Mereltjes.

Het was de laatste tijd weer een drukte van belang in ons tuintje. Vader en moeder merel vlogen af en aan om hun net geboren jongen van voedsel te voorzien. Soms bleven ze heel lang op een bepaalde plek zitten.Niet wetende of alles nu echt veilig was.

Mama merel bleef een keer wel twintig minuten op ons tuinhek zitten. Zo kon ze prima het hele tuintje overzien.

Gisteren kwamen de jongen voor het eerst uit hun nest. Wij zaten lekker in onze luie stoelen dat hele proces te volgen. Op een gegeven moment hoorde ik een raar geluid rond de schutting. Volgens Wilbur was het gewoon het buurmeisje, maar ik had meteen in de gaten dat het om een van hun katten ging, die tegen de schutting op wilde klimmen.Nog geen paar minuten later gingen pa en ma merel weer als gekken te keer. Dat vind ik altijd zo zielig. Eerlijk gezegd raak ik daar zelf ook van in paniek. Ben snel boven uit het raam gaan kijken om te zien of er iemand bij de buren thuis was. Helaas niets te zien. Toen de stoute schoenen aangetrokken en naar hun voordeur gegaan. Maar helaas ze deden niet open. Nu weet ik ook wel dat ze hun katten best in hun eigen tuintje mogen laten lopen en dat ik ze dat niet kan verbieden. Maar ik zou het fijn vinden als ze een beetje wilden opletten. Het gaat eigenlijk maar om een paar dagen, want dan zijn ze in elk geval uit ons tuintje.

Wat er verder met ze gebeurd, daar kan ik niets aan doen. Je kunt tenslotte niet over alles waken. Gelukkig liep het met een sisser af. Heel af en toe liep de kater een rondje door de tuin om vervolgens ergens te gaan liggen. Verleden jaar was het al gebeurd dat een kat een klein mereltje had aangevallen. Ik werd toen wakker van het gekrijs van de ouders en heb snel de kat weg gejaagd. Het mereltje was mank, heb toen de dierenambulance gebeld die hem naar de vogel opvang in Naarden heeft gebracht.

Gister avond liepen ze met z'n allen door de tuin, dit jonge mereltje zat bij de b.b.q toen ik de tuin ging sproeien.

Ook kwam ik weer een kikker tegen. Hij bleef rustig op het witte beeld zitten.

Lekker vlak bij de vochtige varen.

Kleurtjes.

Op de esplanade stond de afgelopen dagen een soort van plastieken kasteel.Toen de kinderen klein waren heeft iets dergelijks ook op de grote markt gestaan. Nou ben ik gek op gratis evenementen, dus ben ik vrijdags met Djindjee een kijkje gaan nemen.

Het was wel super warm daar binnen. Maar wel een heel mooi gezicht al die kleurtjes.

Het zijn net kleine scheepjes.Eentje tijdens zonsondergang , de andere varende op een helder blauwe zee.

Heel grappig om door al deze gangen te wandelen. Alleen vond ik de muziek die er speelde niet zo fijn, daar werd ik een beetje weeïg van. Maar goed het hoorde min of meer bij het sfeertje.

Mensen gaan en komen. Je mocht er ook in liggen als je wilde, daar maakten verscheidene paartjes gretig gebruik van.

Wel moest je je schoenen uit. De volgende dag wilde Wilbur ook een kijkje nemen, maar het was bloed heet en er stond een rij van hier tot ginder. Zaterdags avond wilde Juultje er ook heen, maar helaas ze hadden de tent al dicht gegooid. Eigenlijk zouden ze tot tien uur open zijn.Jammer. Op het forum stond een groot springkussen voor kinderen. Leuk om te al die vrolijke kids te zien.

Druiven.

De druiven onder ons afdakje groeien echt als kool.

Het is nu de bedoeling dat ze nog ietse pietsie groter worden en vervolgens blauw, maar dat heeft nog wat tijd nodig.

Het is wel al een heel mooi gezicht.Alleen lange mensen moeten uit kijken, want wie aan mijn druifjes komt, komt aan mij.

Tai chi.

Afgelopen week was een regel week. Van huisarts naar ziekenhuis gelopen. Voor de rest bleek een van de meisjes opeens geen kinderbijslag meer te krijgen, dus daar weer achter aan kunnen gaan. O.a. diverse telefoontjes gepleegd en met formulieren langs de school gegaan. Tja, de verschillende organisaties maken fouten, maar je moet er zelf achteraan om het recht te trekken. Eigenlijk een absurde situatie.Heel vervelend allemaal, maar goed het is niet anders.



De kinderen waren bijna de hele week om me heen. Dan loopt ook alles anders dan normaal. Heb bijna geen was kunnen draaien, omdat ze om beurten gingen douchen.Uit veiligheids overwegingen wil ik dat ze de machine dan uit zetten.Wilbur gaat in zijn vakantie de wasmachine naar zolder over brengen, dan ben ik eindelijk van dat probleem verlost.



Nu ik het toch over Wilbur heb....... die staat momenteel in de achtertuin te tai chi'en.

Een heel grappig gezicht. Dus beste buren als jullie toevallig uit je slaapkamerraam kijken en jullie zien daar een wat oudere man met een 50 plus buikje rare bewegingen maken.....dan is er niets aan de hand. Het is gewoon Wilbur die zich toelegt op zijn nieuwe hobby.
Als hij de techniek onder de knie heeft, gaat hij het mij ook leren. Dan staan er dus twee ouwe gekken rare bewegingen te maken.

Een "beetje beestje" is nu "meisje".

Eergister besloot Wy om "beetje beestje" nu officieel om te dopen in "Meisje". Grappig.

Dit was het tijdelijke verblijf van Meisje. Was wel toevallig dat die hor precies op de bak aansloot.De soeplepel diende als voederbakje en een oud zeepdoosje met water voor de dorst.

Giteravond kwam ons buurmeisje langs, met een kooi voor Meisje, haar moeder had gelezen dat Wy een hamster zonder kooi had en zij hadden er boven nog een staan. Ze wil hem wel terug hebben als Meisje er niet meer zou zijn. Nou dat begrijp ik, als wij niet zo opruimerig waren geweest hadden we de kooi van "Roosje" (die nu al jaren in de tuin begraven ligt) ook nog wel gehad. Maar zoals zoveel mensen denk je altijd ach we nemen toch geen hamster meer. Tot je zoon op 19 jarige leeftijd opeens weer roept dat ie een beestje wil. Hij moet er zelf ook om lachen. Verleden week stond er nog in zijn messenger naam: "Ben je 19 jaar en dan koop je.......een hamster!"

Echt een heel mooi kooitje, met nog allerlei toebehoren. Hartstikke lief van je Steffie! We zullen er zuinig mee zijn.

Vanmorgen eerst naar de dokter gegaan om naar mijn ontstoken vetbult te laten kijken. Even was ik bang dat hij erin zou snijden, maar vermoede dat dat toch niet zou mogen bij een ontsteking. Ik hoopte op penicilline en een zalfje. De penicilline heb ik gekregen. De dokter wil dat ik na de kuur bij hem terug kom om er alsnog in te snijden. Maar wat hij nog niet weet is dat ik dat misschien niet laat doen. Dan maar niet mooi. Aan de andere kant zei hij, dat het als het eenmaal ontstoken is geweest, je het risico loopt dat dat vaker gebeurd. Maar goed, heb toch tien dagen bedenktijd. Moet vier keer per dag om de vier uur een pil Maar mag dan van te voren niets eten. Zal me vast wel een keer vergissen.

Nadat ik bij de dokter geweest was, even Wy zijn haar gewassen. Dit maal heb ik hem op een stoel voor het bad laten zitten. De verleden keer dat hij in het gips zat, hebben we vreselijk gelachen. Hij stond toen in het bad, maar ik kwam niet bij zijn hoofd. Nou ben ik echt geen kleintje , maar ik moest er een stoel bij pakken om zijn haar te wassen. Het leek wel een giraf man.

Shèr heeft vannacht bij haar vriendin geslapen.Djin ging vanmiddag met school naar de bios. Eerst maakte ze nog wat popcorn om mee te nemen. Heb toen ook maar voor Wy die met een vriend op zijn kamer zat popcorn gemaakt. (Maakte meteen de vergissing om een handje popcorn naar binnen te werken, dom dom, het was bijna tijd voor de volgende pil.)Toch wel handig als je met rechts in het gips zit. Iedereen doet van alles voor je. Nou iedereen, zijn moeder voornamelijk. Heb gisteren een broodje pindakaas voor hem gemaakt. Nu weet ik waarom de pindakaas elke keer zo snel op is. Ik dacht dat het door Djindjee kwam, maar meneer wilde er bijna een halve pot op. Onder het motto dat je anders de pindakaas niet proeft.

Vaderdag.

Op vaderdag heeft Shèr weer iets leuks gemaakt.Terwijl Wilbur en ik achter de p.c. een verslag over haar opleiding zaten te lezen,kwam ze binnen vallen. In eerste instantie was ze het vergeten, dus 's morgens nog maar snel iets in elkaar geknutseld.

"Op vaderdag mag je officieel lui zijn". Is wat er bovenstaat. Daaronder zie je Wilbur aan de pizza en de bier. Daarnaast Shèr als klein meisje. Heb hem meteen op de kamerdeur gehangen.

Een beetje beestje.

Gisteren was weer een bewogen dag. Toen Wy uitgeslapen was, vertelde hij dat hij weer eens gevallen was met zijn skateboard. Nu had hij last van zijn elleboog en kon zijn arm niet strekken en ook gedeeltelijk niet buigen. Mijn God, wat heb ik een hekel aan die boarden. Stelde hem voor om even langs de eerste hulp te gaan, maar daar wilde hij niets van weten. Nou is hij geen klein kind meer, dus kon ik niets meer doen,dan hem alleen te proberen overtuigen.Het ergste vind hij zelf de wachttijden, bij dokters en ziekenhuizen. Maar ook daar zal hij aan moeten wennen in dit leven.

Zijn hamster was in de tussentijd in zijn broekzak gekropen. Hij gaf hem de naam "B" van beestje. In mijn gedachten noemde ik het beestje "B"van "beetje". Want het is tenslotte maar een beetje beestje. Wel heel grappig dat beestje Beetje zo heel lang rustig op haar geheimen plekje bleef zitten.

Uiteindelijk kon ik Wy toch overhalen, maar die had inmiddels van andere mensen gehoord dat je ook een afspraak kon maken in het ziekenhuis, zodat je de lange wachttijden kon ontduiken.Heb toen voor de zekerheid maar even gebeld. Maar bleek niet te kloppen, dan moet je toch echt eerst langs de huisarts. Dus daar maar een afspraak gemaakt. Werd Wy er aan het einde van de middag ergens tussen gepropt.

In de tussen tijd kwamen de meisjes om de beurt thuis. Zij waren druk en uitgelaten, voor de een was het de laatste schooldag geweest en voor de andere bijna vakantie. De telefoon ging en opa belde met de prettige mededeling dat wij zijn auto konden krijgen, omdat hij een nieuwe had gekocht. Nou, dat is lang niet gek natuurlijk. Maar ik kon nog niet zo enthousiast reageren, omdat ik eerst wilde weten hoe Wilbur dit zou vinden. De meisjes die het gesprek op de achtergrond volgden waren bijna in extase. Misschien misten zij de auto nog wel het meest. Ze werden als maar uitgelatener. Heerlijk weer een auto zo net voor de vakantie. Djin riep uitgelaten dat we dan eindelijk weer eens een keer naar Ikea konden gaan. Jeetje, ik weet wel wat ik liever doe. Maar hier kon ik wel om lachen.

Eerst Wilbur op zijn werk maar even gebeld. Zijn collega nam op. Deze collega heet Appie, maar wordt appeltje genoemd (doet hij zichzelf trouwens ook hoor). Toen hij opnam riep ik vrolijk:"Hoi appeltje, met Marjolein, is Wilbur in de buurt?" De meisjes die op de bank zaten mee te luisteren, kwamen niet meer bij toen ik "appeltje"zei. Al op hangende ( Wilbur had vergadering) hield ik mijn hand voor mijn mond. Door de meisjes was ik even in de war, had hij nou opgenomen met "Appeltje" of met "Appie". Als het dat laatste was, dan zou het misschien een beetje raar zijn als ik "Appeltje"tegen hem zei.

Vervolgens mobiel mijn oude vriend gebeld, om te vragen of hij afgelopen week een pakje bij ons door de deur had gegooid. Hij antwoordde ontkennend, terwijl ik toch bijna had kunnen zweren dat het van hem afkomstig was. Juist omdat we het een paar weken te voren over zo'n cursus gehad hadden.

Boven maar even uit het slaapkamer raam gekeken of de buren misschien in de tuin zaten. De buurvrouw was de heg aan het knippen, dus snel even gevraagd of zij een pakje door onze brievenbus hadden gegooid. Ook zij wist van niets. Terwijl we aan het praten waren, zag ik opeens een grote groep mensen bij ons achter op het veldje staan. Was heel raar want ze leken min of meer naar het speelveldje te kijken en niet zo als je zou verwachten naar de bunker van AlmeerNet. Die ochtend hadden er weer twee agrigators gestaan. Maar gelukkig hadden ze niet lang aangestaan. Een meneer nam zelfs foto's van het veldje.Raar, maar ach daar zullen we dan vast nog wel iets over horen.

Weer even later riep de buurvrouw mij, het pakketje was toch van hen afkomstig. De buurman had opgeruimd en was deze cursus tegen gekomen. Hij dacht dat het wel iets voor onze kids zou zijn. Dat is erg aardig van hem. In deze zou je kunnen zeggen: "Beter een goede buur dan een verre vriend".

Even later snel gaan douchen en met de meisjes de dagelijkse boodschapjes gedaan. In de tussentijd kwam de post met een brief van Djin haar school. Er stond in welke klas zij volgend schooljaar geplaatst zou worden.Helaas niet op welk niveau. Dus heb ik snel even op het internet gekeken. In de klas die dit jaar dezelfde naam heeft werd geen wiskunde gegeven, terwijl Djin dit jaar een 8 heeft voor wiskunde op het hoogste niveau. Djin was van slag en ik eigenlijk niet minder. Moet nu toch nog even haar mentor te pakken zien te krijgen over hoe het nu precies zit. In de tussentijd zit je je toch onbewust weer te verbijten.

Met Wy meegegaan naar de dokter. Op zich vind hij dat wel oké, maar ook een beetje kinderachtig. Meldde hem,dat het niets met kinderachtigheid te maken had, omdat ik ook met Wilbur mee zou gaan als dat zo uitkomt. Eigenlijk vind hij het ook wel gezelliger, samen wachten is net iets prettiger dan alleen. Uiteindelijk belanden we dus op de eerste hulp en grote zoon zit nu van oksel tot pols met zijn rechterarm in het gips.

Lief hè, Wyatt's beetje beestje.

Die avond aten wij later dan laat.

Mijn Paradijsje 1

Hier een aantal afbeeldingen van mijn kleine paradijsje.

De wijze plastieken uil kijkt uit over mijn paradijsje.

Deze mooie kist heb ik verleden jaar bij de kringloopwinkel gekocht, hij staat nu onder ons afdakje met alle tuinbenodigdheden er in.

Deze grote plant komt uit de tuin van mijn overleden moeder. Hij groeit echt als kool, ondanks dat ik hem helemaal terug gesnoeid heb, groeit hij alweer boven de bank uit.Er zitten dit jaar minder knoppen in , vanwege mijn gesnoei. Maar als die uitgebloeid zijn, zal ik hem toch weer een heel eind terug moeten snoeien omdat het grote beeld in de hoek zo goed als niet meer te zien is.

Net boven de gietijzeren lamp zit voor de tweede keer dit jaar een merelnestje.Is af en toe wel schrikken als je op het bankje zit en vader of moeder merel opeens over je hoofd vliegt. De lamp is trouwens door Wilbur en zijn broer vroeger op school gemaakt. Gelukkig mochten wij hem hebben.
De bank hebben we bij de vuilnis weg gehaald. Even een verfje erover gedaan en we hebben een heerlijke tuinbank. Tot 's avonds laat kun je er heerlijk in de zon zitten.

Onder het afdakje staat nu al een paar weken een ananas. Eigenlijk zou ik hem op moeten eten, maar ik vind het gewoon een mooi tuinattribuut.Binnenkort zal hij er wel aan moeten geloven.

Afgelopen week een nieuw plastiek tafelkleed gekocht, met 35% korting. Het oude kleed was eigenlijk een paaskleed, maar had ik er zo lang toch maar op laten liggen, was nu totaal verbleekt door de zon. Tegen de kant, onder de tafel, is mijn zogenaamde "verdom hoekje". Daar zet ik plantjes neer die op sterven na dood zijn. Uitgebloeide planten vind ik een naar gezicht. Maar soms heel soms, schijnen ze het toch te overleven. Zo ook de rechterplant op de tafel. Eerst zag hij er lelijk en uitgeblust uit. Maar na een paar weken in mijn "verdom hoekje", is hij weer helemaal opgeknapt. Nu krijgt hij een tweede kans en prijkt weer trots op mijn tafel.

De b.b.q gebruiken we zelden.Soms alleen om een vuurtje op te stoken, tijdens een zwoele zomeravond.

Onder de pergola prijkt nu een ijzeren vlinder, meteen toen ik hem zag hangen in het plantencentrum wist ik direct waar hij zou moeten hangen.Bij mij dus, in mijn paradijsje.

Volle bak.

Eigenlijk had ik alle afrikaantjes moeten verplanten, want dit is wel een erg volle bak.

Eerlijk gezegd was ik daar een beetje te lui voor. Bovendien vind ik het best een mooi gezicht

Deze vogelverschrikker heb ik gisteren er ook maar bijgekocht. Nee hoor , ik heb de staatsloterij nog niet gewonnen. De mevrouw achter de kassa van het tuincentrum , was er ook meteen van gecharmeerd. Hoop alleen niet dat de mereltjes in mijn paradijsje er last van hebben.

The candyman.

Gisteren rond twaalf uur kwam Djindjee eindelijk haar schooltas halen.Eigenlijk had zij, op haar drinken na, hem niet gemist. Tijdens studieles hadden ze een film gekeken zo vertelde haar klasgenootje mij. Weer een gelukje. Maar in die tussentijd had ik wel de hele morgen thuis gezeten.

's Middags dan maar, zo als ik van plan was, naar het plantencentrum gegaan.

Het liefst zou ik het hele plantencentrum leeg kopen, ware het niet dat het mij aan geld ontbreekt. Nu is het keuzes maken. In wezen staat mijn tuintje al vol. Dus was ik nu op zoek naar iets wat blijvender is dan een plant, iets dat niet zo snel zal sterven. Het liefst zou ik willen dat alles in bloei zou blijven staan. Maar voor je het weet zijn er her en der alweer planten uitgebloeid. Maar goed dat er ergens anders in ons tuintje dan weer wat in bloei staat.

Mijn oog viel op een zinken teil. Wat zou het leuk zijn om daar plantjes en een paar goudvisjes in te doen. Ik zag het al helemaal voor mij. Maar toen ik thuis kwam, met nog een paar andere attributen, haalde Wyatt mij meteen uit mijn droom. Toen ik hem vertelde wat mijn bedoeling was, deelde hij mij droog mee, dat die vissen zouden sterven. Zink geeft giftige stoffen af.

Ik geloofde hem eigenlijk meteen wel, maar ben het snel even gaan googelen.

Stom, stom,stom!

Dat risico wilde ik niet lopen. Natuurlijk zou ik de zinken teil ook voor wat planten kunnen gebruiken, maar als ik mij iets in mijn hoofd haal, moet en zal dat plan ten uitvoer komen, of anders niet. Er zat niets anders op dan de teil terug te brengen.Heb toen voor het zelfde geld een ander mooi tuin attribuut aangeschaft.

Vanmorgen zong ik zonder aanwijsbare reden opeens het liedje "The Candyman". Zonder aanwijsbare reden want Djin was gewoon een bruine boterham met pindakaas aan het smeren.

The candyman makes everything he bakes, satisfying and dilicious.........you could even eat the dishes. Er ontbreekt wel een zinnetje aan, maar dat kan mij niets schelen. Djin moest lachen om de tekst en vroeg of het liedje wel echt bestond en zo ja waar het vandaan kwam.

Nou kind het is een liedje uit een ver verleden, namelijk de vorige eeuw. Wat ik zelf niet eens wist was dat het uit de film Willy Wonka en de chocolade fabriek kwam ( net even opgezocht). Dus dat moet ik Djin vanmiddag nog even vertellen.

Toen Wilbur gistermiddag thuis kwam, vuurde hij zo als gewoonlijk 1200 vragen op mij af, dat is zo zijn gewoonte, nog voor dat hij zijn jas uit heeft. Dan denk ik altijd, kom nou eens eerst rustig thuis. Vervolgens pakte hij het pakketje van de gitaarcursus op, die op de zwarte kast lag. Hij trok meteen de conclusie dat het zeker terug gebracht moest worden naar de bibliotheek.

Hij is nog veel sneller dan ik met conclusies trekken. Denk niet dat de gulle gever dat zo leuk zou vinden. Bovendien heb ik het muziekboek, waar hij aan refereerde,allang terug gebracht naar de bieb.

Maar we weten nog steeds niet echt, van wie de cursus afkomt.

Deze mooie ijzeren vlinder kwam ik tegen bij het tuincentrum. Ik wist meteen de juiste plek voor haar. Onder de pergola tussen de klimop.Gaat ze roesten, maakt niets uit. Desnoods verf ik haar wit en maak er een koolwitje van.

Nieuwsgierigheid en fantasie.

Na onze wandeling door het centrum, even bij het circus gekeken.
Nu heb ik zelf niets met circussen,omdat ik dat geknoei met beesten maar niets vind.Het zelfde heb ik met dierentuinen, het liefst ga ik daar niet heen. Tegenwoordig kun je alle natuur in je huiskamer halen via tv/internet. Iedereen roept dan dat het in het echt toch anders is.
Dan roep ik terug dat zij geen fantasie hebben. Buiten dat het lijkt me trouwens ook heel eng om midden in de rimboe te zitten.


Ander onderwerp, maar hier aan verwant, zelf zal ik nooit begrijpen waarom mensen naar griezelfilms kijken.De meest vreselijke dingen zie je daarin voorbij komen.Ik snap daar werkelijk de leut niet van. Onze oudste moet vreselijk lachen als ik "A"en "Oei" roep, omdat ik per ongeluk een stukje met hen mee kijk. Onze jongste die ik heel lang heb kunnen behoeden voor het kijken naar enge thrillers, is nu helaas ook helemaal om. Maar zij zegt dat ze zichzelf dan steeds voor houdt dat het "niet echt" is. Nou dan snap ik het al helemaal niet meer. Waarom zou je dan kijken? Ik krijg van dat kijken hartkloppingen en zweet in mijn handen. Dat is niet iets waar ik op zit te wachten.

Deze giraf stond helaas met zijn rug naar mij toe.

Olifantjes stonden ook op het terrein.

Toen madam giraf maar van de zijkant gefotografeerd.

Terwijl ik hier zo zit te tikken viel er net een pakje door onze brievenbus.Nieuwsgierig als ik ben meteen gaan kijken. Bleek een soort gitaarcursus te zijn met cd's erbij.

Verder niets, geen afzender, geen briefje, geen rekening. Nou daar gaat mijn fantasie. Zou het van mijn oude vriend zijn , met wie ik pas geleden heb gechat? Die had het namelijk over zo'n cursus en dat ie die wel uit wilde lenen. Maar die zou vast wel hebben aangebeld voor een bakske koffie. Of zou het van de buurman zijn, die ook al meerdere malen aangeboden heeft om de kids wat gitaaronderricht te geven? Of is het gewoon van een van Wy zijn vrienden? Wetende dat zij weer met hun band, genaamd "de vreselijke jongens" bezig zijn.

Wat nog vreemder is, is dat de telefoon net ging, maar toen ik opnam er niemand was.

Zie je wel, je kunt gewoon thuis blijven en er gebeurd van alles. Eigenlijk wilde ik deze ochtend even langs het plantencentrum, maar de jongste is haar schooltas vergeten. Vraag me niet hoe dat kan gebeuren. Zij loopt net als haar moeder te veel met haar hoofd in de wolken. Wel had ze haar eeuwige m.p.3 mee. Nu kan ze dus elk moment thuis komen. Ze heeft geen eten en drinken bij zich, snap er dan ook niets van dat ze er nog steeds niet is.

Word vervolgd.

Zondag middag 1

Afgelopen zondagmiddag gingen we boodschapjes doen bij XL. Echt fijn dat ook op zondag de supermarkt open is.

We hoorden een hoop herrie in de straten van het nieuwe stadshart. Bleek er een soort concour van Brassbands te zijn. Hebben snel onze boodschapjes naar huis gebracht en zijn gezellig gaan kijken.
Ik ben dol op gratis evenementen, daar kunnen er wat mij betreft niet genoeg van zijn.



Was een mooi gezicht al die verschillende outfits. Heb de "herrie"ook nog even op een filmpje gezet. Alhoewel de zon niet scheen, was het een aangename temperatuur, een beetje zwoel, dat paste wel bij het geheel.

Als het beestje maar een naam heeft.

Ja joh, ik ben aan een inhaal wedstrijd begonnen.

Na een hele week niet bloggen heb ik heel wat mee te delen. Blijf het raar vinden dat er altijd zoveel te vertellen is, dit voor iemand die eigenlijk niets mee maakt.

Waarschijnlijk is het voor menig geen ook volstrekt niet interessant, maar dat mag mijn pret niet drukken. Ik vind het heerlijk om mijzelf op deze manier uit te drukken.

Afgelopen vrijdag begon onze oudste zoon opeens te zeuren. Voor mij kwam het vanuit het niets.

:"Mam, ik wil een muisje"smeekte hij mij. Nou was ik al meteen achterdochtig, want om een voor mij niet te achterhalen reden, noemt hij mij tegenwoordig "Moeder". Is mij overigens ook best hoor.Als het beestje maar een naam heeft.

Terwijl wij zaten te wachten op een teken van de U.P.C. en nog steeds angstvallig de lichtjes van de modem in de gaten hielden, zeurde hij zo verder. Nou weet het hele gezin al dat er bij ons thuis zo ie zo geen katten en honden meer binnen komen.Alhoewel daar nog regelmatig om gezeurd word. Maar die tijd hebben we al gehad toen de kinderen klein waren. Toch blijf ik vinden dat ieder kind recht heeft op een dier om te verzorgen en te vertroetelen.

Zo gek lang hoefde hij dus ook niet te zeuren. Alleen muisjes hebben wij in wilde vorm al binnen gehad, dus hou ik de tamme ook liever buiten.

Onder het motto "kijken kan geen kwaad" trokken wij samen naar de dierenwinkel. Daar zagen wij gelukkig geen muizen, maar wel ontzettend schattige dwerghamstertjes. Eigenlijk waren wij meteen verkocht. Om zeker van de keuze te zijn ,toch ook nog maar even een andere dierenwinkel bezocht. Daar hadden ze niet veel soeps, de dwerghamsters daar waren reuzen , bovendien kosten zij het dubbele. Dus terug gegaan naar de eerste dierenwinkel,waar echte lieverds zaten. Zoon hoefde niet lang na te denken en maakte zijn keuze, een ontzettend lief klein grijs dwerghamstertje ging mee naar huis.

Was nog wel grappig want de kleine doosjes waren op in de winkel, het kleine beestje ging toen in een grote doos. Het aller aandoenlijkste vind ik het om te zien hoe mijn uit de kluiten gewassen jongen met handen als kolenschoppen het kleine beestje verzorgd en vertroeteld.

Die morgen hebben we lang naar het kleine beestje zitten kijken terwijl ze over de tafel liep. Een heel vermaak om te zien hoe ze zich waste en grappig rond drentelde.Gelukkig las ik in mijn hamsterboek dat ze het liefst solitair leven.Dat vormt dan dus ook geen probleem. Voorlopig zit ze in een grote plastiek stapeldoos en op zolder vond ik nog een voorzet raamhor, die precies op de doos paste. Waarschijnlijk heeft een vriendin van Wy nog een oude hamsterkooi en anders kijken we wel in de kringloop winkel.

What's in a name? that which we call a rose, by any other name,would smell as sweet.

Maar deze kleine heeft trouwens nog steeds geen naam en is hier nu al drie dagen. Komop zoon verzin iets.

Als het beestje maar een naam heeft..........

Afrikaantjes.

Deze volle bak , stond boven op het dak, van ons fietsenschuurtje.

We hebben hem naar beneden gebracht,

nu genieten we hier van deze simpele bloemenpracht.

Het is toch ook echt zonde om ze niet goed te kunnen zien.Ook simpel kan heel mooi zijn.

VERMISSING......???

Zondag ochtend. Gelukkig er gaan geen wekkers af. Toch stap ik ook deze dag alweer rond acht uur uit mijn bed. Wetende dat ik toch niet meer zal kunnen slapen. In alle rust duik ik dan ook weer achter de p.c., kopje koffie er bij. Even het nieuws lezen, weers berichten in zien en een mailtje tikken. Het hele huis is nog in diepe rust. Niemand die mij stoort, heerlijk.

Maar terwijl ik het nieuws nog aan het lezen ben hoor ik buiten een paar meisjes praten. Ze praten op een toon zo als je overdag ook zou doen. Hebben niet in de gaten dat het zondag morgen is en de hele buurt heerlijk aan het uitslapen. "Ach" dacht ik "ze gaan zo wel weg".
Tot mijn ongenoegen gingen ze ook nog mobiel bellen.Goed, dat zou dan wel niet lang gaan duren, hoopte ik nog. Maar na het beëindigen van het gesprek gingen ze op nieuw bellen.
Toen toch maar eens mijn gordijntje opzij geschoven. Recht voor ons huis stonden twee meisjes met hun fietsen op het fietspad, ze waren nog steeds druk in gesprek en hadden niet in de gaten dat ik hen even zat te begluren.

Ben maar weer achter de p.c. gedoken. Tja, wat kon ik doen. Zou het ook een beetje flauw vinden om hen weg te sturen. Mobiel bellen is immers niet verboden. Inmiddels had ik alleen begrepen dat ze op zoek waren naar een vriendin. Voor de rest probeerde ik mij op het nieuws te concentreren. Het duurde en het duurde maar. Was een beetje bang dat het hele gezin binnen afzienbare tijd verontwaardigd achter mij zou staan. Besloot toen maar om mijn raam wijd open te gooien en naar hen te gaan kijken, misschien fietsten ze dan door. Als ze brutaal zouden worden , zou ik hen vragen om stiller te zijn.

Het ene meisje had mij al snel in de gaten en keek verwonderd omhoog, om vervolgens snel haar gezicht weg te draaien. Even later keek het andere meisje (die nog steeds aan het bellen was) op. Ze beëindigde haar gesprek, keek weer omhoog en vroeg met luidde stem: "Mevrouw, mag ik u wat vragen"?
Het eerste wat ik deed was mijn vinger op mijn lippen leggen om hen te gebaren rustiger te praten. Dat werd direct als zeer negatief ervaren, ze wilden onmiddellijk op hun fietsen springen. Dus fluisterde ik snel :"Je mag je vraag wel stellen".
Op een iets rustiger toon vroeg het meisje mij of ik gisteravond een blond meisje langs had zien lopen. ( nou ,ik zie dagelijks niets anders want ik heb twee blonde dochters).
Toen ik ,in gedachten verzonken , nee schudde , maakten ze zich meteen uit de voeten. Sprongen op hun fietsen en weg waren zij. Mij met schuldgevoelens en een op hol geslagen fantasie achter latende.

Als zij zich niet zo snel uit de voeten hadden gemaakt had ik er meer over willen weten, in de hoop dat ik hen eventueel zou kunnen helpen. Dan hadden ze later, als iedereen uitgeslapen was, terug kunnen komen, want misschien heeft iemand anders uit ons gezin iets gezien. We zouden zelfs een buurtonderzoek kunnen starten.
Geschrokken als ik was dat het niet om een afspraak voor die morgen ging.Iets wat ik in eerste instantie vermoede. Tja, weer wat geleerd. Nooit te snel conclusies trekken. Dat moet ik nu ook doen met mijn op hol geslagen fantasie.
Hoop dat ik hiervan nooit meer iets hoor, want dan betekent het niets meer en minder dan dat ze alleen op zoek waren naar hun vriendin.

U.P.C. BEDANKT!

Nee, joh, ik ben niet overleden, desalniettemin lijkt wel van de aardbodem verdwenen. Eerst in de steek gelaten door onze modem en vervolgens door U.P.C.

Bedankt U.P.C. !
Na een week van internet en telefonie te zijn onthouden, kunnen we eindelijk weer aan de slag.
Zoals ik altijd al vermoede, viel het erg tegen om zonder te zitten. Geen geblog en geen getwitter, geen skyp, geen journaals lezen, niets op kunnen zoeken, geen mails kunnen lezen, geen hyves en ook geen stomme spelletjes spelen. Het aller naarst vond ik toch wel het missen van de sociale contacten. Als huismus heb je die toch via het net. Wanneeer je dan ook nog verstoken bent van telefonie........

Het begon er allemaal mee dat wij een paar weken geleden werden gebeld door een mevrouw van U.P.C. Zij mocht ons als trouwe klanten van U.P.C. een uniek aanbod doen. Aangezien zij het over t.v. kanalen had, heb ik de telefoon snel door gegeven aan mijn man. Hij is een fanatiek t.v kijker, zelf heb ik meer met internet, daar kun je immers ook programma's zien. Downloaden doe ik zelden, dus wat dat betreft maakt snelheid mij niets uit. Het voorstel beviel mijn man wel, dus werd er afgesproken dat zij het desbetreffende voorstel schriftelijk op zou sturen, zodat we alles nog eens goed door konden lezen. Tot op heden hebben wij nog niets ontvangen.


Dan volgt hier de handelswijze van ons aller geliefde U.P.C.:
Op vrijdag 5 juni hadden wij geen internet meer en aangezien wij een totaal pakket bij U.P.C afnemen ook geen telefonie.
Waren dus genoodzaakt om mobiel contact met U.P.C op te nemen. Weet niet of je dat wel eens geprobeert hebt, maar dat valt punt één al niet mee.
Enfin uiteindelijk kregen we een telefoniste te pakken. Die allereerst allerlei domheid ging checken. (ja mevrouw de stekker zit er in). Maar goed dat zal dan wel moeten van het bedrijf.

Zelf ben ik niet erg technisch , maar man lief (met opleiding in deze) des te meer, hij had dus al alles wat je zelf kunt checken gecheckt. Volgens hem was de modem defect. Dit bleek achteraf ook te kloppen. Maarrr .....de monteur kon niet eerder dan de woensdag daarop komen.
Wij zouden het dus zo ie zo ten minste 5 dagen zonder de moderne communicatie middelen moeten zien te redden.
Zoals een ieder kan begrijpen was dit echt afkicken voor het hele gezin.

De monteur zou die woensdagochtend tussen acht en twaalf langs komen.
Na de hele ochtend vol smart te hebben gewacht, om kwart over twaalf U.P.C weer gebeld. Ze bezwoeren ons dat hij alsnog zou komen.
Rond half één haasten wij ons naar de deur.Daar was ie dan eindelijk. Monteur ging alles door meten en inderdaad de modem was defect. Vervolgens vroeg hij of hij gebruik mocht maken van ons toilet ( tuurlijk jongen, dat moet ook gebeuren) en haalde een nieuwe modem uit zijn bestelwagen. Hierna deelde hij ons mee dat wij tussen de drie en zes uur weer aangesloten zouden zijn. Wij riepen geschrokken uit "Zo lang nog.....?". Hij stelde ons gerust dat het meestal wel eerder was, maar dat het bedrijf deze termijn aanhield. Eerst belde hij nog even een nummer van de modem door aan zijn bedrijf. Een nummer dat bestond uit cijfers en letters.
Heel raar maar op dat moment was ik al bang dat er iets niet zou kunnen kloppen (vrouwelijke intuïtie?), maar wuifde dat idee snel weg. We zouden immers binnen no time weer aangesloten zijn. Na de monteur hartelijk bedankt te hebben, begon het lange wachten.

Die middag hielden wij angstvallig de lichtjes op de modem in de gaten. Maar net als de voorgaande dagen, bleven er steeds 4 branden en de vijfde knipperen. Husband had avonddienst, dus zijn eigen mobiel nodig. Om half acht 's avonds hadden wij nog steeds geen internet. Man op zijn werk U.P.C weer gebeld. Monteur belde mij vervolgens terug ( op de mobiel van onze dochter) omdat hij een nummer van de modem nodig had ter controle.
Hij vroeg mij om het SN nummer. Het nummer begon met een paar cijfers en vervolgens met de letters F en B. Maar toen ik deze op las gaf ik deze letters meteen de alfabetische namen Ferdinand -Bernard.
De monteur zag meteen wat er aan de hand was. Bij hen stond er de V van Victor. Hij noemde vervolgens de hele serie cijfers en letters voor mij op, die precies klopte met de serie die bij ons achter SN stond. Dus duidelijk dat het om de zelfde reeks ging.
Deze man bezwoer mij dat we nu binnen een uur weer aangesloten zouden zijn.
Op mijn verbaasde vraag waarom dat nu wel opeens zo snel zou kunnen, antwoordde hij dat hij het nu persoonlijk handmatig in orde zou brengen.
Ik was weer vol vertrouwen en hoop en bedankte hem hartelijk.

Het Nederlands elftal moest die avond spelen. Nou ben ik geen voetballiefhebber, maar als het Nederlands elftal speelt ben ik fanatiek van de partij. Tijdens de wedstrijd bleef ik weer angstvallig de lichtjes op de modem in de gaten houden.
In de rust (er was toen anderhalf uur verstreken na het contact met U.P.C) toch maar weer mijn man gebeld. Dit alles met de mobiel van onze dochter. Arme schat zij moet nu beltegoed ontberen.Maar goed het is in het belang van het hele gezin.
Mijn man zag er geen gat meer in en wilde tot de volgende dag wachten om opnieuw contact te zoeken. Maar na mijn aandringen (je laat je toch niet met een kluitje in het riet sturen?) hernam hij een nieuwe poging en belde weer met U.P.C. Vervolgens wachtte ik af, maar er gebeurde niets, geen telefoontje, geen internet.
Toen mijn man om kwart over elf thuis kwam van zijn werk bleek dat de mobiele telefoon van onze dochter op trilstand had gestaan. Zij verontschuldigde zich, dit doet zij namelijk altijd omdat je op school geen mobiel aan mag laten staan. Tja als ik dat had geweten.....
De mobiel had al die tijd op het dressoir naast de t.v. gelegen. Dus had ik niets gehoord.
Inmiddels hadden zowel mijn man, als de monteur van U.P.C gebeld.
Omdat het al zo laat was besloten wij om het tot de volgende morgen te laten rusten.

De volgende ochtend stond mijn man vroeg op (normaliter slaapt hij lang uit na zijn zware avonddienst) en belde rond negen uur maar weer eens met U.P.C.
De monteur of telefonist vroeg eerst weer om het SN nummer. Die bleek te kloppen. Vervolgens zei hij dat hij die helemaal niet moest hebben (waarom eerst dan wel...?) en vroeg om het CMAC nummer, dus gaf mijn man die door.
Kijk het maakt mij persoonlijk niet uit wie de fout heeft gemaakt. Of de monteur of degene die het nummer noteerde. Maar iedere gek kan in deze wel zien dat er iets niet klopt aan de manier waarop U.P.C met zijn cijfertjes en lettertjes om gaat. Om nog maar niet te spreken van de manier waarop zij met trouwe klanten om gaan.
Naar mijn mening deed mijn man ook veel te aardig, zelf had ik inmiddels schoon genoeg van alle beloften. De enige reden dat ik mijn man liet bellen is dat hij technisch beter is onderlegt, maar taalkundig helaas minder.
Deze meneer bezwoer ons dat wij binnen de vierentwintig uur weer aangesloten zouden zijn.
Nou ik had mijn buik vol van al die bezweringen!

Nogmaals begon het lange wachten. Inmiddels was ik een brief begonnen aan de directie van U.P.C. Gelukkig doet de p.c. het nog. Versturen kan altijd later.
Zo als je al kunt raden gebeurde er niets in die vierentwintig uur. De beloften en bezweringen ten spijt.

Wij zaten nu al een week zonder internet en telefonie.
Die ochtend liet ik mijn man lekker uitslapen . Dan maar zonder technische know how, maar wel als zeer boze mevrouw U.P.C gebeld. Ten eerst werd ik er zonder aanwijsbare reden drie keer uit gegooit, dus mijn boosheid groeide.
Toen ik tenslotte eindelijk iemand aan de lijn kreeg, begonnen met diegene zijn naam te noteren. Na dit ook duidelijk aan hem te laten weten, het gespek begonnen met dat er een brief naar de directie onderweg was. Vervolgens mijn boosheid goed laten zien. Tja ,natuurlijk kreeg ik een en al begrip. Maar daar mee had ik nog geen internet.

Vertelde hem dat het begonnen was met het SN nummer. Dat of de monteur van U.P.C of zijn collega ( degene die het nummer had moeten noteren ) een vergissing had gemaakt.
Nou vergissen is menselijk, kan iedereen gebeuren. Maar telkens die valse beloften dat is om misselijk van te worden.
Hij beloofde mij dat hij zou kijken hoe ze ons financieel tegemoet zouden kunnen komen. Toen maakte ik een domme fout, door mee te delen dat ik liever zo snel mogelijk internet had.
Tja gevoels mens als ik ben.
Volgens hem was het niet doorgegeven aan de uitvoerende afdeling. Nou ja, hoe kan dat nu? Hij wist ook niet waarom zijn collega's dat niet hadden gedaan. Hee, hoeveel domme mensen werken er nu eigenlijk bij U.P.C?

Ook deze meneer bezwoer mij dat hij het nog deze dag in orde zou maken.Vertelde hem dat ik dat bijna niet meer kon geloven. Ook dat begreep hij. Maar bleef herhalen dat in de loop van die dag alles in orde zou komen. Niemand in dit gezin geloofde daar meer in.Behalve ik zei de gek.Maar goed ik drijf dan ook op intuïtie en gevoel gecombineerd met een pietsje weten. Als je ergens werkt wil je toch niet dat je naam in diskrediet word gebracht?

Hoera Hoera.
Rond twaalf uur die dag hadden wij weer internet.
Helaas stond het hele gezin te springen achter de p.c., dus ben ik alleen even mijn e mails na gaan kijken en vervolgens mocht de jongste zich uitleven.
Ben boodschappen gaan doen, jammer genoeg belde toen net de jongenman van U.P.C, die ik wel had willen omhelsen. Mijn man vertelde dat ze een tegemoetkoming van twee euro per dag wilde geven voor elke dag zonder internet/ telefonie. Peanuts dus.

U.P.C. jullie maken echt geweldige reclame voor jullie bedrijf.
Onkosten declaratie volgt. Als jullie klantvriendelijk waren geweest hadden jullie dat zelf al lang geregeld. Buitendat waar blijft dat goede aan bod van jullie?
We zijn eruit. U.P.C is een bedrijf wat bestaat uit beloften. Wij lachen dan ook als een boer met kiespijn om jullie reclame.
Maar goed ik zal niet te hoog van de toren blazen. Voor dat je het weet ben je er weer uitgeknikkerd. Word voor ons misschien toch tijd om op een andere provider over te stappen.

In mei leggen alle vogeltjes een ei.

In mei leggen alle vogeltjes een ei.

Alleen was ik even vergeten dat onze Kajoe daar ook aan mee doet.

Verleden week (eind mei dus), maakte Kajoe weer heel vervelende geluidjes. Dat ging weer een aantal dagen door. Op een middag was het niet meer om aan te horen.Terwijl Wilbur en ik aan de huiskamer tafel zaten, werd ik er een beetje kierewiet van. Kajoe vloog los door het huis.Ik zei tegen haar dat als ze niet op hield ik haar in d'r kooi zou stoppen.Wat ik dus uit eindelijk maar gedaan heb.


Die zelfde avond had ik daar wel spijt van.Onder het eten begon ze opeens weer heftig te blazen.Langzaam drong het tot me door dat ze waarschijnlijk een ei moest leggen.Dus heb ik haar gepakt en getroost.Shèr zei dat ik haar met rust moest laten. We zeiden tegen haar dat ze wel anders zou piepen als ze ooit zelf nog eens moet gaan bevallen. Bovendien helpt het volgens mij als ik haar gerust stel, jawel hoor nog geen paar minuten later liet ze een eitje op mijn jurk vallen.


Al haar eitjes bewaar ik in dit geglazuurde ei. Tja, behalve dode vlinders bewaar ik zelfs eitjes van Kajoe.Grappige eigenlijk want ik vind mijzelf helemaal geen verzamelaar.

De donkere is haar laatste eitje. In het verleden heb ik ze wel eens schoongemaakt, maar terwijl ik dat deed brak er één. Dus dat laat ik nu maar achter wegen.

Afgelopen week lag er opeens weer een kapot eitje in haar kooi. Dat had ze er 's nachts uitgeperst. Hoop dat ze nu "van de leg af " is.