger rare geluiden maakte. Toen we een kwartiertje later beneden kwamen lag er een briefje van de monteur op de mat. Nou weet ik niet wat de brave man gedaan heeft, maar onze klepper gaat je door merg en been, wist zeker niet waar de klepper hing.
Vervolgens belde Wil met U.P.C. die zeiden dat we contact op moesten nemen met Guidion, het bedrijf dat de monteurs leverde.
Nou vond ik Wilbur veel te lief door de telefoon en ik begon er weer schoon genoeg van te krijgen. Dat is best wel weer grappig want op het werk kreeg ik eens te horen van de super vieze (visie), dat ik veel te lief deed. Nou laat ik één ding vertellen, kom me niet te na, dan blijft er van dat "lieve" niet veel meer over.
Eerst beleeft het verhaal aan (meneer) Gideon vertelt. Die verwees mij naar U.P.C., die maar weer teruggebeld. Nou je kent dat wel, eerst moet je van alles intikken en naar temerige muziek luisteren voor je iemand aan de lijn krijgt. Al met al kwam het er op neer dat voor een nieuwe afspraak U.P.C. mij verwees naar Gideon en die weer andersom. Kortom "spekkie voor het bekkie voor Joepie van het Hekkie" zullen we maar zeggen.
Toen mijn geduld echt ten einde was, besloot U.P.C. om mij tegemoet te komen (lachen whà). Ze zouden mij binnen vierentwintig uur terug bellen voor een nieuwe afspraak. Na dat van het kastje naar de muur gestuur was ik het meer dan zat.
: "Meneer ik heb u nu toch aan de lijn laten we nu meteen een afspraak maken"zei ik hoogst geïrriteerd. O wonder dat lukte.
De afspraak staat voor komende woensdag. Maar of ze komen en hoe, wat, wanneer??
We zien het wel weer.
Word vervolgt........
Al een tijdje deed onze mediabox van U.P.C. het niet. Kregen steeds het bericht : Geen signaal, controleer kabelaansluiting.
Nou dat had Wilbur al een aantal keren gedaan, maar alles zat zoals het hoorde. Belde met U.P.C. en kreeg weer te horen dat het aan de startkabel zou liggen en indien dat het geval was en er zou een monteur komen, dan moesten wij de voorrijkosten betalen.
Enfin Wilbur een startkabel van iemand anders (één die het bij hen thuis wel deed) uitgeprobeerd, nog steeds signaal verlies. Afspraak met een monteur gemaakt. Die zou dus gisteren komen tussen 11.00 en 13:00 uur. Nou je voelt hem al met je klompen aan, die kwam dus niet. Om kwart over één vond ik dat we moesten bellen, maar Wil wachtte tot half twee. Ze zouden ons terug bellen over de stand van zaken. In de tussentijd gingen Wil en ik (met telefoon) naar zolder omdat de droger rare geluiden maakte. Toen we een kwartiertje later beneden kwamen lag er een briefje van de monteur op de mat. Nou weet ik niet wat de brave man gedaan heeft, maar onze klepper gaat je door merg en been, wist zeker niet waar de klepper hing.
Vervolgens belde Wil met U.P.C. die zeiden dat we contact op moesten nemen met Guidion, het bedrijf dat de monteurs leverde.
Nou vond ik Wilbur veel te lief door de telefoon en ik begon er weer schoon genoeg van te krijgen. Dat is best wel weer grappig want op het werk kreeg ik eens te horen van de super vieze (visie), dat ik veel te lief deed. Nou laat ik één ding vertellen, kom me niet te na, dan blijft er van dat "lieve" niet veel meer over.
Eerst beleeft het verhaal aan (meneer) Gideon vertelt. Die verwees mij naar U.P.C., die maar weer teruggebeld. Nou je kent dat wel, eerst moet je van alles intikken en naar temerige muziek luisteren voor je iemand aan de lijn krijgt. Al met al kwam het er op neer dat voor een nieuwe afspraak U.P.C. mij verwees naar Gideon en die weer andersom. Kortom "spekkie voor het bekkie voor Joepie van het Hekkie" zullen we maar zeggen.
Toen mijn geduld echt ten einde was, besloot U.P.C. om mij tegemoet te komen (lachen whà). Ze zouden mij binnen vierentwintig uur terug bellen voor een nieuwe afspraak. Na dat van het kastje naar de muur gestuur was ik het meer dan zat.
: "Meneer ik heb u nu toch aan de lijn laten we nu meteen een afspraak maken"zei ik hoogst geïrriteerd. O wonder dat lukte.
De afspraak staat voor komende woensdag. Maar of ze komen en hoe, wat, wanneer??
We zien het wel weer.
Word vervolgt........
Saartje.
Afgelopen zondag vierde mijn schoonzus het feit dat zij "Saartje" had gezien. Nou houden wij in de familie niet zo van het idee om dat met een rare pop aan de buitenwereld te tonen. Maar wat er bij haar voor het huis stond was toch wel erg groots en grappig.
Heb zelden zo'n grote Saar gezien.Kindjes uit de buurt vonden haar ook geweldig en ik was lang niet de enige die haar fotograveerde.
Als eerste kregen we een heerlijk glas champagne. Wat een luxe.Vervolgens konden wij ons te goed doen aan allerlei heerlijke hapjes.
In de aanbouw stond allerlei heerlijks uitgestald. Er stond ook netjes bij wat "wat" was, zodat we ons niet af vroegen of het al dan niet vegetarisch was.
Al met al werd dus niet alleen de jarige verwend.
Saartje haar zelf.
Zonder speldje zou je toch echt niet zeggen dat dit Sara is.
Toen het donker werd gingen wij, met een verzadigd gevoel, weer richting huis, maar eerste kiekte ik "Saar"nogmaals.
Ditmaal gelukkig geen file, maar de dijk Enkhuizen/ Lelystad is echt ook niet alles. Ben altijd weer blij goed thuis te komen.
Het was stikke donker, maar volle maan.
Op de enge dijk, omgeven door water, scheen de maan door de vieze voorruit.
Ook toen Djin het raam opende om de maan te fotograveren, lukte dat niet echt. In het echt zijn dingen soms toch mooier.Begrafenis.
Afgelopen vrijdag naar de begrafenis van mijn oom gegaan.
Natuurlijk kwamen we weer te laat. Maar hoe vroeg moet je van huis gaan tegenwoordig? Wilbur had avonddienst gehad, dus wilde ik hem ook niet te vroeg laten rijden (bovendien moest hij na de begrafenis meteen door naar zijn werk). In elk geval stonden we (ook) richting Amersfoort in de file. 's Morgens nog bij a.n.w.b. on line gekeken, stonden er geen files en zouden we het in een half uur moeten halen. We gingen een uur tevoren weg en deden er nog langer over. Nou hoefde ik zelf niet zo nodig bij de opbaring te zijn, maar de dienst wilde ik toch niet missen. Djin bleek die morgen zwak ziek en misselijk te zijn, dat zat me ook niet lekker en Shèr moest naar haar werk. Samen met Shèr het huis verlaten.
Eenmaal op de snelweg gebeurde er iets moois. Terwijl wij rustig over de snelweg snorden richting begrafenisdienst, reed op een viaduct, boven ons hoofd, een ruiter te paard. Buiten dat het een mooi gezicht was, vond ik dat weer een wonderlijk gegeven. Aangezien mijn oom gek op paarden was.
Mooi zulke momenten.
We kwamen dus net te laat aan. Het eerste gezang was achter de rug, daaraan hadden we niets gemist. Wel gênant om dan binnen te lopen en de verstoorde blikken te moeten ondergaan.
De voorganger kwam goed over. Hij had in zijn preek de "aangenomen" kleinkinderen verwerkt. Met de woorden :"Zou jij mijn opa willen zijn.......". Voor de rest veel gezang van grijze duiven, op een gegeven moment dacht ik even :" Wat doe ik hier, ik hoor hier niet" Vreselijk dat klagende gezang wat hoopgevend is bedoelt. Gelukkig had ik Wilbur bij me, anders had ik me wel heel verlaten gevoelt. Mijn nicht hield een mooie toespraak, heel dichterlijk met mooie woorden vertelde zij zijn levensverhaal.
Hierin zat een gedeelte over paarden (een verhaal wat haar nog maar een paar dagen tevoren ter oren was gekomen, maar te......om hier neer te tikken). Dat maakte het paard op het viaduct nog meer bijzonder.
Het meest indrukwekkende van deze ceremonie was wel toen het kleine schattige blonde meisje van een jaar of vijf, de kist mocht meedragen. Zij liep voorop, haar moeder liep achter te snikken.
Dan krijg je of je het wil of niet een brok in je keel.
Wij zijn met ontstoken lichten achter de stoet aangereden, richting de Dodenweg (zo heet het daar echt, dat verzin je toch niet!).
Het was een lange weg over de begraafplaats richting laatste rustplaats. Ik liep hem al voor de derde keer, eerst mijn nichtje, toen mijn tante en nu mijn oom. Toch vind ik een begrafenis indrukwekkender dan een crematie, die zwarte kraaien met hun hoge hoed op die de kist dan dragen. Wilbur had ook zijn zwarte hoed op. Bij de laatste rustplaats zetten de kraaien uit respect hun hoed af, Wilbur ook. Ik kon een glimlach niet onderdrukken.
Bij het graf werden nog wat woorden gesproken en aansluitend werd het Friesevolkslied gespeelt.
In de aula nog met wat familie gesproken, koffie en een broodje genuttigd en mijn nichten goed vastgehouden.
Een indrukmakende dag.
Natuurlijk kwamen we weer te laat. Maar hoe vroeg moet je van huis gaan tegenwoordig? Wilbur had avonddienst gehad, dus wilde ik hem ook niet te vroeg laten rijden (bovendien moest hij na de begrafenis meteen door naar zijn werk). In elk geval stonden we (ook) richting Amersfoort in de file. 's Morgens nog bij a.n.w.b. on line gekeken, stonden er geen files en zouden we het in een half uur moeten halen. We gingen een uur tevoren weg en deden er nog langer over. Nou hoefde ik zelf niet zo nodig bij de opbaring te zijn, maar de dienst wilde ik toch niet missen. Djin bleek die morgen zwak ziek en misselijk te zijn, dat zat me ook niet lekker en Shèr moest naar haar werk. Samen met Shèr het huis verlaten.
Eenmaal op de snelweg gebeurde er iets moois. Terwijl wij rustig over de snelweg snorden richting begrafenisdienst, reed op een viaduct, boven ons hoofd, een ruiter te paard. Buiten dat het een mooi gezicht was, vond ik dat weer een wonderlijk gegeven. Aangezien mijn oom gek op paarden was.
Mooi zulke momenten.
We kwamen dus net te laat aan. Het eerste gezang was achter de rug, daaraan hadden we niets gemist. Wel gênant om dan binnen te lopen en de verstoorde blikken te moeten ondergaan.
De voorganger kwam goed over. Hij had in zijn preek de "aangenomen" kleinkinderen verwerkt. Met de woorden :"Zou jij mijn opa willen zijn.......". Voor de rest veel gezang van grijze duiven, op een gegeven moment dacht ik even :" Wat doe ik hier, ik hoor hier niet" Vreselijk dat klagende gezang wat hoopgevend is bedoelt. Gelukkig had ik Wilbur bij me, anders had ik me wel heel verlaten gevoelt. Mijn nicht hield een mooie toespraak, heel dichterlijk met mooie woorden vertelde zij zijn levensverhaal.
Hierin zat een gedeelte over paarden (een verhaal wat haar nog maar een paar dagen tevoren ter oren was gekomen, maar te......om hier neer te tikken). Dat maakte het paard op het viaduct nog meer bijzonder.
Het meest indrukwekkende van deze ceremonie was wel toen het kleine schattige blonde meisje van een jaar of vijf, de kist mocht meedragen. Zij liep voorop, haar moeder liep achter te snikken.
Dan krijg je of je het wil of niet een brok in je keel.
Wij zijn met ontstoken lichten achter de stoet aangereden, richting de Dodenweg (zo heet het daar echt, dat verzin je toch niet!).
Het was een lange weg over de begraafplaats richting laatste rustplaats. Ik liep hem al voor de derde keer, eerst mijn nichtje, toen mijn tante en nu mijn oom. Toch vind ik een begrafenis indrukwekkender dan een crematie, die zwarte kraaien met hun hoge hoed op die de kist dan dragen. Wilbur had ook zijn zwarte hoed op. Bij de laatste rustplaats zetten de kraaien uit respect hun hoed af, Wilbur ook. Ik kon een glimlach niet onderdrukken.
Bij het graf werden nog wat woorden gesproken en aansluitend werd het Friesevolkslied gespeelt.
In de aula nog met wat familie gesproken, koffie en een broodje genuttigd en mijn nichten goed vastgehouden.
Een indrukmakende dag.
maandag 15 november 2010
Sint Maarten.
Afgelopen woensdag belde mijn nicht, net voor ik naar mijn werk ging, met de mededeling dat haar vader op sterven lag. Toen ik 's avonds uit mijn werk kwam lag er een briefje op tafel dat (o)pa op de hartbewaking lag.
Wilbur had al donderdag en vrijdag vrij gehouden omdat hij met pa naar het ziekenhuis zou gaan i.v.m. chemo.
Donderdag's wilden we hem natuurlijk meteen bezoeken.Eerst moest Wil slapen omdat hij uit de nachtdienst kwam, maar hij was al vroeg wakker. Toen Djin uit school kwam gingen we direct op pad. Nou je wil niet weten hoe verschrikkelijk het weer was op de weg. File file en nog eens file, maar als dat het nu alleen was.....
Het weer was werkelijk angstaanjagend. Het stormde en de regen kletterde onophoudelijk neer. Af en toe zag je geen hand voor ogen, dus laat staan de auto die voor je reed. Maar goed we zijn ongeschonden uit de strijd gekomen. Pa was alweer van de hartbewaking af en toen we binnen kwamen lag hij nog maar net op de andere afdeling. Er kwam een dokter langs die van alles uitlegde.
In het kort komt het er op neer dat het allemaal afwachten is. In elk geval is de chemo stop gezet en het is de vraag of er nog mee verder gegaan word. Pa had alweer praatjes voor tien en vroeg aan de zuster wodka bij zijn jus. Djin mocht van hem op de computer, handig dat die tegenwoordig boven je hoofd hangt in het ziekenhuis. Op de terugweg eerst Wil een broodje laten eten.Het weer was nog steeds onstuimig en de file's waren er niet minder om, toch hadden we iets meer zicht dan op de heen weg.
Vroeg of Wil mij eerst thuis af kon zetten omdat het Sint Maarten was. Hij en Djin gingen nog een boodschap doen, vroeg of ze nog twee extra zakken reepjes mee wilden nemen. Onder het motto beter mee dan om verlegen. Thuis gekomen meteen het buitenlicht aangedaan en de straat ingekeken. Er was geen (kip) kind te bekennen. Net toen ik begonnen was om alle kaarsjes aan te steken ging de klopper en stond kleine Anna (ons buurmeisje)voor de deur uit volle borst te zingen. Zo schattig. De buren waren nog maar net hun huis binnen of er kwam weer een stortbui.....
Djin kwam drijf nat binnen met twee zakken (mee verlegen) reepjes. Tussen de storbuien door kwamen er nog een paar groepjes kindjes, heb hen maar extra gegeven.
Wilbur had al donderdag en vrijdag vrij gehouden omdat hij met pa naar het ziekenhuis zou gaan i.v.m. chemo.
Donderdag's wilden we hem natuurlijk meteen bezoeken.Eerst moest Wil slapen omdat hij uit de nachtdienst kwam, maar hij was al vroeg wakker. Toen Djin uit school kwam gingen we direct op pad. Nou je wil niet weten hoe verschrikkelijk het weer was op de weg. File file en nog eens file, maar als dat het nu alleen was.....
Het weer was werkelijk angstaanjagend. Het stormde en de regen kletterde onophoudelijk neer. Af en toe zag je geen hand voor ogen, dus laat staan de auto die voor je reed. Maar goed we zijn ongeschonden uit de strijd gekomen. Pa was alweer van de hartbewaking af en toen we binnen kwamen lag hij nog maar net op de andere afdeling. Er kwam een dokter langs die van alles uitlegde.
In het kort komt het er op neer dat het allemaal afwachten is. In elk geval is de chemo stop gezet en het is de vraag of er nog mee verder gegaan word. Pa had alweer praatjes voor tien en vroeg aan de zuster wodka bij zijn jus. Djin mocht van hem op de computer, handig dat die tegenwoordig boven je hoofd hangt in het ziekenhuis. Op de terugweg eerst Wil een broodje laten eten.Het weer was nog steeds onstuimig en de file's waren er niet minder om, toch hadden we iets meer zicht dan op de heen weg.
Vroeg of Wil mij eerst thuis af kon zetten omdat het Sint Maarten was. Hij en Djin gingen nog een boodschap doen, vroeg of ze nog twee extra zakken reepjes mee wilden nemen. Onder het motto beter mee dan om verlegen. Thuis gekomen meteen het buitenlicht aangedaan en de straat ingekeken. Er was geen (kip) kind te bekennen. Net toen ik begonnen was om alle kaarsjes aan te steken ging de klopper en stond kleine Anna (ons buurmeisje)voor de deur uit volle borst te zingen. Zo schattig. De buren waren nog maar net hun huis binnen of er kwam weer een stortbui.....
Djin kwam drijf nat binnen met twee zakken (mee verlegen) reepjes. Tussen de storbuien door kwamen er nog een paar groepjes kindjes, heb hen maar extra gegeven.
Abonneren op:
Posts (Atom)
