Alweer bijna herfst.

Gistermiddag zijn we weer eens naar het bos gegaan. Gelukkig wilden de meisjes ook mee, trouwens het was Djin haar idee. Wy bleef thuis en zat met zijn vriendin op zijn kamer. Trouwens die krijg je zo ie zo met geen stok meer mee.Was allang blij dat Shèr er ook op uit wilde.

Het was heerlijk om de oude vertrouwde bosgeuren weer eens op te snuiven.We gingen ditmaal in de Hooge Vuursche wandelen. Normaliter doen we dat in de Lage, maar ik wilde eens wat anders.

Er waren zelfs alweer paddenstoelen. Op deze boom zaten een aantal fraaie exemplaren.

Deze tak was echt niet bezweken onder het gewicht van onze meisjes.

Hij hing al zo, voordat zij er aan gingen hangen.

De meisjes werden een beetje ballorig van de buitenlucht.

Djin kwam met veel lawaai met deze grote tak op ons afgerend.

Shèr probeerde Djin te steken.

Hier wilden ze voor standbeeld spelen. Toen de kinderen klein waren gingen we bijna ieder weekend naar het bos. Dan kregen ze rubber laarsjes aan en als het regende een regenjas. Zo'n lief gezicht was dat.Deze boswandelingen maakten we al vanaf de eerste week van hun geboorte. Op de terug weg vielen ze dan geheid in slaap.

Hee, de meisjes kunnen ook rustig wandelen zonder te dollen. Op de heenweg wilden ze steeds verder het bos in, maar Wilbur waarschuwde hen al dat we dat hele eind ook weer terug moesten lopen. Jullie weten allemaal wel wat er gebeurd als je Wilbur een andere route laat nemen, dan is ie namelijk nooit korter. Des al niet te min, lieten we hem maar de terug weg uitstippelen. Zelf was ik allang totaal gedesoriënteerd door al die bomen.

Het vrolijke tweetal wilde ook nog een keer al schowende op de foto.

Dag mooi bos, bedankt voor al je gulle gaven. Daar maak ik een mooi herfststukje van. In november komen we vast terug (als het een keer gestormd heeft) om mooie kerst takken van de grond te rapen.Nu komt er opeens weer een herinnering boven.

Toen Wy en Shèr klein waren (Djin bestond nog niet), gingen we ook een keer kersttakken rapen in het bos. Zorgvuldig legden wij de takken achterin de kleine laadbak van onze blauwe corsa.
Daaronder hadden wij een zeil gelegd. Toen we bijna thuis waren begonnen Wy en Shèr te gillen. Mijn God, ik heb nog nooit zo gelachen. Er waren namelijk allerlei (bos)beestjes uit de takken geklommen die zich langzaam door de auto bewogen. Wy wilde uit de auto, het liefst direct, misschien een beetje gemeen, maar de tranen biggelden over mijn wangen van het lachen.

Trouwens wat hadden we kunnen doen, we konden moeilijk de hele lading op straat kieperen.

De volgende dag, het vroor die dag -7 graden, heb ik er in de kou onze pergola mee versierd.Alleen was ik even vergeten dat Sinterklaas, die nog bij ons op bezoek zou komen , een mijter droeg. De oude man was niet blij met mijn versierde erenboog. Hij kon nog maar net zijn mijter op zijn hoofd vast houden, dus leedt niet echt gezichtverlies.