Onze auto was al een tijdje aan het aftakelen. Maar de afgelopen dagen werd het steeds erger.Afgelopen week b.v. stond Wilbur opeens met het portier in zijn hand.Niet het hele portier hoor, alleen het handvat. Wat wel tot gevolg had dat hij nu alleen nog maar via de bijrijders kant naar binnen kon.
Vervolgens hadden we last van autoruiten die besloegen. Dus wij continu met doekjes in de weer. Maar eigenlijk hielp geen boenen er tegen op.
Afgelopen weekend was het eindpunt dan daadwerkelijk in zicht.
We reden op de snelweg toen er opeens een verschrikkelijke rook uit de uitlaat
kwam. Maar heb dat maar eens in de gaten. De rookontwikkeling was van een zo danige sterkte, dat het leek of de auto in brand stond. "IK WIL ERUIT" was mijn paniekerige reactie. Gelukkig stuurde manlief met een ijzere kalmte de wagen langzaam een afrit op.
Waarna mijn dochter en ik de auto uitsprongen en op een veilige afstand, van zo'n metertje of 30, door de rook heen de toestand bekeken.
Ik belde de A.N.W.B., die ik na een half uur te pakken kreeg. De minimale wacht tijd bleek dan ook zo'n anderhalf uur te zijn. Tja ,wie op de wegenwacht wacht wacht het langst.
Het was berenkoud, maar Mac.Donalds en restaurant la Place waren in de buurt. Dus eerst maar een vegetarische burger gegeten bij de Mac. Maar een uurtje Mac. is niet echt mijn hobby.
Daarna wilde ik gaan plassen in la Place. Om daar binnen te komen moet je een lange steile houten trap op. Met onder deze weersomstandigheden ook nog gladde treden.
Boven gekomen zag W. de wegenwacht de afrit nemen. Dus rende hij als een razende de trap weer af. Gevolgt door twee van zijn vrouwen die zijn tempo probeerden bij te houden.Net toen ik me om wilde draaien om mijn dochter tot voorzichtigheid te manen,gleed zij drie treden naar beneden. Tranen ,zere geschaafde koude handen en een zeer stuitje tot gevolg hebbende.
Vervolgens hadden we last van autoruiten die besloegen. Dus wij continu met doekjes in de weer. Maar eigenlijk hielp geen boenen er tegen op.
Afgelopen weekend was het eindpunt dan daadwerkelijk in zicht.
We reden op de snelweg toen er opeens een verschrikkelijke rook uit de uitlaat
kwam. Maar heb dat maar eens in de gaten. De rookontwikkeling was van een zo danige sterkte, dat het leek of de auto in brand stond. "IK WIL ERUIT" was mijn paniekerige reactie. Gelukkig stuurde manlief met een ijzere kalmte de wagen langzaam een afrit op.
Waarna mijn dochter en ik de auto uitsprongen en op een veilige afstand, van zo'n metertje of 30, door de rook heen de toestand bekeken.
Ik belde de A.N.W.B., die ik na een half uur te pakken kreeg. De minimale wacht tijd bleek dan ook zo'n anderhalf uur te zijn. Tja ,wie op de wegenwacht wacht wacht het langst.
Het was berenkoud, maar Mac.Donalds en restaurant la Place waren in de buurt. Dus eerst maar een vegetarische burger gegeten bij de Mac. Maar een uurtje Mac. is niet echt mijn hobby.
Daarna wilde ik gaan plassen in la Place. Om daar binnen te komen moet je een lange steile houten trap op. Met onder deze weersomstandigheden ook nog gladde treden.
Boven gekomen zag W. de wegenwacht de afrit nemen. Dus rende hij als een razende de trap weer af. Gevolgt door twee van zijn vrouwen die zijn tempo probeerden bij te houden.Net toen ik me om wilde draaien om mijn dochter tot voorzichtigheid te manen,gleed zij drie treden naar beneden. Tranen ,zere geschaafde koude handen en een zeer stuitje tot gevolg hebbende.
Bij de auto snel een dekbed om haar heen geslagen.Ze had het ook nog eens stervenskoud in haar dunne jasje.
De auto bleek niet echt meer te redden dus zou hij naar huis gesleept worden. Maar ook dat ging niet zo één twee drie. De half bevroren dochter en ik besloten om onder ons dekbed naar huis te lopen.
Dat moet een raar gezicht zijn geweest één dekbed met vier benen.
Jullie vermaken je wel begrijp ik. Onder die dekbedden zagen jullie er vast uit als goede geesten....
BeantwoordenVerwijderen