Gisteren weer een blogje getikt over een manier van sociaal zijn. In eerste instantie twijfelde ik over het al dan niet publiceren en had hem opgeslagen als concept. Uiteindelijk toch maar openbaar gezet. Maar nadat ik vanmorgen een reactie van iemand hierop had gekregen, hem toch maar weer verwijderd. Want het is zeker niet mijn bedoeling om iemand te kwetsen.Niet dat ik diegene als autoriteit zie op dit gebied, maar mede door mijn eigen twijfel.En 1 en 1 =2.
Weet je, misschien was ik in deze een beetje doorgeschoten in mijn bloggers ijdelheid?
Dan hier de verkorte nieuwe versie:
Soms lijkt ons huis wel een opvanghuis.
Ik herinner mij een keer, jaren geleden,dat er op een gegeven moment drie moeders, in een week, huilende aan mijn keuken tafel zaten.Allemaal om verschillende redenen zeer verdrietig. De tissues waren niet aan te slepen.
Ik was blij dat ik er voor hen kon zijn, maar drie in een week is wel een beetje veel.
Op een gegeven moment dacht ik wel: Verdorie ,ik ben toch geen maatschappelijk werkster, krijg ik hier soms voor betaald?
Als ouder maak ik ook fouten, maar als ik dan zie dat mijn kinderen ook dat luisterend oor aan anderen geven, ben ik super trots.Onderwijl de angst hebbende dat ze zich er teveel door laten meeslepen.
Aan de andere kant hoop ik dat anderen er ook voor hen zijn ,als zij dat nodig hebben.
"That's the true spirit of Christmas; people being helped by people other than me"
qoute J.Seinfeld
Jonge merel.
Een grappig eigenwijs mereltje, net uit zijn nest in ons tuintje.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten