Een vriendin vroeg mij waarom ik tegen die inentingen zou zijn. Nou punt één weet ik nog steeds niet of ik voor of tegen ben. In elk geval vind ik het raar om maar klakkeloos van alles aan te nemen. Dus heb ik haar het artikel van info.nu laten lezen en haar mijn eigen verhaal verteld, zoals ik nu ook hier zal doen.
Op ongeveer 23 jarige leeftijd moest ik een uitstrijkje laten maken. Mijn uitstrijkje bleek niet goed, ik had zogenaamde onrustige cellen. Maar gelukkig had ik een aardige en wijze huisarts.Hij zei tegen mij dat het lichaam het soms zelf herstelde en dat onderzoeken bij een gynaecoloog niet altijd zo fijn zijn. Dus om de drie maanden liet hij mij terug komen om een nieuw uitstrijkje te maken. Toen na de derde keer de uitslag nog steeds niet goed was stuurde hij mij door.
Bij de gynaecoloog aangekomen wilden ze een zogenaamd biopt (hapje) bij mijn baarmoedermond weg halen. Dit alles is natuurlijk niet echt leuk. Een co assistent nam de eerste hapjes, vervolgens haalde hij gynaecoloog dokter Knipscheer erbij. Nee dit is geen grap zo heette hij echt.
Deze man was trouwens erg aardig. Hij stelde mij erg gerust tijdens het onderzoek. Op het moment dat een biopt genomen werd zou hij ( met handen als kolenschoppen) in mijn bovenbeen knijpen. Dit alles gebeurd zonder verdoving en het is dus wel zo prettig als iemand je op welke manier dan ook afleid. Daar kunnen heel wat artsen wat van leren.
In elk geval bleek na onderzoek nog steeds niet alles oké. Ik moest nog een paar keer terug komen bij een andere gynaecoloog. Op een gegeven moment zat ik tegenover deze meneer die samen met een collega OVER MIJ, IN MIJN BIJZIJN aan het praten was, ALSOF IK ER NIET BIJ ZAT.
Ongelofelijk, buiten dat het niet vriendelijk maar onbeschoft is, je bent wel een patiënt. In elk geval wat die twee bespraken ......... het zweet stond ervan in mijn handen.
Om het in het kort samen te vatten ze zaten daar in mijn bijzijn te bespreken of ze het hele zooitje er al dan niet uit zouden halen! Ze zeiden ook letterlijk tegen elkaar dat ik nog wel een beetje jong was, alsof dat een reden zou zijn om zoiets al dan niet te doen.
Heb met open mond en angst zweet in mijn handen zitten luisteren, te verbijsterd om een woord uit te brengen.
Gelukkig voor mij is het zover niet gekomen, verderop in de tijd bleken mijn uitstrijkjes weer oké.
Na mijn dertigste heb ik nog even drie gezonde achtponders gebaard.
Afgelopen jaar heb ik de respectabele leeftijd van 50 bereikt. Zoals iedere vrouw in Nederland kreeg ook ik een brief, om mee te doen aan het onderzoek naar baarmoederhals kanker.
Wetende dat er bij mij een dikke kans in zit dat er weer onrustige cellen worden gevonden, heb ik voor mijzelf besloten hieraan niet mee te doen.
Bovendien stel dat dat ontdekt word, wie weet beslissen ze dan nog eerder om alles maar weg te halen. Gezien mijn leeftijd o.a zo van laten we het zekere voor het onzekere nemen.
Sorry, enige paranoia in deze is mij niet vreemd.
Jonge merel.
Een grappig eigenwijs mereltje, net uit zijn nest in ons tuintje.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten