Herfstvakantie.

Al lang geleden aan Djin belooft om in de herfstvakantie met haar een bioscoopje te pikken. Vandaag was het zo ver, met de beide meisjes naar de film  "Live as we kwnow it" gegaan. (de laatste film in de bios die ik zelf gezien heb dateerde van zo'n vijf jaar terug, traktatie van zus).
De drukte viel mee en we hadden een aardige plaats bemachtigd.
Er zat niemand voor ons, vrij uitzicht zullen we maar zeggen.
Maar het geluid  stond, zoals altijd naar mijn mening, vrij hard.
Het was een aardige film. Djin vroeg na afloop wat ik er van vond.
Mijn antwoord was "zoet".
Terwijl we later die avond een aantal bord spelletjes aan tafel deden, zong ik het liedje "Hey that's no way to say goodbey".
Gek hè, maar dat liedje roerde mij tijdens de film.
Een beetje jeugdsentiment, ik kende het liedje van Leonard Cohen, in de film  werd het volgens mij gezongen door  Roberta Flack.
De meisjes herkenden niet dat het in de film was gezongen, maar zieden dat het aan mijn manier van zingen lag.
Ik denk het ook.
Maar mijn slotsom is dat ik niet zo virtueel ben ingesteld.

Monday, monday.......

Het liedje van de mama's and papa's zit in mijn hoofd op deze maandagmorgen. Het enige lichtpuntje is dat het eindelijk droog is.
Gisteren naar opa geweest samen met Djin.  Op de terugweg  kreeg de auto steeds meer bijgeluiden. Eng idee als je niet weet wat het is.
Vandaag is Wilbur met het o.v. naar zijn werk gegaan. Heeft eerst met veel pijn en moeite de auto bij de garage gekregen. Toch maar besloten om hem te repareren. Tja dat kost weer honderden extra euro's. Denk dat ik maar een bank ga beroven.

Nog meer dagen in oktober.

Op een doordeweekse dag na het boodschappen doen nog even richting plantencentrum gegaan.Daar een leuk masker voor Djin gekocht. Ook kwamen we een kaarsenstandaard tegen in de vorm van een Afrikaans masker.Die maar voor Wy meegenomen . Leuk voor Sinterklaas of kerst om cadeau te doen. Toen we thuis kwamen bleek Wy opeens voor de televisie te zitten.Leuke verrassing, kon het niet laten en heb hem meteen het presentje gegeven.

Op een regenachtige ochtend in oktober, kwamen de mereltjes op onverwacht bezoek. Ik hoefde niet lang te wachten om te weten waarom.......ze vlogen vanaf de tegels omhoog om druifjes te pikken. Een heel mooi gezicht hoe ze in een vlucht een druifje pikten om ze vervolgens op de tegels op te eten. Het bleef er dan ook niet bij eentje, wat kunnen die kleine beestjes veel eten.

Zaterdagmiddag naar Halloween fright nights gegaan. Eerst moest Wilbur uitslapen, na zijn nachtdienst. Vroeg gingen we dus niet. Op de heenreis zag ik hem opeens bezorgd kijken, hoorde een raar geluid van de automotor. Dat was weer schrikken (zeker nadat we pas geleden op een afrit tot stilstand waren gekomen). Het is toch al zo'n enge weg richting Biddinghuizen.Gelukkig bleek het niets ernstig te zijn en haalden we ons reisdoel.
Het was vreselijk weer, maar aangezien we de kaartjes van te voren hadden besteld hadden we geen keuze. Mijn laarsen waren lek en ik heb de hele avond met twee natte sokken gelopen. Iedereen was klets. We moesten wel lachen want men dacht dat Wilbur ook bij de engerds hoorde. In zijn houthakkersshirt, met zwarte hoed op en achter zich aan een karretje. Er waren zelfs mensen die een foto van hem maakten.

Ondanks het weer genoten de kids.

Diep weggedoken in hun sjaals.

Een nogal enge Pinokkio. Zelfs het nemen van een foto was nog lastig vanwege de onophoudelijke neerstortende regen.

Verregende Djindjee.

De broodjes met gebakken ei waren zo op. Ondertussen ook nog wel wat andere (rare) dingetjes gegeten. Lourenzo trakteerde op friet. Shèr en Renzo hadden nog een kaartje voor een "haunted house". Onderwijl gingen Djin en Wil nog in een paar achtbanen en arme ik bleef op een bankje in de regen achter, maar gelukkig niet in een "scary zone".
Thuisgekomen gingen alle natte sokken op de verwarming.

Zondagmiddag in oktober.

Op zondagmiddag eerst langs een marktje gegaan en daar hele vieze vette friet gegeten. Vervolgens een bezoek gebracht aan de stichting aap.

Statieportret.

Thuisgekomen overheerlijke zelfgemaakte pizza gegeten.Het was weer een gezond dagje zullen we maar zeggen.

We noemen dit een taartpizza, hoe meer lagen groenten erop hoe beter.

Djin maakte een hartjes pizza.

Alleen met champignons en ui.

Een doodgewone doordeweekse dinsdag.

Voorlopig wil ik niet meer in de auto zitten.

Zondag wilden we even langs Wyatt, nou laat dat "even" maar achter wegen. De wegen stonden vol, file en nog eens file. Nou hadden we geen haast, dat scheelde iets, maar file is nooit leuk.
Gisteren daar in tegen hadden we wel haast. Caroline en Erik gingen trouwen op een onmogelijk tijdstip. (iets wat wij 20 jaar geleden trouwens zelf ook deden). Volgens ons waren we ruim op tijd van huis gegaan, maar ook nu stonden we weer vast in de file. We hadden niet verwacht dat het die richting op ook zo erg zou zijn.
Het kostte letterlijk uren. We kwamen dan ook meer dan een half uur te laat aan bij het stadhuis.Huwelijk was al gesloten en gasten waren allang richting aansluitende brunch. Gelukkig konden we nog een route beschrijving krijgen (nou ja gelukkig?), het was niet echt een goede beschrijving.We deden precies wat er op stond en toch kwamen we steeds verkeert terecht. Stonden midden in het drukke Utrecht voor een groen stoplicht terwijl de auto's niet door reden. We begonnen ons al zorgen te maken of we überhaupt de brunch nog wel zouden halen.
Gelukkig redden we die nog net.
Caroline zag er schitterend uit. Nog even gezellig gekletst met wat familie leden en genoten van een heerlijke brunch (met lekker vers ambachtelijk brood).
De terug weg verliep in beginsel voorspoedig. Geen files deze keer.
Toen we midden op de snelweg zaten verminderde Wilbur opeens vaart met de mededeling dat er iets met de auto aan de hand moest zijn. Hij verminderde nog meer in vaart en de auto begon lichtelijk te schokken. Gelukkig kwam er een afrit in zicht en hij probeerde die te halen.......het lukte. We kwamen midden op de afrit richting Blaricum tot stilstand. Aan de linkerkant raasden de auto's ons voorbij. Na kort overleg besloten dat ik de auto naar de kant zou duwen. Djin wilde ook al spontaan mee helpen, maar ik gebood haar om aan de rechterkant van de auto te gaan zitten. (voor het geval we onverhoopt geraakt zouden worden). Zelf ging ik dan ook aan de rechter achterkant van de auto duwen. Het hart bonsde in mijn keel terwijl ik met al mijn kracht tegen de auto duwde, nooit geweten dat ik zo sterk was. Wonder boven wonder ging de auto vooruit. De auto's raasden ons voorbij en vrachtwagenchauffeurs toeterde hard. Tja, die zagen alleen een rokje met hakjes duwen tegen een auto. Ik moet zeggen dat ik zeer spannende momenten beleefde, vond het dood en dood eng.
Na een metertje of vijftig was er een soort van vluchtstrook langs de uitrit. Daar konden we enigzins weer bij zinnen komen. Uitgeput viel ik al hijgende op de voorbank. Wat bleek nu....iets dood simpels: de benzine was op! In al die jaren dat ik Wilbur ken is dat nog nooit eerder gebeurd, zelf had hij gedacht dat hij nog wel genoeg had om thuis te komen. In andere auto's ging er altijd een lampje branden als de benzine een bepaalt peil had bereikt. In deze auto was dat niet het geval. Gelukkig kwam de wegenwacht snel en kregen we voor een tientje benzine. Hiermee haalden we met gemak het dichtstbijzijnde benzinestation. 
Tja, een mens maakt wat mee op een doodgewone doordeweekse dinsdag.