Parijs 14

De meisjes wilden in het hoge rad. Papa wilde gelukkig wel met hen mee. Zelf ben ik een angsthaas, bovendien ben ik er jaren geleden met (oma) mammie in geweest. Toen was ik al als de dood in die schommelende bakjes, dus koos ik ditmaal eieren voor mijn geld en ging rustig op een bankje op onze spullen passen.

Hier het uitzicht vanuit het hoge rad.
Terwijl ik rustig op een bankje van een mager zonnetje zat te genieten, kwam er een mevrouw langs lopen. Voor zo ver ik kon zien een tamelijk normaal iemand. Ze was normaal gekleed in spijkerbroek en t shirt. Toen ze een paar meter van mij af was bukte ze zich en raapte iets van de grond op. In rap Frans bracht ze er uit dat het haar geluksdag wel moest wezen, ze zag mij kijken en kwam op mij af. Het eerste wat ik deed, was mijn tas tegen mij aandrukken. Dit is meer een soort van automatisme. Vervolgens liet ze mij zien wat ze gevonden had. In haar handen had zij een goudkleurige ring. Ik vroeg haar of er ook iets in stond.

Iedereen zal het wel vreemd vinden , maar het enige wat ik op dat moment dacht was: "Wat gezellig", ik zat toch maar alleen te wachten op het bankje. Nu kon ik gezellig even Frans kletsen.

Helaas moest ik gouw afstappen van die gedachten.
Ze liet mij de ring zien en zei dat er, merkwaardig genoeg, niets in stond. Maar volgens haar was het wel puur goud, want er stond een merkje in. Vervolgens duwde ze de ring in mijn handen en zei vol overtuiging dat ik hem wel mocht hebben. Dit zou geluk brengen voor mij en mijn familie.

Nou sprak dat idee mij wel aan, wie is er nu niet gek op geluk. Toch wilde ik die ring niet, zij had hem tenslotte gevonden. Eigenlijk vond ik dat ze hem naar de politie moest brengen.

Dus gaf ik haar onmiddellijk de ring terug. Maar daar wilde zij niets van weten. Tot drie keer heb ik de ring aan haar terug gegeven. Heel langzaam ,drong tot dit naïeve mens (mijzelf dus)de waarheid door, toen zij verder vertelde. Ze begon er mee dat zij geen familie had en dus ook geen man. Daarom wilde ze mij de ring geven want dat zou onze hele familie geluk brengen..Ze vroeg aan mij waar ik vandaan kwam en ik antwoordde naar waarheid.

Ze vertelde dat ze uit een Oostblok land kwam en dat ze zonder werk zat. :"O", antwoordde ik"dat is spijtig, misschien moet je het in een ander land proberen".

Maarrr en nu komt het, ze zei dat haar paspoort gestolen was. Pas toen vielen eindelijk de schellen van mijn ogen. Vervolgens zei zij dat ze onder het gare du Nord sliep. Ja, ja , het arme mens. Toen kwam het hoge woord eruit, ze wilde geld, want ze had zogenaamd al een paar dagen niet gegeten, maar ook pas de fumez. Weet je wat, dacht ik toen, ik geef haar een paar sigaretjes en dan gaat ze wel weg. Maar dat wilde ze helemaal niet, dat was teveel zei ze eerst. Vervolgens vroeg ze weer om geld om brood te kopen. Nou al zou ik haar een broodje van mijzelf aan bieden, denk niet dat het daar om ging. Trouwens mager was ze echt niet.

Toen ik uitdrukkelijk zei:"Non, pas d'argent!" Draaide ze zich boos om op abrupt te vertrekken.

Ach zo maak je nog wat mee als je in je eentje op een bankje in Parijs zit.

Deze zelfde verhalen over zulke mensen , heb ik wel eens vaker gehoord. Alleen dacht ik dat het alleen in die hele zuidelijke landen gebeurde. Maar gewoon in Parijs kom je zulke mensen dus ook tegen. Zitten ze ook in Amsterdam?