Schoentje zetten...?

Toen ik gisteravond na het werk thuis kwam, lagen de meisjes al in bed.Snel mijn jas uitgetrokken en in de kamer wat opgeruimd,maar wat zag ik daar nou...? Twee schoenen voor het kacheltje, één met een wortel er in. Dat zonder dat Sinterklaas ook maar van iets wist.

De meisjes nog even een nachtkus gebracht met de mededeling dat de schoenen nog maar een nachtje extra zouden moeten blijven staan. Sint kan tenslotte niet toveren.

Er liggen gelukkig wel al letters klaar en ook chocolade Sint met zijn twee Pieten ontbreekt niet.

Al zijn de kinderen groot, het blijft een gezellig tijd.

Moet dit weekend maar weer eens achter de schuifdeuren op zolder kijken voor de rest van de Sint attributen.

Left overs.

Ik ben misselijk.

Heb te veel reepjes gegeten, left overs van St.maarten.

Weet niet waar het aan ligt maar er schijnen ieder jaar minder kinderen langs te komen.Heb gisteren alle Sint Maarten attributen van zolder gehaalt. Overal lampionnen opgehangen en het ganglicht verduisterd. Voor het raam wat pompoenen gezet en kaarsjes aan gestoken.

Vroeger kwamen er wel eens meer dan 150 kindjes langs. Toen maakte ik allemaal gezellige zakjes voor ze, maar dat was voor de economische crisis.

Meestal zet ik ook nog een oude lantaarn voor de deur, maar omdat ik er zelf niet was heb ik dat dit jaar maar niet gedaan.Ben altijd bang dat er iets in de fik vliegt.Voor de kleine kindjes had ik zakjes met zachte snoepjes en voor de grotere kinderen reepjes in huis gehaalt.

Dit is wat er nog over is.

Lieve kindjes, wij hebben zoveel over, kunnen jullie van het weekend nog een keer St.Maarten komen vieren, als ik ook thuis ben?

Niet alleen omdat het zo gezellig is.......maar anders word ik veel te dik.

Sint Maarten.

Morgen is het weer 11 november, dus....Sint Maarten.

Blijf het een leuke traditie vinden. Mede omdat ik er als kind zelf zo van genoot.Kan er altijd zo van genieten als ik die hummeltjes zie zingen. Heb heel veel grappige herinneringen aan dat festijn.

Mijn moeder spaarde vroeger centen en stuivertjes, toen het snoep een keer op was, maar de kinderstroom nog in volle gang, gaf ze die maar mee. Nou je had die kinderen moeten horen :"Hier geven ze geld"riepen ze tegen elkaar.

Wy en zijn vriend Tris hebben een keer met heksenmaskers op bij de deur gestaan. Ook Wilbur deed dat een keer, een ukkie wist niet hoe hard ie weg moest rennen.Zielig, ach mannen zijn net kleine kinderen, alleen dan iets groter.

Een van de laatste keren dat ik met Djin mee liep, kwamen we zoiets verrassends tegen. Bij een grieselig eng versierd huis, was de vrouw als heks verkleed.Haar man/zoon als de een of andere engerd. Ze hadden een vuurkorf aan en schonken warme chocolade melk voor de verkleumde moeders en boden speculaasjes aan.
Dat vond ik  geweldig, ach vrouwen zijn net kleine kinderen, alleen dan iets groter.

Jammer dat ik er dit jaar niet bij kan zijn. Spring nu maar even snel op de fiets om snoepgoed te halen.

Die hard.

Afgelopen weekend midden in de nacht met de beide dochters naar oude stukjes van "kinderen voor kinderen" gekeken.
We vonden het nog steeds leuk. Grappig, zelf wist ik niet eens dat een aflevering uit 1984 kwam, dacht dat die uitzending van veel later was. Maar dat komt omdat we, toen de kids klein waren, ook vele herhalingen op video bandjes hebben vast gelegd.

Toen ik gisteravond thuis kwam nog even Djin een nachtkus gebracht. Had ze weer met Shèr naar K.v.K gekeken. Vroeg welke liedjes ze gehoord en gezien had. Zo kwamen we weer op andere liedjes. Djin vroeg steeds weer hoe bepaalde liedjes ook alweer gingen, waarop ik vervolgens weer een stukje daaruit zong. Niet dat ik alles uit mijn hoofd ken, maar wel van elk liedje een gedeelte.
Zegt ze op een gegeven moment:"Jij bent een kinderen voor kinderen die hard fan".
Ach, ik moet toch iets wezen.

Boeie.

Afgelopen week weer heel wat kleine kindjes gezien.Mijn zus was jarig en vroeg of ik 's morgens even langs kwam als haar kleinkinderen er ook waren. Leuk, want die had ik al een tijd niet gezien en het gaat toch al zo snel als ze zo klein zijn.Terwijl ik daar was kreeg ik appeltaart met slagroom en mijn achternichtje een spuitluier. Het arme kind werd geheel ontbloot in de huiskamer en daarna  direct in bad gestopt.Mijn achterneefje en nichtje waren beiden al erg moe van een enerverende ochtend (misschien zelfs ook nacht).Tot dat ik kwam waren ze juist ontzettend lief geweest.Moest verscheidene verontschuldigingen aanhoren.Ach ik begrijp het zo goed, het blijven dotjes maar soms dodelijk vermoeiend.

Pas geleden vroeg Djin naar haar babyverhaaltjesboek. Van ieder kind heb ik ,buiten een babyboek ook schriften met verhaaltjes en gebeurtenissen uit die tijd. Kwam toen een stukje tegen,waarin mijn oudste nichtje op visite was. We hadden toen een kleuter, een peuter en een baby. Terwijl ik bij de voordeur afscheid nam van mijn nichtje met de jongste op mijn arm, die nog borstvoeding moest krijgen, speelden de oudste twee tikkertje in de huiskamer. Vervolgens hoorden we hen roepen :"Mamma kom snel, Blossom heeft overgegeven". (Blossom was ons kleine hondje die epileptie had en daarbij vaak moest overgeven).  Mijn nichtje nam lachend afscheid en zei:"Volgens mij kun je nog beter gewoon gaan werken".
Herrinner mij ook nog dat ik een keer beneden borstvoeding zat te geven en dat er zowel boven als beneden een kind op het toilet zat.Beiden riepen om het hardst mijn hulp in. Daar werd ik wel een beetje nerveus  van. Uiteindlijk moest ik er ook weer om lachen, kon mezelf tenslotte niet in drieën delen.

Van de week was er weer zo'n tut hola op t.v., een één of andere carière vrouw.O, en die had het zo moeilijk gehad, want ze was vaak aangevallen dat ze te weinig deed op school en/of er niet was voor haar kinderen. Nou dan weet ik niet wie wie  aanvalt.Ik denk dat ze zelf niet helemaal achter haar keuze stond.  Zoals ik al eerder heb geschreven voor mij moet ieder doen wat hij goed acht. Zelf heb ik vaak genoeg te horen gekregen dat je mee moet doen in deze maatschapij, dus naast de kinderen toch minstens een part time baan. Ben nog steeds blij dat ik dat niet gedaan heb. Dan was ik echt overspannen geworden, of zoals ik bij veel andere moeders gezien heb, zit er niets anders op dan je ziek te melden.
Buiten dat, toen ons tweede kindje kwam kon ik voor drie dagen per week  900 hollandse guldens aan de creche overdragen.
Kreeg je weer te horen dat je dan in elk geval als het kind naar school zou gaan nog een baan had.
O, en wie vangt mijn kinderen dan op op de dagen dat ik er niet ben? Alles was toen nog niet zo goed geregeld als heden ten dage.
Vreselijk om steeds afhankelijk te zijn van anderen. Die ook nog eens je kindje op een andere manier behandelen/opvoeden, dan je zelf zou doen.(tja, daar komt het ego weer om de hoek kijken).
Voor de rest zag ik veel mensen uit werken gaan voor de luxe en niet omdat het nou zo nodig was. Dat moeten zij zelf weten, ik zal daar nooit iets over zeggen, maar mijn keuze zou het niet zijn.Ook zag ik vrouwen die op een gegeven moment thuis tegen de muur op vlogen, omdat ze zich bekneld voelden en niet meer nodig b.v. als de kinderen naar school gingen. Vind het prima als zij dan voor een baan kiezen.
Zelf heb ik dat gevoel nooit gekend en eerlijk gezegd ken ik dat nu nog steeds niet.
Het is nu maandag ochtend. De middelste heb ik wakker moeten maken, moest als eerste op, heb fiets uit de schuur gehaalt en uitgezwaaid. Weet het, dat hoef ik niet te doen maar doe dat met alle liefde, als ik er niet meer ben, doen ze het heus zelf wel. Maar eerlijk gezegd zou ik het soms ook wel eens fijn vinden als iemand dat voor mij zou doen,probeer hen een goed gevoel voor die dag mee te geven. Niet dat dat altijd lukt overigens, soms zeuren ze nog heel wat af en niks is goed op zo'n maandagmorgen.
Vervolgens, moest de jongst naar school, heb haar uitgezwaaid bij de deur. Als ik de wekker van de oudste hoor, maak ik hem alsnog wakker (vind ie heel vervelend, maar ik doe het toch). Denk dat ik nu maar even broodjes voor hem ga bakken en als hij geluk heeft doe ik er het juiste beleg op.
Daarna zal ik bergen was moeten draaien, de caafjes schoonmaken en de kooi van Kajoe verschonen. Dan wachten er nog duizend en één huishoudelijke taken op mij, mede omdat ik verleden week aan weinig dingen ben toegekomen aangezien ik ontzettende pijn in mijn arm had (ergonomisch probleempje, wist niet dat dat zo erg kon zijn).
Kwam uitgerekend afgelopen woensdag de buurman vragen of ik even op zijn dochtertje wilde passen.Het huis was een grote bende. Maar goed heeft hij dat ook gezien. Buurmeisje was een dropje als altijd.Echt zo'n knuffelkindje. Het is beslist geen straf om even op haar te passen.De grotere moeten ook om haar lachen, zelfs bij de oudste zie ik een vertederende blik.
Nu ik het over de oudste heb, die is zijn bed weer eens niet uit te trimmen. Ach wie ben ik, had ik zelf vroeger ook last van, maar nu erger ik me er dood aan.Je krijgt het allemaal weer op je boterham zullen we maar zeggen.
Zo, heb ik lekker even tegen mezelf zitten zeuren op deze maandagmorgen.Wie het lezen wil, die mag het, maar een web log kun je net zo bekijken als een t.v. boeit het niet, dan ga je naar een volgende. Boeie.

Rampspoed.

Rampspoed lijkt ons nog steeds te achtervolgen.
Mijn broer en schoonzus kwamen gezellig op visite. Aangezien zij laat in de ochtend aankwamen, had ik gedacht om een bladerdeeghapje voor hen te maken. Met groenten, kruiden en kaas, dat vinden wij zelf ook altijd lekker. Toen Wilbur naar zijn werk was vertrokken dus maar snel daar aan begonnen. Het eten snel in de magnetron/bakoven gezet. Terwijl wij gezellig zaten te kletsen ging op eens het alarm weer af. Dat was een week geleden ook al gebeurd.Snel in de stoppen kast gekeken,  de aardlekstop was er uit en de bakoven (die al tien minuten aanstond) was nog steeds niet warm. Mijn conclusie was dan ook dat het daar aan gelegen moest hebben. Heb de oven uitgezet en de stop snel om gedraaid.
Maar hier liet ik het natuurlijk niet bij zitten. Wij hebben gelukkig nog een grote oven (gekregen van mijn nichtje). Normaliter gebruik ik die als kast voor broodjes en chips, toen wij hem pas hadden gekregen had ik hem goed schoon gemaakt en uitgeprobeerd, hij moest het dus doen. Snel de grote oven uitgeruimd en een doekje erdoor gehaalt. Ondertussen gingen wij weer gezellig kletsen.
Maar niet voor lang, het alarm ging weer af en dus ook alle electriciteit uit. Riep oudste dochter van boven of ik haar wilde helpen.Bleek zij persee een broek aan te willen die, al gewassen maar nog nat was. Zij had hem in de droger gestopt, zonder dat ik dat wist. Conclusie, het had helemaal niet aan de oven gelegen, maar het was de droger die de boel in de war schopte. Hebben het eerst nog even snel uitgeprobeerd. Zij droger aan en ik naast de aardlekknop om hem meteen weer aan/om te zetten.
Nou daar waren we dus uit, vervelend maar niets aan te doen, moest Wilbur in het weekend de droger maar na kijken. Shit happens zullen we maar zeggen. Als het daar nou bij gebleven was.
Eenmaal beneden ging ik even kijken hoe het met de bladerdeeghapjes stond, ik deed de deur van de grote oven open en................mens je wil het niet weten. Een rook, niet alleen de keuken stond blauw maar binnen een mum van tijd ook de huiskamer. Wist niet hoe snel ik de klep van de oven weer dicht moest doen. Mijn  visite vertrok naar buiten om naar lucht te happen. Heb meteen de oven uitgezet, de afzuigkap op hoogte stand, het keukenraam en de achterdeur wijd open gezet. Mijn schoonzus moest lachen en verwachte de brandweer (ha, gezellig misschien kwam haar zus dan langs die bij de vrijwillige brandweer werkt alhier). Ook dat liep met een sisser af. Heb de oven de oven maar gelaten. Zijn als nog weer in de huiskamer gaan zitten en heb de gasten maar van bolletjes met kaas voorzien er zat niets anders op. Ondertussen riep Shèr of ik haar wilde helpen met de centrifuge omdat zij nog steeds persee die ene broek aan wilde.
Even later vertrok mijn visite. Maar dat was ook wel goed want ik moest alweer bijna aan het avondeten beginnen om op tijd naar mijn werk te gaan.
Toen de rust was weder gekeerd toch maar weer even op onderzoek uit gegaan. Voorzichtig de grote oven open gedaan en hem van onder tot boven nagekeken. Bleek dat er iets tussen de bovenste verwarmingselementen zat gekronkelt. Gelukkig kon ik het er zonder veel moeite uit halen. Het was een grote ronde rode onderzetter van silicone matriaal, iets dat niet echt vlam vat,maar wel voor de enorme rook ontwikkeling had gezorgd.
Ook bleek onze oude grill/bakoven het nog te doen, die was alleen van slag door de stroomstoring.

Eigenlijk had ik het wel gehad voor die dag, ben snel boodschappen gaan halen en heb voor de makkelijke weg gekozen. Voor oudste bolletjes en knakworsten gehaalt, eieren voor de middelste en falafel ( of hoe je dat mag schrijven ) voor de jongste.

Daar moesten ze het maar mee doen. Voor ik naar mijn werk ging weer even snel een stoel gepakt om de verwarming uit te zetten. De klep van het verwarmingstoestel is namelijk stuk. Dus als we de verwarming aan of uit moeten zetten kan dat niet meer op de normale manier, maar moet je de kast in duiken.

Toen ik 's avonds thuis kwam bleek dat de kids heerlijk gebakken hadden, te zien aan de vette kookplaat, de vieze bordjes en de vele glazen. Al had ik hen gevraagd om alles om te spoelen en in de vaatwasser te zetten. Waren ze het zeker vergeten. Gelukkig hadden ze wel het tafelkleed omgeslagen en de eettafel uitgetrokken, want die stond nog precies zo. Afgelopen week zat er een vetvlek in mijn pas gewassen tafelkleed, heb er toen maar een bloemenvaasje opgezet.

Gelukkig het is weekend!

Mijn droomkeuken.

Vraag mij niet waarom, maar om de een of andere gekke reden wil Djindjee steeds naar Ikea.  Op deze druilerige zondagmiddag dus maar weer om haar te plezieren, richting die winkelketen vertrokken. Het leek wel of heel Nederland richting Ikea was gegaan. Schijnbaar hebben de mensen ook nog steeds geld te veel.Hele ladingen vertrokken uit de winkel in de achterbakken van auto's. Ach, achteraf vond ik het eigenlijk best gezellig. Leuk om te kijken hoe sommige huiskamertjes sfeervol zijn in gericht (mede door de verlichting) en andere naar mijn gevoel koud en kil aan doen. Ook heb ik op deze zondagmiddag mijn lievelings keuken ondekt. Ik weet het, al zou ik mezelf driekwart in de ronte werken, denk niet dat het er ooit van zal komen. Er is maar één oplossing: de loterij winnen.

Mijn keuken valt bijna van ellende uitelkaar. Is ook soms wel lachen, als ik een kastje dicht wil doen, moet ik soms een laatje open maken, anders lukt het niet. Her en der ontbreken stukjes van de kasten en ook het aanrechtblad vertoont mankementen.

Maar zoals ik wel vaker zeg, we hebben armpjes en beentjes. Al is het allemaal een beetje armoedig, als ik alles schoon heb gemaakt en alles weer een beetje leuk heb neergezet, valt het allemaal wel mee.

Hier de mooie Ikea keuken, een schitterend aanrecht blad, kost dan ook wel een paar centjes.Alleen het rolgordijntje zou ik meteen weghalen, is te stijf naar mijn smaak.

Het keukenvloertje is ook best apart,schijnt natuursteen uit Portugal te zijn.(moet wel even gereinigd worden).

Dromen mag toch.......?

Moest ook nog erg om Shèr lachen, zij en Djin gingen alle bedden uitproberen. Op een gegeven moment komt ze naar me toe, met de mededeling dat het toch wel erg vermoeiend was om al die bedden te testen.

Wij kwamen thuis met een steelpannetje, een kaars en een heel klein handschoen poesje.Die laatste vond ik zo schattig, moest aan mijn kleine buurmeisje denken.

Vervolgens zeurden de meisjes om een ijsje van de Mac. In het begin wilde ik er niet aan, we waren tenslotte voor hen al naar Ikea gegaan. Nou, dat vond Djin niet eerlijk, ik kocht wel een kleinigheidje voor het buurmeisje, maar zij kreeg niet eens een ijsje.

Ach, een ijsje......dat moest er toch eigenlijk wel af kunnen.

Dat was dan onze zondag.