Oliebollen.

Vandaag is de grote dag.Ga gezellig met mijn nichtje embryootjes bakken onder het afdakje.

Bindingsangst.

Help, ik heb last van bindingsangst.
Na jaren huismus geweest te zijn toch maar een tijdelijk baantje genomen. Al verdient het niet veel alle kleine beetjes helpen, zeker met drie opgroeiende kinderen.
Begon vijf avonden in de week vier uur per avond te werken. Nou dat viel nog niet mee moet ik zeggen. De eerste week was ik eigenlijk ziek, maar ja niet aanstellen, anders hoef je nergens aan te beginnen. Vervolgens was ik alleen nog maar moe. Dit omdat mijn dag ook al vroeg begint.Daarna werden de meisjes ziek en ik dus ook weer.Hup saridon erin en gaan. Speelde met de gedachte om te solliciteren. Achteraf vond ik vijf avonden eigenlijk toch wel veel. Gelukkig hebben de kids nu vakantie en kom ik eindelijk een beetje bij. Lekker uitslapen. Alhoewel..... ze drentelen 's nachts door het huis en hebben af en toe mensen te logeren. Maar ach, dat hoort erbij in de vakantie.  Verleden week kreeg ik een jaarcontract aangeboden. Toen begon mijn bindingsangst, want op welke dagen zou ik dan willen/kunnen werken? Is vijf avonden voor mij wel vol te houden? Of komt mijn vermoeidheid voort uit het niet meer gewend zijn? Heb het weekend lopen dubben en me maar voor drie avonden vast gelegd. Ben eventueel wel bereid om meer shifts te draaien, maar wil eerst even kijken hoe alles gaat lopen.
Natuurlijk was de december maand ook wel weer een drukke maand, voor iedereen natuurlijk, maar wij hebben ook nog een jarige Shèr.  Ergens in maart wil ik  kijken of ik eventueel nog wat in de verzorging kan gaan doen. Eerst wil ik dat die stomme pandemie totaal verdwenen is. Dit omdat ik niemand wil aansteken, maar ook (zo zonder vaccinatie), niet aangestoken wil worden.Het is natuurlijk ook prettiger om verschillende dingen te doen, anders wordt het zo saai. Maar goed dat zien we dan wel weer.
Vond het vroeger ook prettiger om voor een uitzendbureau te werken dan toen ik een vast contract bij de bank kreeg.
Voorlopig heb ik dus last van bindingsangst.........

(O ja, voor ik het vergeet, met de vriendelijke groetjes aan Emil!)

Sneeuw.

Sleetje rijden

Papa kon de slee weer trekken.Zelf was ik wijzer, jaren geleden heb ik drie weken met rugpijn gelopen omdat ik zo nodig de jonge moeder wilde uithangen. Had toen Djin en Melis (ons buurmeisje) allebei achter op de slee en ik trok hen als een razende roeltje een helling af, nou dat heb ik geweten.Zo stoer wil ik niet meer zijn.

Daar zitten ze dan,  de gezusters, ach leeftijd maakt niet uit, zolang je maar iemand kunt vinden die de slee wil trekken.

  Op weg naar een helling om vanaf te roetsen.

Het was behoorlijk druk in het park er werd driftig gebruik gemaakt van de helling.

 Een heel mooi gezicht . 

Wonderland.We kwamen  veel honden tegen, zo grappig om ze vrolijk door de sneeuw te zien dartelen. Daar word je zelf ook vrolijk van. 

Onderweg kwamen we midden op een brug  een paar kerstvrouwtjes tegen.

Wilbur en ik zijn het hele park rondgelopen. Onderweg kwamen we Shèr en Djin weer tegen, ze riepen ons al uit de verte.

 

That's me, al zie ik eruit als een zwerver, koud had ik het niet.Had gewoon een regencape over mijn winterjas getrokken,dat helpt tegen de wind. Sinds verleden week donderdag loop ik op oude schoenen van Wilbur.Ze zijn wel een x paar maten te groot, maar hebben een goed profiel, ik sta bekend om mijn grote aantal smakkerds, maar op deze schoenen sta ik als een huis.Ben trouwens verleden week nog met mijn fiets gevallen.Was weer eens zo eigenwijs om mij niet door sneeuwval tegen te laten houden.Zo lief er stonden meteen een surinaamse meneer en een moslima voor mij klaar om te kijken of alles wel goed met mij ging. Het gebeurde namelijk voor de basisschool waar het kerstdiner net begon.Verscheidene ouders stonden helaas her en der midden op de weg geparkeerd.

 Op weg naar huis kwamen wij een witte kat tegen. Had hem graag van de voorkant gefotografeerd , want hij zag er schattig uit in de sneeuw.

Helaas hij was me te snel af, keerde zijn rug naar me toe en verdween in de sneeuw.

December 2009.

Een mooie sneeuwpop, met alles erop en eraan in de tuin van de buren.

Dit is nog eens een dikke laag sneeuw.Wat is er heerlijker om in vers gevallen sneeuw te lopen, daar waar nog niemand heeft gestaan.Buiten is het stil en vredig, dat zorgt voor een warm gevoel van binnen. Straks gaan we een lange winterwandeling maken op deze heerlijke winterzondagmiddag.

Oja, buurvrouw Jaq, als ik je tegen kom dan bekogel ik je met een sneeuwbal. Is in het echie toch leuker dan virtueel, alleen winnen we dan geen vespa.Maar dankzij jouw heb ik wel  een aantal kennissen (uit verweggiestan) kunnen bekogelen.

.

De oude kerstman staat weer in de gang.

Onze beerkerstmatten was ik kwijt gelukkig heb ik ze weer gevonden (ze lagen ergens achteraf in een linnenkast).

Grappig dat Kajoe er ook op staat, had haar niet eens gezien.Dit is toch echt wel een kerstplaatje,binnen de boom en buiten een sneeuwstorm.

De meisjes hebben de boom weer lekker vol gehangen.

Over namen en kleppers.

Morgen is de grote dag. Dan word "ma Sherrie" achtien lentes jong.

Op de basisschool noemde  haar vriendinnen haar "Sherrie kip kerrie", nou eet dat lieve kind praktich niets, dus ook geen kip en zeker geen kerrie. Maar ja, het rijmde zo lekker. Haar vriendin Monique werd "Monie de pony" genoemd een ander klasgenootje rijmde lekker op "pepperoni" ,zelf vond ik de leukste benaming  voor een van hen met de oorspronkelijke naam Sherida, "Sharie koekelarie".
Het grappige is ook dat geen van hen meer weet wie nu eigenlijk begonnen is met die bijnamen.

Mijn moeder groeide op met drie zussen. Zij noemden elkaar respectievelijk : Jor, Flor, Mier en Flier. Het waarom heb ik nooit begrepen. Als ik het geheim probeer te ontwarren, kom ik niet verder dan dat Jor voor mijn tante Jo staat en van Mier kan het niet anders dan dat het mijn tante Wilhelmiena geweest moet zijn, aangezien zij letterlijk dagelijks als een mier in de weer was.

Terwijl ik hier zit te tikken, klepte beneden de deur klepper.Bleek de postbode te zijn met (alweer) een nieuwe modum. Mijn god, wat moeten we toch met al die dingen. Nou Wilbur zoekt het maar uit, als hij wakker wordt.
Gisteren werd ik gestoord door de scharensliep. Jawel, die komt hier nog aan huis.Hij komt al jaren langs. Heb nog nooit iets bij hem laten slijpen, maar mocht het nodig zijn...... Wel heeft hij de euvele moed om het briefje, wat hij een paar dagen te voren bij ons in de bus deponeerde, terug te vragen. Dit om de "druk" kosten te drukken.
Vroeger gooide ik het altijd onmiddelijk weg, want wat moet ik met rondslingerende briefjes. Maar ja, heden ten dage, (economische je weet wel etc.)
bijna vrolijk, als of ik een goede daad heb gedaan, retourneer ik hem het briefje.
Omdat Wilbur vaak nachtdiensten draait hebben wij de bel praktisch altijd uit staan.Maar gelukkig hebben wij de klepper nog. Daar word vaak driftig van gebruik gemaakt, zodat je denkt : hadden we maar gewoon de bel aan staan.
Ook zijn er mensen die de klep niet gebruiken , zij weten vast ook niet waar de klepel hangt. Die kloppen dan op mijn keukenraampje met de mededeling dat onze bel het niet doet. Nou, meneer/mevrouw, dat klopt, maar als u goed kijkt, wij hebben een klepper om te kloppen.
Soms heb ik wel eens spijt van de aanschaf van de klopper. Bijvoorbeeld op tijden dat de kinderen er als een wildeman gebruik van maken en als ik dan niet snel genoeg open doe, volgt er weer een luid geroffel. Het rare is dat ook volwassenen en niet bewoners van dit huis er soms heel wild mee om gaan. Dan hoor je mij, in de verwachting dat een van de kinderen weer eens iets vergeten is, roepen: "Ja, ja, ik kom al, je hoeft niet zo hard........." en als ik dan open doe blijkt er een vreemde voor mijn neus te staan, waarna wij elkaar meestal onthutst aankijken.
Als huismus ben ik ook meestal bereikbaar, wat tot gevolg heeft dat mijn gang regelmatig vol staat met on/afleverbare pakjes. Bedoeld voor buren die altijd de hort op zijn.
Nou vind ik dat op zich niet zo erg, want ik doe graag wat voor een ander. Maar het komt wel eens voor, dat ik een week met een pak in mijn gang zit, omdat het pak nog steeds niet af te leveren is. Zodat ik struikelend door mijn gang de trap op moet. Dan word het me wel eens te gortig en denk ik zullen we die klepper er maar af schroeven?

Winkelen.

Soms heb ik het gevoel dat ik in de Hennes woon. Afgelopen zaterdag  met Djin een nieuwe broek gekocht en voor Shèr alvast een verrassing voor haar verjaardag. Weet niet of het echt een verrassing voor haar zal zijn, want Shèr en Djin zijn twee handen op één buik, dus of Djin het voor zich kan houden.....

Shèr moest zaterdag voor hostess spelen op de naturisten beurs in Utrecht. Daar hebben we haar natuurlijk wel een beetje mee geplaagd, maar gelukkig kon ze er zelf ook om lachen.

Zondag dus maar weer richting Zara en Hennes, dit keer met Shèr. We namen Wilbur mee als pakezel. Hij beklaagde zich over het feit dat ze nergens stoelen hadden staan, voor de arme vaders. Gelijk heeft ie, ik krijg ook altijd een zeurderige pijn in mijn onderrug tijdens dit soort uitjes. Het wil helpen om, al is het maar een paar minuten, heel even te zitten, zodat je de zeurpijn langzaam weg voelt trekken. Soms laat ik me dan ook stiekum zakken op een puntje van een tafel, die eigenlijk voor kleding is bedoeld, ondertussen angstvallig om me heen kijkende of niemand het ziet.
Mocht u dus in de H&M een vrouw tegen komen die schichtig om zich heen zit te kijken.Dan ben ik het maar, bezig om mijn rugpijn te verzachten.

Kom nergens meer aan toe.

Heb een ziek weekje achter de rug.Zowel letterlijk als figuurlijk. Internet lag er weer een paar dagen uit, deed het even en dan weer niet. Van bloggen is dus al met al niets gekomen.Verleden week maandag zoveel mogelijk kerst spulletjes opgehangen, zodat de dozen weer naar boven konden. De meisjes hebben pas afgelopen zaterdag de boom versierd. Alles loopt dit jaar een beetje anders dan voorgaande jaren. Verleden jaar had ik zelfs alle stoelen versierd, laat dit jaar het een en ander maar zitten. De eerste kerstkaartjes zijn alweer binnen, wat mij er aan doet denken dat ik ze zelf ook nog moet versturen. Had ze vol goede moed al begin november gekocht, in de hoop dat ik ze voor december al geschreven zou hebben.Maar niets ervan. Zelf probeer ik altijd een beetje persoonlijke kaartjes te sturen met teksten die voor de geadresseerde van toepassing zijn. Vind het anders zo saai, alleen die beste wensen, heb dan ook niet zoveel met dat soort kaartjes. Toch denk ik dat ik me dit jaar maar aanpas, ben al blij als ze in de brievenbus terecht komen. Heb steeds het gevoel dat ik nergens meer aan toe kom........waar haal ik de energie vandaan? De buitenverlichting hangt ook nog steeds niet zoals het moet en voor het huis heb ik de lichtjes alleen nog maar in de plantenbak gelegd.
Het is de hoogste tijd voor actie.

Troep.

Wat een troep.

Kerstboom

Op zondag middag alsog met zijn tweetjes de kerstboom gehaalt.Bij het plantencentrum waar wij normaliter de boom kopen,waren de prijzen duurder dan anders.Een beetje boom, niet eens zo'n grote, maar wel enigzins volle, kostte er al 50 euro. Dus trokken wij maar gewoon naar de Gamma, waar ze ook de Nordmannen verkochten. Een andere boom moet ik niet, anders kom ik onder de bulten te zitten. Gelukkig waren Wilbur en ik het volkomen eens bij de keuze van de boom.Er lag een prijs verschil van 5 euro, tussen een mooie boom en een lelijke, dus de keuze was snel gemaakt. We kregen 20% korting op de kerstartikkelen aldaar. Eigenlijk hebben we al meer dan genoeg troep, maar onze verlichte kerstslang in de tuin had zijn beste tijd gehad. Wij gebruiken die als normale buiten verlichting rondom het tuinhuisje. Dit keer kochten wij een iets langere, eigenlijk twijfelde ik over de afmeting.

Thuis gekomen ging ik in de weer met de verlichte kerstslang en Wilbur maakte soep voor Djin en begon aan de kerstboom te zagen.
Ben zelf een uur in de regen in de weer geweest om de slang enigzins gezellig op te hangen in de tuin. Het resultaat mocht er helaas niet wezen. De slang gaf veel te veel licht. Had hem onder ons afdakje door geleid, moet hem vandaag dan maar weer anders hangen. Tenminste, als het er van komt. We hebben samen alle kerstspullen naar beneden gehaalt, had ze afgelopen week al met Shèr van achter de schuifdeuren gehaalt. Ze stonden dus al op de eerste etage, dat scheelde. En toen......stond de hele huiskamer vol.

Zo ziet het er nu nog steeds uit. Ben gisteravond ruim een uur bezig geweest om de vier strengen met kerstverlichting in de boom te krijgen. Vannacht dus heel vroeg opgestaan, ik kon toch niet meer slapen, en verder gegaan met verwerken van de troep.(enne vraag me niet waarom het hier opeens een andere achtergrond kleur staat, want ik weer het echt niet)

De kerstklokjes hangen alweer onder de boekenplanken. Wat een gedoe om alles te ontrafelen. Nu moet ik nog aan de slag met de boog en de trap. Eigenlijk weet ik niet waar ik eerst of laatst aan moet beginnen.  In de keuken staat een enorme berg afwas die toch echt ook gedaan moet worden. Ondertussen maak ik washandjes nat en loop met de thermometer tussen de beide zieken.
De meisjes moeten echt snel beter worden, want zij mogen altijd de boom versieren.

Nou ja, in elk geval, de boom staat alvast, dat is al heel wat.

Vliegende virussen.

De Mexicaanse vliegt hier door het huis. Nou weet ik niet zeker of het de Mexicaanse zijn, het kunnen net zo goed de gewone Hollandse griep virussen zijn die hier rond vliegen.
Djin had verleden week al erge last van hoofdpijn en heeft twee dagen in bed gelegen.Misschien is ze toch niet goed uitgeziekt, want op Sinterklaasdag voelde ze zich weer niet lekker.Toch wilde ze persee een kerstboom halen. Helaas voor haar waren de kerstbomen te duur en hadden we zaterdag nog meer te doen.Ze heeft zich toen maar met een dekentje op de bank geinstalleerd.

Traditie getrouw gingen we ook dit jaar weer sjoelen, maar na twee rondes hield Djin het jammer genoeg voor gezien. Ook dit jaar was the big winner "me myself and I". Nou moet je weten dat ik nergens goed in ben, ik verdenk Wilbur er dan ook altijd van dat hij expres minder speelt dan hij kan.  Vervolgens cadeautjes uitgepakt. Het meeste was al bekend, toch zaten er nog een paar verrassingen tussen. Was allang blij dat ik dit jaar een cadeautje voor Wilbur had kunnen vinden. Is altijd zo moeilijk, mannen staan gelijk aan onbekenden, je weet nooit wat je voor ze moet kopen.

's Avonds bleek Djin 39,6 te hebben, dat was even schrikken.Bij kleintjes ben je wel gewend dat de koorts hoog op kan lopen, maar Djin is echt geen kleintje meer. Ze wilde liever beneden op de bank blijven slapen, omdat ik toch wel wat ongerust was, ben ik maar voor de bank gaan liggen. Toen het allang weer licht was, toch nog maar even boven in bed gaan liggen.Gistermiddag kwam Shèr, vanaf een vriendin, ziek naar huis.  Ze ging douchen om vervolgens meteen haar bed in te duiken.Laat op de avond nog maar even bij haar gekeken. Haar voeten voelden als klompen ijs en ze klaagde over extreme kou, haar hoofd gloeide van de hitte. Heb haar sokken aangetrokken en een extra dekbed gegeven.Vannacht heeft Wilbur in Djin haar bed geslapen en Djin kwam in zijn plaats in ons grote bed liggen. Wy kwam laat thuis en ik hoorde hem stommelen.Eigenlijk heb ik van af toen  niet echt meer geslapen en nog voor vijf uur was ik wakker en uit bed. Sliep zo onrustig vanwege twee redenen, ten eerste denk ik dat ik onbewust me druk maakte om Shèr, was bang dat haar koorts zou stijgen. Maar misschien ook wel vanwege de enorme puinhoop die beneden om mij wachtte.

Smakkerd 3.

Gistermiddag samen met de meisjes boodschappen gedaan.We aten bamie dus had ik voor de heren des huizes kip nodig. Nou koop ik zelden vlees en moest ik lang zoeken (een nare bezigheid om tussen al die dode stukken dier te lopen, dat maakt mij onpasselijk) maar uiteindelijk had ik wat gevonden.
Helaas, toen ik achteraf op het bonnetje keek, die ik altijd na afloop controleer, bleek ik hallal kip te hebben gekocht.
Een fraaie boel weer, een vegetariër die hallal kip koopt.



Dan volgt hier de derde smakkerd.
In mijn ogen de meest vervelende. Het was zo'n beetje tussen vier en vijf uur, de tijd dat ik al vast het eten voorbereid.
Ik liep een beetje heen en weer, in mijn lange bloemetjes jurk, tussen het aanrecht en de koelkast.Opeens voelde ik dat er iemand naar mij keek. Liep er een buitenlandse meneer(?) voor ons huis langs die heel erg naar binnen gluurde. Ach dat gebeurd wel vaker, mensen die van en naar de bus lopen en onderwijl naar binnen kijken. Dat snap ik best, is ook een lievelings bezigheid van mij.
Maar deze meneer(?) bleef wel erg lang kijken. Hij bleef maar voor ons huis langs lopen, ondertussen mobiel bellende en bleef maar naar binnen kijken. Ik hield hem vanuit een ooghoek in de gaten,omdat ik argwaan kreeg en dacht, wat moet die vreemde snoeshaan. Op een gegeven moment bleef hij pal voor ons huis staan en staarde naar binnen. Toen ben ik maar terug gaan kijken in de hoop dat hij zou verdwijnen.
Vervolgens schrok ik me lam, want wat deed de vreemde snoeshaan, hij tuitte zijn lippen naar mij alsof hij mij een pakkerd wilde geven.
Misschien dat een ander als een viswijf tegen hem te keer zou gaan, maar deze oude moeke riep geschrokken haar, bijna twee meter lange negentienjarige, zoon.
Toen die met zijn rijzige gestalte uit het raam keek verdween de snoeshaan richting busbaan. We hebben hem zelfs nog boven vanuit het open raam nagekeken, om te zien of hij daadwerkelijk vertrok.

Misschien dat ik minder geschrokken zou zijn ware het niet dat ik  twee tienermeisjes in huis heb. Bovendien moest ik bijna weer naar het werk.Heb nog een tijdje met de meisjes boven zitten kletsen en hen extra waarschuwingen mee gegeven. We lezen allemaal wel die verhalen van loverboy's en moeders die van niets weten. Eigenlijk was het een herhaling van gesprekken die ik al eerder met ze gevoerd heb.Zoonlief vond het op een gegeven moment wel genoeg.

Heb beneden eerst nog even bewust de gordijnen open gelaten, stel dat meneer snoeshaan terug zou komen, dan zou ik echt de politie bellen. Ik ga geen gesprekken aan met vreemde snoeshanen die oude vrouwen smakkerds geven.

Terwijl ik even later het eten aan het klaar maken was schoot mij opeens iets te binnen.
Snel liep ik naar de onderkant van de trap en riep naar boven tegen de kinderen: "Jongens ik weet waarom die buitenlandse vreemde snoeshaan hier zo naar binnen gluurde..... hij wist natuurlijk dat ik hallal kip had gekocht!"

Smakkerd 2.

Nu ik het toch over smakkerds heb.
Pas geleden lag Wilbur op zijn billen achter het huis. Wij hebben van die houten tegels in de tuin liggen, die met het weer in deze tijd van het jaar, super glad zijn geworden.
Nog geen paar dagen later lag ik zelf op mijn billen in het achtertuintje.
Toen liepen er dus twee ouders met blauwe billen rond.

Smakkerd 1.

Thuis loop ik het liefst in mijn lange bloemetjes jurk en op mijn blote voeten. Maar ja, als je naar je werk gaat moet je je toch een beetje aan passen.Nou hou ik helemaal niet van spijkerbroeken ,niet dat ik er nooit een aan heb hoor, maar die vind ik niet lekker zitten. Al zitten ze nog zo los, voel me daarin altijd een beetje benauwd en opgesloten. Toen ik een tijdje geleden naar een ouderavond ging, kreeg mijn dochter van een aantal kanten te horen dat er een moeder in een jurk aanwezig was geweest. Schijnbaar was dat een uitzondering en werd het ook een beetje vreemd gevonden. Dat terwijl ik me al had aangepast en een jurk met een acceptabele lengte had aangetrokken. Nu ik  dus weer naar het "werk" moet, me maar weer enigzins aangepast. Heb wat leggings gekocht, doe daar dan een paar aardige blouses/truien over heen, zodat ik niet zo uit de toon val.
Afgelopen week had ik een soort van idianen blouse aangetrokken, daarover heen mijn zelfgemaakte houten ketting (gemaakt van een oud kralengordijn). Het leek me leuk om de indianen laarsen van Djin daar bij aan te doen. De meisjes, die mijn kledingkast als de hunne beschouwen, konden mij dan eens wat retour doen.
Lieve Djin vond het oké. Maar god had ik dat maar nooit gedaan......
Dinsdagavond wilde ik koffie gaan halen op het werk.Nou hebben wij maar tien minuten pauze, dus niet echt lang. Ik stiefelde naar de kantiene en wilde snel met mijn kopje koffie er weer uitstiefelen richting het rookhol. Maakte ik me daar toch een smakkerd!
Even bleef ik verdwaasd op de kantienevloer liggen, midden in de koffie en de scherven.
Vervolgens zo snel mogelijk op gestaan, bang dat er weer iets met mijn rechter knie aan de hand zou zijn. Maar gelukkig het was mijn linker maar.Ik kwam er van af met wat zwelling aan mijn rechter arm en een aantal blauwe plekken.
De mensen op het werk waren aardig en ik had het geluk dat ik die dag vroeg met pauze was gegaan, zodat het overgrote deel van de mensen nog niet in de kantiene zaten.
Wat een blamage.
Die gladde laarsen van Djin trek in never nooit meer aan.

Leliehaantjes.

Van mijn zus kreeg ik pas geleden een schitterende lelieplant. In het begin was ik, zeker na de vliegjes ramp, een beetje bang voor leliehaantjes. Leliehaantjes zijn een soort vliegende oranje kleurige torretjes, die zich te goed doen aan alle mogelijke planten, te beginnen bij de lelie. Wij hebben ze al een paar keer in ons kleine tuintje op bezoek gekregen, waarna ik tot mijn spijt de lelies naar de grijze oude vuilnisbak heb moeten brengen.

Maar gelukkig hadden deze lelies nergens last van en stonden ze er schitterend bij.

Censureren.

Nou, veel heb ik niet meer geblogt de laatste tijd. Niet dat er niet van alles gebeurd, maar over heel veel dingen mag/kan ik niet bloggen.Het ene kind wil niet met naam en toenaam in een blog verwerkt worden en bij het andere mag het wel, mits gecensureerd. Toch maken zij  nog steeds het grootste deel van mijn leven uit. Zoals het spreekwoord zegt: " Waar het hart vol van is stroomt de mond van over".  Ook over het werk waar ik momenteel zit kan/mag ik niets bloggen. Dit i.v.m. geheimhoudings plicht (niet dat ik daar zoals bij mijn vorige werkgever een eed hebben moeten afleggen hoor).Jammer want ik zou er bijna een boek over kunnen tikken. Zoveel grappige mensen spreek ik daar iedere avond.
Zal het nu maar zoveel mogelijk over mezelf hebben. Of deed ik dat eigenlijk al........?