Een donkere dag.

Het is vandaag een donkere dag voor mij.

Gisteren avond was ik mijn bril kwijt, maar ik was zo moe dat ik er niet naar ging zoeken. Omdat ik naar bed ging , had dat toch geen nut.Zoiets is mij van mijn leven nog niet gebeurd.

Maar toen ik vanmorgen opstond kon ik hem nog steeds niet vinden.

Uit pure ellende mijn zonnenbril (op sterkte) maar opgezet. Het hele huis is nog in diepe ruste, er is dus ook niemand die mij kan helpen zoeken.

Vandaar dat ik nu achter de p.c. zit met mijn zonnenbril op.

Hemelvaartsdag 2.

Bij deze,zoals belooft, maar eerst gevraagd, nog een paar mooie foto's van een schitterend klein manneke.

Dit meneertje heeft heerlijk gegeten,

dat behoeft geen twijfel.

Na het eten is het tijd voor een slaapje.

Zou je hem niet dood knuffelen?

Kleinduimpje himself.
Wie de schoen past trekke hem aan, als je ze niet past......trekt je vader ze wel bij je aan. Volgende week word deze kleine man één jaar. Het zal nog wel even duren voordat hij in dit maatje schoenen past.

The Sound of Music.

Nou dat was me het weertje wel vannacht.
Lag ik net lekker te slapen, kreeg ik opeens een kusje op mijn wang.Stond de jongste naast mijn bed. Ik schrok me rot. Het bleek dus vreselijk te onweren. Op de zolder klinkt dat geluid overdonderend. Dus kwam zij gezellig even naast mij liggen. Nog geen 5 minuten later ging op eens het grote licht aan in onze slaapkamer. Ook de oudste dochter zocht dekking.
Nou vooruit, kom jij er dan ook maar gezellig bij liggen. Dan spelen we gezellig "The Sound of Music".

Dat was weer eens ouderwets krapjes. Vroeger als Wilbur nachtdienst had, kwamen de kids ook altijd in ons bed liggen als het zulk noodweer was. Soms speelden we dan " a few of my favorite things".
De oudste past er nu al niet meer bij. Maar denk ook niet dat ie daar behoefte aan heeft.

Toen het weer een beetje rustiger werd gingen ze weer richting hun eigen bed.
Zelf kon ik al niet meer slapen, dus toen het een tijdje later weer zo tekeer ging, ben ik ze maar van zolder gaan halen. Daar was weer een hels lawaai te horen. Het leek wel of er bakstenen tegen het dak werden gegooid.Vervolgens hebben we met z'n drietjes een hele tijd beneden gezeten. Ondertussen kletsten we wat en zijn geëindigd met "ik zie ik zie, wat jij niet ziet".
Tja, zo kom je de nacht wel door.

Heden morgen waren we doodmoe.

Hemelvaartsdag.

Het is mij niet gelukt om de karpers in de gracht goed op een foto te krijgen. Maar ze zitten er nog steeds. In plaats daarvan een weg zwemmende fuut met haar jonkie even snel op de foto gezet.

Vind futen altijd van die rare beestjes. Op de een of andere manier mis ik altijd armpjes en beentjes bij die beestjes. Daar heb ik bij eenden geen last van.

Wel grappig dat het jonkie een oranje kopje heeft.

Deze foto van de lucht heb ik op hemelvaartsdag gemaakt. Moest hierbij aan de kruisiging denken, o.a. hoe een raar verhaal ik dat vind. Als ik de natuur bekijk geloof ik op slag in God

Maar als ik denk aan het verhaal in de bijbel vind ik dat onnodig wreed en snap er niets van.Hoef daar verder ook geen discussie met iemand over te hebben. Zal nooit de functie van pijn begrijpen. Of het nu om je eigen kind of die van een ander gaat. Als men dan zegt dat dat liefde voor de mensheid is, sorry. Vraag mij altijd af of God dat niet anders had kunnen realiseren.

Als er een God bestaat is hij vast ook voor de vrijheid van meningsuiting.

Voorlopig geniet ik van mijn eigen paradijsje op aarde.

Op hemelvaartsdag kwam mijn nichtje met haar man en kids op visite. Gelukkig konden we heerlijk buiten zitten. Heb heel veel foto's van haar kleine mannetje gemaakt. Zo schattig, eigenlijk wilde ik daar vandaag over bloggen. Maar weet niet of ze het oké vind als foto's van hem op mijn blog zet.Kan haar momenteel niet bereiken, denk dat het haar in principe niet zoveel kan schelen, maar wil dat even zeker weten.

Dan zet ik nu maar gewoon een grappige foto van onze Djinnie op dit blog.Hier zit Djin onder de zonnenstralen.

O ja, we hebben eindelijk een electrice heggenschaar gekocht.

Eigenlijk hadden we dat al jaren eerder moeten doen, was toch echt wel gekkenwerk om alle klimop al die jaren met een klein tuinschaartje te snoeien. Maar blijf wel vinden dat het er dan mooier uit ziet. Gisteren stond er veel te veel wind om hem echt uit te proberen. Dan zou de hele straat last hebben van onze blaadjes. Probeer altijd zoveel mogelijk op te ruimen. Moet ook wel weer lachen. Wilbur wil nu ook opeens gaan snoeien. Tja dat is lekker, heb ik hem nooit met het kleine schaartje zien doen. Maar nu we zo'n machine hebben......

Eigenlijk vind ik zo'n elektrische machine best wel eng. Ben altijd bang dat ik mezelf elektrocuteer.Bovendien moet ik dan aan Halloween in Walibi denken. Wat hebben de meisjes en ik gegilt toen er in het donker 6 jongens met nep kettingzagen op ons afkwamen.

Obsessie voor vlinders....?

Terwijl ik gisteren de dagelijkse boodschapjes ging halen, kwam ik een man tegen. Deze vertelde vol enthousiasme aan zijn dochtertje dat er karpers in de gracht zaten. Dus keek ik ook maar even in het water. Verrek het waren er ook niet zomaar een paar, het leek wel of de hele gracht er vol mee zat.Als je je loep neemt kun je er twee zien zwemmen, net onder de weerspiegeling van de wolk in het water. Heb echt geen idee waar al die vissen vandaan komen. Misschien lag het aan het soort weer of zo. Ga vandaag even kijken of ze er nog steeds zitten en probeer dan om een echte foto te maken. De wolk en de boom weerspiegelen in elk geval wel, helaas heb ik geen onderwater camera.
Geloof het of niet, maar gisteren zaten er opeens twee vlinders op mijn jurk. Als ik jouw was zou ik het ook niet geloven. Het zijn namelijk dode vlinders. Deze zitten al meer dan tien jaar in een botervlootje. Toen we hier pas kwamen wonen vond ik de bovenste dood op onze zolder. Ze was nog zo mooi intact dat ik haar wilde bewaren. Op een gegeven moment kwamen er steeds meer kleine dode beestjes in het vlootje. Eerst zat er ook nog een hommeltje (geen hummeltje)bij.

Vind het een wonder dat de vlinder er, zo luchtdicht verpakt, nog steeds mooi uitziet. Dus voor diegene die denkt dat mijn obsessie voor vlinders uit de lucht is komen vallen......nee hoor, die had ik al heel lang. Moet altijd wel lachen als ik met mijn botervlootje aan kom dragen.

Volwassenen kijken mij meewarig aan en kinderen vinden het reuze interessant.

Laat mij maar lekker gek zijn met en op mijn botervlootje.

Vlinders 3

Nog weer even later, verklaar mij maar voor gek, streek ze neer op de tuintafel.

Daar ging ze uitgebreid liggen zonnen.

Hier verbleef zij lange tijd, ze leek wel stervende, maar niets was minder waar. Want toen het begon te regenen, verdween zij, ondanks mijn aandringen om onder mijn afdakje te schuilen, in de klimop.


Maar het allermooiste was toch wel, dat zij na de kortstondige regenbui, terug keerde naar haar plekje. Niet al te lang daarna vloog er opeens een piepklein meesje op haar af. Voordat ik mijn toestel kon pakken, waren zij beiden helaas verdwenen.

Gelukkig heb ik wel een mooie foto kunnen maken van (mijn) vlinder.

Vlinders 2

Na het snoeien van de heg kwam er dus een vlinder op de tegel naast mij zitten. Nog geen paar minuten later streek ze neer op mijn jurk. Echt ik zou zweren dat het dezelfde was als die ik daar voor had gefotografeerd. Maar ja, zo niet laat mij dan maar in die waan.

Zo bleef zij dus een hele tijd bij me zitten.Kon haar dus rustig van alle kanten fotograveren.

Het cementen drietal naast mijn benen, zijn al heel lang in mijn bezit. Voor mij symboliseren ze mijn eigen drietal toen ze klein waren. Ieder jaar geef ik hen een vluchtig likje verf.

De bloemetjes en de bijtjes.

Er zijn al vier roze rozen uit, vier andere zitten nog in de knop.

Jammer dat ze altijd zo snel uitgebloeid zijn. Maar als ik geluk heb komen ze net als vorig jaar drie keer op.

Ooit geprobeerd om een" bij" te fotograveren? Mij lukte het in elk geval niet. Dit bijtje ging letterlijk van bloemetje naar bloemetje en zat geen moment stil.

Hier was de bij zelfs alweer gevlogen.

Zelf zie ik maar net het verschil tussen een wesp en een bij.

Maar als ik "bij" zeg bedoel ik waarschijnlijk een "hommel".

Een hommel is geen bij dus, maar lijkt er wel op.

In ons tuintje stikt het van de hommels.

Dus als men het over "de bloemetjes en de bijtjes" heeft, bedoelen ze waarschijnlijk "de bloemetjes en de hommeltjes".

Vlinders 1

Na het snoeien van de heg, even lekker uitrusten achter het huis.

Kwam er gezellig een vlindertje op de tegel naast me zitten.

Heb niet echt verstand van vlinders, net nog even gekeken op een vlinder site, maar kom er niet uit wat voor één het is.

Waarschijnlijk een meest voorkomende.

Heb gelezen dat er vlinders zijn die ieder jaar uit Zuid Afrika hierheen komen vliegen.

Er waren echt weer veel vlinders in ons tuintje.

Op een gegeven moment zaten er zelfs drie op één plant, tezamen met een bij.

Maar het lukte me niet om hen te fotograveren, steeds vloog er eentje weg.

Was wel een heel mooi gezicht.

Koolwitjes komen ook in grote getale ons tuintje in en uit vliegen.

De heg.

Het was echt ontzettend nodig dit keer om de klimop te snoeien.

Als ik die k.k niet gehad had, dan was het al veel eerder gebeurd.

Nu dat weer beter gaat, aan de slag dan maar weer.

De voorkant van de kliko was weer binnen een mum van tijd vol.

Er lag een roze papiertje in de heg. Hadden de meisjes er zeker ingegooid. Jammer genoeg stond er niets op te lezen.
Halverwege het snoeien (met een klein tuin schaartje) begon ik een beetje de moed te verliezen. Eigenlijk wilde ik de hele klimop wel weg snoeien. Zelf vind ik het een mooi gezicht al dat groen, maar het is zo veel werk om het bij te houden.


Zeker als je niet meer door je knieën kunt en alleen kunt rapen met een gestrekt been achter je.


Na mijn snoeiwerk zag het er echt niet mooier uit.In plaats van knippen ben ik gaan rukken, nou dat is echt een verschil in het gezicht. Het is kalig en er zitten veel dode blaadjes tussen nu. Eén voordeel, het groeit bijna harder dan dat je het kunt snoeien. Deze klimop vormt net een silhouet.
Zo zag het er dus uit bij de voordeur.Dat kon dus echt niet meer.Mijn zoon moest bukken en dikke mensen moesten zich dun maken.
's Avonds zag Wilbur een aanbieding voor een grote heggenschaar. Uiteindelijk moet het daar dan maar van komen.

Mereltjes.

Het is jammer dat ik geen goed toestel heb om het getwitter van de jonge mereltjes op video te laten horen.Het geluid van de camera is niet van al te beste kwaliteit.De merels zijn inmiddels uit hun nestje gekomen. Heel vreemd maar heb ze dit maal niet in ons tuintje zien rond hupsen. De kussens heb ik maar niet op het bankje laten liggen, omdat er anders uitwerpselen op terecht zouden kunnen komen.

Achter ons huis staan een aantal bomen van waaruit vader merel een goed overzicht over ons tuintje heeft.
Als je goed tussen de takken door kijkt zie je hem zitten.
Ze waken als gekken over hun jongen die tussen de klimop zitten verscholen.
Afgelopen week verjoegen ze een ekster, die notabene in een boom verderop zat. Maar deze liet zich niet zomaar verjagen. Vader en moeder merel gingen als gekken tegen hem te keer. Waarschijnlijk dacht de ekster "ik laat me toch niet verjagen door een paar mini vogeltjes". Na ongeveer twintig minuten van angstig gekwetter delfde de ekster het onderspit.Hij vloog weg en werd nog een heel eind achterna gezeten door papa en mama merel.

Druilerige zondag.

Het is vandaag een druilerige zondag.Zoals een zondag hoort te zijn in mijn gedachten. Echt zo'n niets dag. Straks gaan we, ondanks het druilerige weer, een eindje fietsen. Misschien kan ik nu wat planten verpotten, iets wat ik allang van plan was. Nu heb ik even tijd om mijn eigen week te evalueren.Deze mooie kip staat al heel lang in mijn tuintje. Heb hem jaren geleden gekocht,eigenlijk ging ie iets boven mijn budget, maar ik kon hem niet in het plantencentrum laten staan. Het is dat er een kuikentje en eieren onder liggen, anders had ik gezworen dat het een haan was.







Afgelopen dinsdag was het weer eens tijd voor ons halfjaarlijkse controle bij de tandarts.



Dat is een van de weinige dingen, buiten eten, die we altijd met het hele gezin doen. Soms is het wel lastig om een afspraak te maken, i.v.m. Wilbur zijn wisseldiensten en rekening houdende met de schooltijden van de kids. Maar toch lukt het altijd. Moest dinsdag wel weer lachen toen we achter elkaar op de fiets naar de tandarts gingen. Het leek wel een schoolreisje.Volgens mij moet onze tandarts er ook om lachen als ze ons zo met z'n vijfjes braafjes in haar wachtkamer ziet zitten. Was weer zo raar, zelf had ik het gevoel dat ik een reuze gat in een kies had. Gaf mezelf al op mijn donder dat ik eerder naar de tandarts had moeten gaan. Want at al een paar weken niet meer op die kant van mijn gebit. Bovendien deed het pijn bij warm en koud.Toch was er niets te ontdekken volgens de tandarts. Zelfs op de foto's was niets te zien. Je zou denken dat je gek bent. Gelukkig had ik een dergelijk verhaal ook al eens van een vriendin gehoord. Daar hadden ze zelfs de vulling vernieuwd, maar bleef ze pijn houden. Zal haar binnen kort maar eens bellen om te vragen hoe dat toen afgelopen is.


In elk geval bleek het om een hele oude vulling te gaan, als ik last blijf houden word hij vervangen.


We hadden voor de rest allemaal een gezond gebit. Alleen Djin had een gaatje die ze een paar dagen later liet vullen. Zonder verdoving, de heldin. Zelf zou ik dat niet snel laten doen. Prik mij maar lek, ik wil niets voelen. Liever een paar injecties.



Toen ik afgelopen week boodschappen deed kwamen we onze stadszwerver tegen. Terwijl ik de boodschappen in mijn fiets tas deed zei hij tegen ons:" Two lovely daughters and a beautiful mother".
Maar ik trapte niet in zijn geslijm, had hem namelijk al aan andere mensen horen vragen of ze een biertje voor hem wilden halen. Zelf mag hij de winkel niet meer in. Eigenlijk had ik hem met liefde een biertje gegeven, ware het niet dat hij me dan misschien steeds lastig gaat vallen, denkende dat ik altijd zo vrijgevig zou zijn.

Verder op in de week kwamen we onze andere stadsgek tegen. Waarschijnlijk heeft deze meneer de ziekte van Giles de la Touret, of een andere aandoening.
Dit maal schreeuwde hij dat we uit moesten kijken want anders zouden onze benen in het gips terecht komen.
Vaak komen wij hem tegen in de stad en moeten wij ondanks alles lachen als hij heel hard de raarste dingen roept.
Eerdere uitspraken van deze meneer zijn : "Het vliegtuig is al vertrokken".
Dat roept hij dan midden in een overvolle winkelstraat.
Een andere keer riep hij heel hard: "Houthakker". Dat was wel enigzins angstaanjagend moet ik zeggen.
Van Wy hoorde ik net over nog een andere meneer die ook vaak rare dingen zegt. Maar ergere uitspraken doet dan de andere beide heren. Zolang het maar bij uitspraken blijft kan ik er nog wel om lachen. Bovendien vind ik dat je toch steeds de mens achter dat rare gedrag moet blijven zien.
Wy vertelde me net dat hij die ene stadszwerver een paar lege flesjes gegeven had, zodat hij daar weer wat van kan kopen. Dat vind ik erg lief van hem. Deze zwerver noemt Wy : "Jackson", het is onduidelijk of hij Wy of zichzelf bedoelt. Voortaan noem ik hem in mijn hoofd dus ook maar
"Jackson" (grappig). Onze beide meisjes vinden hem soms een beetje eng omdat hij ook wel eens hele vieze dingen zegt. Dat zou hij niet moeten doen.

Zo heb nu wel weer genoeg verhaalt op deze druilerige zondag.
Er breekt nu een druilerig zonnetje door. Dus "hup", we gaan fietsen.

Krakkemikkige Knie.

Afgelopen maandag naar de orthopeed geweest.Iedereen weet wel zo ongeveer hoe het er in het ziekenhuis aan toe gaat.
Was wel grappig een co.assistent hielp mij. Moest meteen aan een van Wy zijn vrienden denken.Zo'n jong ventje. Eigenlijk kon hij weinig ontdekken. Toen ik op de behandel tafel lag ging hij op mijn voet zitten, mijn benen waren gestrekt. Gelukkig was het een licht mannetje,anders had ik wel anders gepiept. Hij vond het allemaal wel mee vallen, omdat mijn benen toch nog bijna voor 100 graden gestrekt konden worden, tenminste als hij er op duwde.
Vervolgens zei hij:"Nu ga ik u even plagen". Hij duwde mijn been in een bepaalde stand, ik riep: "Au" en wilde hem bijna weg duwen, zwaaide al met mijn armen. Gelukkig hield hij toen op, anders had ik hem een ros verkocht (dat laatste heet een grapje).

Natuurlijk weet ik niet hoe het gevoeld zou hebben als hij dat zelfde bij mijn andere been zou hebben gedaan.

Vervolgens röntgen foto's gemaakt, waarop niets te zien was. Ja een beetje slijtage van de knie, maar dat mocht geen naam hebben. Uiteindelijk moest de orthopeed zelf
maar even kijken. Was wel blij dat hij niet op mijn voet ging zitten (was namelijk iets meer uit de kluiten gewassen).
Hij wierp een vluchtig blik op de foto's, bekeek mijn been, vroeg of ik de laatste tijd was afgevallen (? ik weeg al 20 jaar ongeveer het zelfde), vroeg waar ik de pijn voelde. Toen ik het aanwees zei hij " Toch zeker en ........ versie moeilijk " tegen de co.
Maar sorry, ik versta geen Latijn.
Melde mij dat er een M.R I scan gemaakt moest worden en dat de co. het verder wel uit zou leggen. Verwijderde zich met de woorden : "tot ziens" (wat ik niet hoop) en weg was tie.

Cootje legde ons uit dat er dan meer te zien was dan botten alleen. Dus oké de huisarts dacht aan een scheurtje in de miniscus, dat houden we dan voorlopig maar aan.
Verder vertelde hij dat het wel drie weken zou duren , i.v.m wacht tijd, voor dat de scan gemaakt zou kunnen worden. Dat was vrij vlot vond hij, want waar hij eerst had gewerkt waren de wacht tijden wel drie maanden. Zo babbelden we nog een beetje door.
Overigens was ik erg blij met cootje, omdat als hij nog niet aangesteld was , ik nog de hele mei maand had moeten wachten voor een afspraak bij de orthopeed.

Snel nog even gevraagd of ik de knie nu wel of niet mag belasten.Mag hem dus belasten zoveel als ik kan, pijn geeft wel aan in hoeverre. Dit aangezien er geen vocht in mijn knie zit.
Met dit antwoord ben ik erg blij. De pijn maakte mij namelijk erg angstig. Je hebt het gevoel alsof je de hele boel kapot maakt als je er niet naar luisterd. Misschien ben ik wel een aanstellerige angsthaas.
Heb altijd geleerd dat pijn een functie heeft. Een waarschuwing voor je lichaam, van "pas op!".

Maar door mijn idiote loopgedrag kreeg ik ook al last van mijn andere been. Nou dan ben je nog verder van huis. Bij de afspraken balie bleek het 6 weken te duren eer er een scan gemaakt kan worden. Nou het zal mijn tijd wel duren. Overal heb ik gelezen dat zo'n scheurtje vaak ook nog uit zichzelf kan genezen. Daar is mijn hoop nu op gevestigd.

Toch was het al met al een geruststelling dat er even naar gekeken is. Probeer nu zo normaal mogelijk te lopen. Af en toe hoor ik wat kraken, maar ach.

Dit waren voorlopig de laatste woorden over mijn krakkemikkige knie.

Moederdag.

Bij ons thuis doen we niet aan moederdag, ook niet aan vaderdag trouwens.

Als je een week later een bosje bloemen koopt, ben je veel goedkoper uit.Maar even buiten dat,die krijg ik ook niet (ha).Maar ik zorg wel heel goed voor mijn eigen tuintje hoor.

Toch ben ik wel verwend op deze moederdag.Toen ik 's morgens achter de p.c. zat boog Wy zich opeens heel gevaarlijk dicht naar me toe.Ik dacht wat moet die jongen toch. Kreeg ik onverwachts een dikke kus.

Ma Shèrrie verraste me met een hartjes ballon.

Ook had zij weer iets moois voor me in elkaar geknutseld.

Dat doet ze altijd zo leuk.

Ik heb wel een heel raar lijf, maar volgens de meisjes heb ik hele magere benen, dus die passen dan weer wel.

Dit kaartje hangt nu nog op de deur, maar gaat binnenkort in mijn speciale map.

Deze map bevat allerlei kaartjes en brieven, waar hele lieve dingen in staan.Met bedankjes en andere vrolijk makende dingen.Eigenlijk was ik die map begonnen voor als ik me eens down zou voelen, maar meestal kijk ik er zomaar af en toe eens in.

Voor de rest ben ik zo ie zo al van de mappen, heb voor ieder kind een map met allerlei herinneringen voor hen. Van eerste tekeningen tot uitnodigingen voor partijtjes etc. Wel jammer dat ze er af en toe iets uithalen. Maar goed anders zou de map ook veel te dik worden. Eigenlijk wilde ik die map meegeven als ze uit huis gaan.

We bezitten ook zo'n 30 foto albums. Van elk kind een apart boek met foto's uit hun eerste levensjaar. Ook vind ik het heel erg leuk dat we zoveel video beelden van hen hebben. Ook zo'n 15 bandjes. Er gaat geen week voorbij zonder dat er in de albums gekeken word, maar ook geen maand zonder dat er naar zo'n oud bandje gekeken word.

Dit mooie witte roosje staat onder het afdakje, zo grappig opeens schoot er een roze roos tussendoor. Dat zijn van die leuke verrassingen.

Wilbur heeft gister het avondeten gemaakt. Dat was echt lang geleden dat ie dat gedaan had.Spaghetti, daar kan weinig mee mis gaan toch. Voor de rest hebben we weer heerlijk in het zonnetje gezeten.

Zittende in ons tuintje.

Heb momenteel niet bijster veel te vertellen. Misschien alleen dat ik heel veel zit en zoveel minder doe dan ik zou willen (i.v.m. mijn knie). In elk geval geniet ik nog van ons kleine tuintje, alleen wil ik steeds opstaan om iets te plukken of te snoeien etc. Maar goed dat komt allemaal wel weer. Hier boven maar weer eens een foto van de druifjes.

We hadden vroeger een houten bankje, maar die was op een gegeven moment helemaal verrot. De zijkanten waren van metaal en die heb ik vroeger met ijzerverf groen geverfd . Vond het zonde om ze weg te gooien. Dus stelde ik voor om ze aan onze muur te hangen. Ik vind het wel een grappig gezicht. Het zijn vrij zware dingen, dus moest Wilbur ze vast boren.

Het afdakje is veel ruimer zonder de klimop. Nu alle plantjes weer in bloei staan, is het net zo gezellig als voorheen. Met dit verschil dat ik nu de klimop onder het afdakje niet meer hoef ze knippen, dat gaf elke keer zo'n troep dat je uren bezig was. Aan de voorkant van het huis moet de klimop ook hoognodig gesnoeit. Maar ja, ik zie mezelf nu niet op een trap klimmen. Heb dus maar gewoon her en der wat weg getrokken.

Hier nogmaals de Wisteria, hij gaat nu jammer genoeg heel langzaam uitvallen. Gelukkig blijft hij zomers mooi groen.

Onder het afdakje vind ik het gezellig, het is leuk om te zien hoe alle zaailingen langzaam groter groeien.

Nog zomaar een plekje in de tuin. De blauwe bloemetjes zijn vaste planten die ik van mijn broer heb gekregen ( die een tuin als een voetbalveld heeft). Leuk dat ze ieder jaar weer zo uitbundig bloeien.

Madam haarzelf, zit weer eens heerlijk in het zonnetje. Vandaag waait het weer enigzins, af en toe zie ik een waterig zonnetje door komen. Hoop dat Wilbur en ik vanmiddag als hij uit zijn werk komt nog even gezellig samen in het zonnetje kunnen zitten.