Lijken in een lijkenhuis.

Lijken,
Er waren eens drie lijken,
die lagen in een lijkenhuis.
Ze lagen daar te kijken,
het lijkenhuis dat was hun thuis.
Soms zaten ze te kaarten,
of smeerden ze hun brood.
Die lijken in dat lijkenhuis,
verveelden zich dood!

De ene was een man,
de andere was een vrouw.
De derde was nog een man,
die wel eens wat wou.
En weet je beste mensen,
wat er gebeuren ging?
Er onstond tussen hen 
een driehoeksverhouding.

En negen maanden later,
nou wat zei ik je.
De vrouw die sloeg een flater
Er kwam een kinderlijkje.
Het produkt van een man en een vrouw,
die elkaar hebben bemint.
Vier lijken in een lijkenhuis drie ouwe 
en een kind.

Maar op een dag kwam de bewaker
van dat tehuis voor lijken.
Op een dag kwam die man daar 
eens effetjes kijken.
Want kijken naar lijken,
dat was zijn brood.
Maar toen hij die vierde zag,
toen schrok hij zich dood.

Hij viel op de grond......
Hoe ongezond.........
En kijk, vijf lijken in een lijkenhuis.
Uit ein-de-lijk!

Hierboven een heel oud liedje. Mijn zus zong het vroeger wel eens voor mij. Ondanks dat ik bij God niet wist wat een driehoeksverhouding was, heb ik toch alle woorden onthouden. Djin vraagt nog vaak aan mij: "Mam, hoe gaat dat liedje over die lijken ook alweer"? Dan zing ik het nog maar eens voor haar.
Weet ook echt niet van wie het liedje is, maar grappig is het in elk geval wel. Gewoon-lijk zou ik hier een foto bij doen van een lijk, Maar het lijkt mij niets om hier een foto van een lijk bij te plaatsen.

Schoolbanken.

School, nee ik vond het maar niks school. Eigenlijk vond ik alleen lezen leuk op de lagere school. Vond het vreselijk als je dan moest wachten als een jongetje stuntelig voorlas. In die tussen tijd had ik dan de bladzijde al uit. Omslaan kon helaas niet want voor je het wist kreeg jij dan weer een beurt en wist je niet waar ze gebleven waren.

Heel leuk om een foto te zien (op schoolbanken)die ik zelf nog niet had.Mijn ouders namen praktisch alle foto's af, toch had ik deze nog  niet. Als je wilt weten wie ik ben, nou heel makkelijk, het mooiste meisje van de klas (hum,hum).

Hier sta ik voor een van mijn lievelings meesters: Meneer van Duin, een heel zachtaardige man. Heel anders dan de gemiddelde meneer op deze school.

Via "schoolbanken" hebben er nog aardig wat mensen op mij gereageerd. Best wel grappig maar helaas heb ik geen schoolbanken plus, dus kan niet overal goed op reageren mits men mij hun e-mail adres geeft. Want zelfs bij 'wieowie' zijn heel wat mensen nog steeds niet te vinden.

Opruimen.

Gistermiddag voelde ik mij net een kapper.Was al lang van plan om de grote plant in de hoek naast het bankje te kort wieken. Dit omdat hij het beeld er achter volledig aan het gezicht onttrok en dat vond ik toch wel zonde.Maar toen ik eenmaal bezig was, kon ik bijna niet meer stoppen met snoeien. Als ik vroeger met mijn lange haren naar de kapper ging, haalden ze er ook altijd meer af dan mijn bedoeling was.Ondanks dat ik had gevraagd of ze het even wilde bijpunten.

Dit is het eindresultaat na mijn grote snoeibeurt, in elk geval kun je nu het beeld weer zien.
Heb gistermiddag drie uur in ons kleine tuintje gewerkt.Langzaam maar zeker de boel weer winter klaar makende.

De beide grote fucsia's staan er gelukkig nog mooi bij. Over een maandje, als het nog kouder wordt,hang ik ze dan onder ons afdakje, zodat we toch nog van de laatste bloemetjes kunnen genieten.(zie foto's onder en boven).

Heb een mooie herfstaster van mijn zus gekregen,heb deze maar midden in het tuintje gezet, zodat ik hem tenminste zie vanuit de huiskamer.

Ook ons kleine schuurtje was weer aan een opruim beurt toe. We hebben weer heel wat om weg te brengen naar de vuilstort (thank God dat we weer een auto hebben, hoeven we tenminst niet weken op de gemeente te wachten).

Na heftig buiten gefrituurd te hebben , heeft het blauwe tafellaken zijn beste tijd gehad. Heb die maar over de rommel uit het schuurtje gegooid.
Gisteravond na het eten, nog fijn gefietst met Djin.Het was al goed te merken dat het kouder wordt. Schijnbaar waren we nog al lang weg gebleven want Wy vroeg waar we helemaal naar toe waren geweest. Toen ik zei dat we gewoon de eendjes hadden gevoerd, antwoordde hij droog:"Zeker in Afrika".

Op deze foto kun je de walnoten nog iets beter zien hangen.Wat doet u op de zondagmiddag?
Nou deze zondag hebben we al walnoten rapende door gebracht. We hoorden ze gewoon uit de bomen vallen. Normaliter hebben wij altijd ons hek dicht i.v.m. de hoognodige privacy, nu lieten we hem open, zodat we er meteen op af konden gaan.

Pas geleden met Djin gelachen, de walnoten vielen zo hard en zo veel, dat wij bang waren dat ze een gat in ons hoofd zouden maken. Hebben toen onze paraplu's gepakt en zo walnoten geraapt.

Dit zijn er meer dan genoeg zou ik zo zeggen.Heb pas geleden voor mijn nicht ook een zak meegenomen, leuk met een lintje er om heen.

Hier staan ze in de zon te drogen.Gisteravond weer erg gelachen met de meisjes. Ik had een mailtje van het kaartenhuis gekregen dat ze een nieuw item aan hun collectie hadden toegevoegd. Je kunt nu een eigen foto uploaden en die op een kaartje plakken. Dus snel even uitgeprobeerd en er een naar Djin gestuurd.Heel grappig met rare muziek en een autootje dat rijdt, met in dit geval Djindjee aan het stuur. Het grappigste was dat je haar gezicht dan ook kon zien in de achteruitkijk spiegel.

Moest natuurlijk ook iets voor Shèr bedenken. Een vliegtuig vond ik voor haar wel toepasselijk.Heb alles maar even snel in elkaar geflanst en heb ook gewoon maar de eerste de beste foto die ik tegen kwam er op gezet.

Gisteravond hebben wij de kaartjes met z'n drietjes bekeken. De meisjes kwamen niet meer bij van het lachen. Op Shèr haar kaartje stond ook nog de niet toepasselijk tekst: "Bedankt voor alles".Wat heeft een mens het toch nodig om af en toe eens vreselijk te lachen om niets.

Heerlijk.

Gisteravond wat walnoten in een glazen vaas gestopt. Dat staat wel aardig op het dressoir.

Hier onder een glazen accu bak, die we van opa hadden gekregen. Daar zitten allerlei herfst attributen in en wat kerstlichtjes voor de gezelligheid.

Ga nu maar weer eens de heg knippen. Dan zul je zeggen:" Wat, heb je dat nou nog niet gedaan?"Ik weet niet hoe andere mensen dat doen, maar er is altijd zoveel te doen. Ben gisteren dus maar achter het huis bezig gegaan i.p.v. voor. Ga nu de volstrekt oninteressante maar toch hoog nodige huishoudelijke taken op mij nemen.

Vuur.

Kon ik me afgelopen week toch niet aanmelden bij blogspot. Wat ik ook deed kreeg steeds : U heeft nog geen blog, wilt u er een maken? Wat een hel. Dit op een p.c. die super traag werkt. Ben de hele "help" procedure langs gelopen, maar mocht niet baten. Kreeg ook geen mail terug van het bloggers help center, ben toen uit balorigheid maar een nieuwe blogspot aan gaan maken. Maar ja, wat voor naam moest ik die nu geven. Nu ben ik gek op hutspot en dat klinkt wel lekker bij blogspot.Helaas was die naam "hutspot.blogspot."al vergeven. Wat nu. Toen heb ik er maar "hutselhutspot.blogspot" van gemaakt.

Uiteindelijk bleek het allemaal aan mij zelf te liggen. Had gewoon het verkeerde GMail adres bij het aanmelden opgegeven. Was vergeten dat mijn voorletter er bij moest. Geen wonder dat ik geen mail terug kreeg van het helpcenter. Zonde van mijn tijd.

Maar goed nu heb ik dus een vierde blogspot, genaamd : "hutselhutspot.blogspot.com" . Jammer dat alles zoveel tijd in beslag neemt, anders had ik er nog wel wat aardige ideetjes voor.

Voorlopig laat ik hem maar even leeg.

Gister middag waren mijn zus en zwager op visite.Toen zij weg gingen hebben we nog gezellig een fikkie gestookt. Gevolg : mijn hele aanrecht staat nog vol met afwas van gister avond. Het is vandaag zondag, eigenlijk heb ik zin in fietsen en/of een boswandeling. Het hele gezin slaapt nog.Ga nu toch eerst maar even opruimen.

Vogeltrek

Ieder jaar verwonder ik mij weer over de grote aantallen vogels die zich verzamelen in de bomen achter ons huis. Het is werkelijk een lawaai van jewelste. Als je het werkelijke geluid wilt horen moet je het hard aan zetten, want mijn camera geeft het geluid niet goed weer.

Het is een prachtig gezicht hoe de vogels op elkaar wachten. Het is ook net of ze elkaar ophalen. Ze wachten tot er minstens 150 in de boom zitten, om dan ineens met z'n allen te vertrekken.

Mijn artistieke nicht.

Dit jaar heb ik mijn verjaardag anders gevierd dan normaal. Al maanden geleden had ik met mijn nicht afgesproken om bij haar ( en haar oude vader) langs te komen.Nou leek het mij een grappig idee om mijn verjaardag bij haar te vieren. Ik was op een door de weekse dag jarig, dus visite zou dan toch pas in het weekend kunnen komen. Man moest werken en de kinderen naar school, dan zie ik het al gebeuren, voor dat ik het weet sta ik met een stofzuiger of natte lap in mijn hand.Niet echt mijn idee van verjaardag vieren. Veel geld hebben we ook niet, dus dan kan ik beter dat geld aan een treinkaartje uitgeven, omdat ik zo ie zo al belooft had om langs te komen. Zo gezegd zo gedaan , op mijn verjaardag trok ik op pad met drie moorkoppen. Mijn nicht woont in een schitterend huisje in Amersfoort. Gelukkig had ze precies uit gelegd hoe ik er met het o.v. en de benenwagen kon komen. Zoals altijd voelde ik me volkomen op mijn gemak in haar sfeer volle huisje. Precies mijn sfeer, het zou mijn huis kunnen zijn, qua uitstraling.

Mijn nicht is erg artistiek ze doet aan beeldhouwen, schilderen en poëzie. Hier zie je enkele van haar werken.

's Middags ging ik bij haar vader, mijn oom dus, op visite. Hij woont in een verzorgingshuis aldaar. Mijn nicht had precies uitgetekend hoe ik er heen kon lopen. Ik had het idee, dat ze mij heel Amersfoort liet zien, toch kostte het niet veel moeite om het huis te vinden. Mijn oom is al 97 jaar. Hij is nog goed bij de tijd, alleen heel erg doof, wat behoorlijk eenzaam maakt. Mijn andere nicht was ook bij hem op bezoek, dat vond ik wel prettig en fijn om haar ook weer eens te zien. Mijn oom vertelde nog leuke anekdotes over mijn ouders en over het gezin van mijn moeder.Af en toe vielen er ook stiltes en dan kwam er weer wat. Heb foto albums bekeken, grappig er zaten ook nog foto's bij van mijzelf toen ik klein was samen met mijn ouders.
Er hingen ook foto's aan de muur van kleine kinderen, nou hebben mijn nichten geen kinderen, dus vroeg ik wie het waren. Bleken het kinderen te zijn die hem als "opa" hadden aangenomen. Om de week komen ze in het weekend bij hem langs. Wat vreselijk ontroerend.
Ik kreeg ook nog een stamboom, van de familie van mijn moeder, mee.Tja, en hoe neem je dan afscheid.......in de wetenschap dat je je oom waarschijnlijk nooit meer in levende lijfe zult zien.

Toen ik bij mijn oom vandaan kwam, begonnen aan een sentimental journey. Omdat ik toch langs die buurt liep, even naar het oude adres van mijn oom en tante gelopen. Het nichtje waar ik het meeste mee optrok (de jongste dochter) stierf op 26 jarige leeftijd aan een hersenbloeding. Dit was een jaar na het overlijden van mijn broer. Ze stierf op de verjaardag van mijn moeder en werd begraven op de verjaardag van haar vader. Mijn trouwdag is op haar verjaardag. Tja, dat is ook een onderdeel van het leven. Het was oké om nog even in dat oude straatje te gluren.

Hier het schuurtje in de tuin van mijn nicht. Ze heeft gewoonweg een schitterende sfeervolle tuin. Gelukkig was het redelijk weer en hebben we heerlijk buiten kunnen zitten, onderwijl heel wat afgekletst.

Enne nee, dit is geen lap top, want ze heeft geen p.c., het is een electrice grill.

Het is echt leuk om met haar te praten, ze leest dezelfde boeken als ik. Dus hebben we het vaak over het spirituele. Meestentijds ben ik het met haar eens, maar soms gaat ze voor mij ook te ver daar in. Gelukkig accepteren wij elkaar.

Ik kan wel schitterend en geweldig blijven zeggen. Maar denk dat de foto's de sfeer goed weer geven.

Ze heeft zelf haar openslaande deuren van ruitjes voorzien, ik heb het er al vaak met Wilbur over gehad dat ik dat wel in mijn keuken zou willen hebben. Maar is helaas een beetje duur.

Hier mijn verjaardagsmaal. Lief hé, ze had rekening met mijn vegetarisch zijn gehouden.Zelf eet ze ook praktisch geen vlees. Maar wel vis, onder het motto: Jesus at ook vis en dat was geen domme man. Tja ik weet het, vis schijnt gezond te zijn. Toch staat het idee mij niet aan om een dier te eten, dus heeft ze mijn visje maar weer in de koeling gelegd.Ze had een heerlijke salade en verrukkelijke groenten spiesjes, dus ik kwam niets te kort.

Wat heerlijk als iemand anders eens eten voor je maakt. Om half tien kwam ik moe maar voldaan thuis.

Walnoten.

Achter ons huis staan op het speelveldje een paar walnotenbomen. Ieder jaar opnieuw genieten mensen uit de wijde omgeving hiervan. De walnoten beginnen nu al langzaam naar beneden te vallen, sommigen nog in de schil, andere netjes in de dop. Voor de schil moet je oppassen want die kan lelijk afgeven. Een paar jaar terug heb ik drie weken met groene handen gelopen, omdat ik zo nodig met blote handen de noten van de schil moest ontdoen. Denk dat ik dit jaar maar latex handschoenen aan doe.

Hier naast zie je (als je heel goed kijkt ) wat walnoten hangen. Het is heel grappig om te zien wie er allemaal komen rapen. Sommige mensen komen ieder jaar terug. Zoals het magere buitenlandse mannetje, die iedere morgen zijn fiets tegen de boom aanzet en dan gaat zoeken. Als ik de kids er achter uit laat, knik ik hem maar eens vriendelijk toe. Vrouwen met en zonder hoofddoek lopen minuten lang gebogen over het veld.

Ook ik zei de gek, vind het heel leuk om te rapen. Het is bijna net als schelpen zoeken op het strand. Er moeten er niet te veel liggen, maar ook niet te weinig.Zodat je kunt roepen: "Ja, ik heb er weer eentje".

Jammer dat we geen hazelnotenboom achter het huis hebben staan, want daar ben ik gek op.Maar walnoten zijn ook best lekker. De meeste eet ik op , maar soms plak ik ze op een krans.

Een buurvrouw verderop maakt er walnotentaart van. Dat kan natuurlijk ook.

Hiernaast mijn buit tot nog toe.

Het Beatrixpark.

Na het eten wil Djin vaak nog een stukje wandelen. De laatste tijd doen we dat weer vaker. Dan stel ik wel als voorwaarde dat ze eerst even helpt de tafel af te ruimen.
Als we nog wat oud brood hebben gaan we de eendjes voeren.Tja, misschien is het raar, een dochter van 13 jaar gaat eendjes voeren met haar moeder van een halve eeuw. Maar wij genieten ervan en proberen altijd de underdog te voeren.


Het is ook zo leuk om dingen van jezelf in je eigen dochter terug te zien, als kind wilde ik ook altijd wandelen. In het donker is het eigenlijk nog leuker.
Met mijn moeder ging ik 's avonds altijd bij de mensen naar binnen gluren. Dat is een hele leuke hobby, soms doe je daardoor ook nog leuke ideeën op.Zo zag ik, toen ik nog maar net in Almere woonde, bij iemand een verhoogde vensterbank. Zodat je twee vensterbanken voor één raam hebt en meer planten kwijt kunt. Thuis aan Wilbur gevraagd om dat voor mij te realiseren. Gelukkig hij had nog wel een paar oude tafelpoten en planken zijn er genoeg te koop.


Dit maal gingen wij naar het Beatrixpark.





Djin wilde nog even op de kabelbaan.Als ik geen last van mijn knieën had gehad, had ik met haar meegedaan. Een paar jaar terug plaste mijn vriendin bijna in haar broek van het lachen, omdat ik op een kabelbaan ging die over het water heen liep. Het scheelde maar een haartje of ik was in het water beland. Tja, ik wilde zo graag met de kinderen meedoen, dat houd je jong zullen we maar zeggen.Natte voeten hield ik er wel aan over.

Mooi hè, het Beatrixpark bij avond.Het wordt ook weer steeds eerder donker. Maar ook dat geeft een apart sfeertje.

Gisteren middag kwam ik deze vlinder tegen in mijn tuintje.Ik weet het, deze soort verschijnt massaal, maar blijf het leuk vinden om ze van dichtbij te bestuderen.

Herfst zaden en noten.

Hier mijn buit uit het bos. Op een mooie oude taartschaal van mijn moeder heb ik mijn buit uitgestald. Vandaag schijnt de zon en het is windstil, niets doet momenteel aan de herfst meer denken. Ik denk dat ik maar eens naar buiten ga om te genieten van de laatste zonnenstralen.

Vlinders 4

Schattig hè, die blauwe druifjes, de achterste gaan al krenten, toch laat ik ze nog even hangen, want het staat zo gezellig.Elke morgen als ik opsta maak ik een rondje door mijn kleine tuintje om vervolgens een paar druifjes te eten.

Afgelopen vrijdag kwam Wy met zijn vriendin thuis van college, met een cadeautje voor mij.
Ze hadden namelijk een dode vlinder gevonden. Wat lief dat ze hem voor mij hadden bewaard. Toen ik hem van Wy over wilde nemen viel hij op de grond. Het leek wel alsof hij nog leefde. De vlinder was in een rare positie gestorven, want zijn vleugels zaten dicht geklapt.Als je ze heel voorzichtig uit elkaar haalde, klapten ze vanzelf weer dicht. Maar hij zag er heel mooi uit, dus kreeg een plaatsje in mijn botervlootje. Wy zijn vriendin zal wel gedacht hebben, wat een wonderlijke moeder.

Mijn vlootje word nu echt wel iets te vol, denk dat ik er een andere oplossing voor moet verzinnen. Wacht eens, ik heb een idee, ik heb nog wel een kaasstolp gevuld met schelpen.

Schelpen eruit en vlinders erin dan maar.

Zeg mevrouw mag ik u iets vragen :" Spaart u nog meer rariteiten"?

Alweer bijna herfst.

Gistermiddag zijn we weer eens naar het bos gegaan. Gelukkig wilden de meisjes ook mee, trouwens het was Djin haar idee. Wy bleef thuis en zat met zijn vriendin op zijn kamer. Trouwens die krijg je zo ie zo met geen stok meer mee.Was allang blij dat Shèr er ook op uit wilde.

Het was heerlijk om de oude vertrouwde bosgeuren weer eens op te snuiven.We gingen ditmaal in de Hooge Vuursche wandelen. Normaliter doen we dat in de Lage, maar ik wilde eens wat anders.

Er waren zelfs alweer paddenstoelen. Op deze boom zaten een aantal fraaie exemplaren.

Deze tak was echt niet bezweken onder het gewicht van onze meisjes.

Hij hing al zo, voordat zij er aan gingen hangen.

De meisjes werden een beetje ballorig van de buitenlucht.

Djin kwam met veel lawaai met deze grote tak op ons afgerend.

Shèr probeerde Djin te steken.

Hier wilden ze voor standbeeld spelen. Toen de kinderen klein waren gingen we bijna ieder weekend naar het bos. Dan kregen ze rubber laarsjes aan en als het regende een regenjas. Zo'n lief gezicht was dat.Deze boswandelingen maakten we al vanaf de eerste week van hun geboorte. Op de terug weg vielen ze dan geheid in slaap.

Hee, de meisjes kunnen ook rustig wandelen zonder te dollen. Op de heenweg wilden ze steeds verder het bos in, maar Wilbur waarschuwde hen al dat we dat hele eind ook weer terug moesten lopen. Jullie weten allemaal wel wat er gebeurd als je Wilbur een andere route laat nemen, dan is ie namelijk nooit korter. Des al niet te min, lieten we hem maar de terug weg uitstippelen. Zelf was ik allang totaal gedesoriënteerd door al die bomen.

Het vrolijke tweetal wilde ook nog een keer al schowende op de foto.

Dag mooi bos, bedankt voor al je gulle gaven. Daar maak ik een mooi herfststukje van. In november komen we vast terug (als het een keer gestormd heeft) om mooie kerst takken van de grond te rapen.Nu komt er opeens weer een herinnering boven.

Toen Wy en Shèr klein waren (Djin bestond nog niet), gingen we ook een keer kersttakken rapen in het bos. Zorgvuldig legden wij de takken achterin de kleine laadbak van onze blauwe corsa.
Daaronder hadden wij een zeil gelegd. Toen we bijna thuis waren begonnen Wy en Shèr te gillen. Mijn God, ik heb nog nooit zo gelachen. Er waren namelijk allerlei (bos)beestjes uit de takken geklommen die zich langzaam door de auto bewogen. Wy wilde uit de auto, het liefst direct, misschien een beetje gemeen, maar de tranen biggelden over mijn wangen van het lachen.

Trouwens wat hadden we kunnen doen, we konden moeilijk de hele lading op straat kieperen.

De volgende dag, het vroor die dag -7 graden, heb ik er in de kou onze pergola mee versierd.Alleen was ik even vergeten dat Sinterklaas, die nog bij ons op bezoek zou komen , een mijter droeg. De oude man was niet blij met mijn versierde erenboog. Hij kon nog maar net zijn mijter op zijn hoofd vast houden, dus leedt niet echt gezichtverlies.